του Σταμάτη Μπατζιακούδη
Ο δίσκος αυτός, είναι μια καλή ευκαιρία για γνωριμία με την πλούσια πολιτιστική παράδοση του μακρινού, αλλά τόσο κοντινού ταυτόχρονα, ιρλανδικού λαού.
Δεν μπορεί βέβαια μια ανθολογία επαναστατικών τραγουδιών να περικλείσει οργανωμένα και ολοκληρωμένα τους αγώνες και τους πόθους ενός λαού για ανεξαρτησία και λευτεριά. Έτσι μια αποσπασματικότητα χαρακτηρίζει την επιλογή των τραγουδιών, που αναφέρονται σε επιμέρους μερικές φορές γεγονότα. Είναι όμως μια καλή πρώτη γνωριμία με έναν λαό ματοβαμμένο. Άλλωστε η λαϊκή μούσα πάντα ξεκίναγε απ’ το μερικό, την επιτυχία, ή την αποτυχία μιας μάχης, του γάμου, του θανάτου, για να γενικέψει, να δείξει την καθολικότητα ενός φαινομένου. Κάπου θα βρει κανείς την αναφορά στο θρησκευτικό χαρακτήρα της διαμάχης μεταξύ της Αγγλίας και του μαχόμενου Ιρλανδικού Λάου και πράγματι αυτό είναι το επιφαινόμενο. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να μας ξεφεύγει ο βαθιά δημοκρατικός – αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του αγώνα. Άλλωστε ποιος πιστεύει σήμερα, ότι το αίμα που χύθηκε στην Ιρλανδία του εικοστού αιώνα, χύθηκε για τη διαμάχη Καθολικών-Προτεσταντών; Μερικοί ίσως θα ήθελαν να το παρουσιάσουν έτσι. Όμως τι θα έλεγαν για την επανάσταση του 1821; Η κυρίαρχη αντίθεση κυμαινόταν μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων; Χαρακτηριστική είναι και η αντίθεση στη μορφή της μουσικής, που η παρουσία του γνώριμου αγγλικού ήχου πάει περίπατο. Όσο και αν ψάξετε δεν θα βρείτε τον τόσο γνώριμο αγγλικό ήχο. Η μουσική διαφοροποιείται, από την επίδραση της «Μητέρας» Αγγλίας, εξαιτίας του ανεξαρτησιακού και αντιαποικιοκρατικού χαρακτήρα του αγώνα.
Η λαϊκή μουσική της Ιρλανδίας, πλούσια σε ρυθμούς και μελωδίες εκφράζει και σήμερα τα κοινωνικά λαϊκά προβλήματα, και για αυτό ακριβώς παραμένει ζωντανή και εξελίσσεται, αφομοιώνοντας τις πιο φωτεινές και προοδευτικές πτυχές της ιρλανδικής πολιτιστικής παράδοσης, και εκφράζοντας στο παρόν με τρόπο κρυστάλλινο τις σύγχρονες πολιτικές και κοινωνικές ανάγκες και καταστάσεις.
Έχει αξία, ιδιαίτερα σήμερα, που επιχειρείται το ξέκομμα των πλατιών λαϊκών μαζών από τις πολιτιστικές τους παραδόσεις, η ισοπέδωση κάθε λαϊκής δημιουργίας – παλαιότερης και σύγχρονης- και η έκθεση του ακροατή στους ήχους που επιλέγουν για αυτόν τα μονοπώλια της μουσικής βιομηχανίας, να γνωρίσουμε τη μουσική κληρονομιά τόσο του δικού μας όσο και των άλλων λαών, μ’ ένα πνεύμα πραγματικά διεθνιστικό, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, της λαϊκής μουσικής μιας χώρας, και αναγνωρίζοντας τις κοινές αξίες των λαών που εκφράζονται σε κάθε λαϊκό τραγούδι. Όπως έκαναν οι Ινδοί, τραγουδώντας το ιρλανδικό “ Go on home British soldiers,” όπως έκαναν οι απεργοί πείνας του IRA, τραγουδώντας το πλέον αναγνωρίσιμο τραγούδι των Διεθνών Ταξιαρχιών του Ισπανικού Εμφυλίου “El Paso del Ebro (Ay Carmela)”.
