Οι κάμερες να φοβούνται τον Γιάννη Κουτσάκη

του Κώστα Γεωργόπουλου

Τον τελευταίο καιρό, η δημοτική αρχή Παλλήνης έχει φαγωθεί να εγκαταστήσει κάμερες παρακολούθησης σε κάποια από τα σχολεία του δήμου. Ένα από αυτά είναι και του γιου μου. Η αρχή διατείνεται ότι πρόθεσή της είναι η διαφύλαξη της δημοτικής περιουσίας από βανδαλισμούς και κλοπές. Για το δεύτερο, δεν έχει φροντίσει να εγκαταστήσει καν κάποιο σύστημα συναγερμού, ούτε να αναζητήσει κάποια άλλου τύπου λύση. Για το πρώτο, μάλλον είναι πολύπλοκος συλλογισμός το να συνειδητοποιήσεις ότι οι βανδαλισμοί πραγματοποιούνται κυρίως από παιδιά της μαθητικής κοινότητας τα οποία η ίδια η κοινωνία τα έχει σπρώξει στο να μην σέβονται τον χώρο του σχολείου τους. Άρα η τοποθέτηση των καμερών θα εντείνει το πρόβλημα και όχι αμβλύνει μιας και η οργανωμένη κοινωνία θα αντιμετωπίσει με την πράξη αυτή, συλλήβδην, όλα τα νέα παιδιά ως “προβληματικά”.

Δεν θα σταθώ στο τι έχω ακούσει από συζητήσεις περί μιζών, μάσας κτλ. Για αυτά δεν υπάρχουν αποδείξεις. Θα σταθώ στον τρόπο με τον οποίο προσπάθησε πρόσφατα να το υλοποιήσει η δημοτική αρχή.

Από τις 8/3, η δημοτική αρχή Παλλήνης, έχει λάβει έγγραφο από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων (ΑΠΔ) σύμφωνα με το οποίο ζητείται από τον Δήμο Παλλήνης να προσκομίσει μια σειρά από δικαιολογητικά, μελέτες, καθώς και έγγραφα που να αποδεικνύουν τη σύμφωνη γνώμη του συλλόγου διδασκόντων και του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων έτσι ώστε να μπορέσει να γνωμοδοτήσει.

Ο δήμος, τουλάχιστον όσον αφορά το σύλλογο διδασκόντων και το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων, δεν κάνει καμία ενέργεια και αποφασίζει να εγκαταστήσει το σύστημα βίντεοεπιτήρησης έτσι κι αλλιώς στις 28/4. Δυστυχώς όμως για την δημοτική αρχή, ενημερώθηκαν και οι γονείς για την πράξη αυτή και συγκεντρωμένοι έξω από το σχολείο το πρωί εκείνο, απαίτησαν την συμμόρφωση της δημοτικής αρχής στη νομιμότητα. Γι’ αυτό και οι κάμερες έφυγαν έτσι όπως ήρθαν.

Το κρύο ντους έγινε σε τρία στάδια, το πρώτο με την εταιρεία security που κατέφτασε πρώτη και αναγκάστηκε να ενημερωθεί από τους παρευρισκόμενους για το έκνομο της υπό εξέλιξης πράξης. Το δεύτερο με τη διευθύντρια του σχολείου που είχε έρθει για να τους ανοίξει μιας και “εντολές εκτελεί”, η οποία αναγκάστηκε και αυτή να ενημερωθεί για την κατάσταση για την οποία δεν είχε μεριμνήσει να γνωρίζει από μόνη της και, τέλος, το τρίτο, όταν κατέφτασαν οι σχολικοί σύμβουλοι του δήμου. Περιέργως, ούτε οι δυο σχολικοί σύμβουλοι φάνηκαν να γνωρίζουν σωστά την κατάσταση, παρόλο που στην αρχή είχαν φανεί πολύ σίγουροι για τον εαυτό τους, οπότε οι παρευρισκόμενοι γονείς φρόντισαν να τους ενημερώσουν κατάλληλα σχετικά με τα δεδομένα τα οποία όφειλαν να γνωρίζουν απριόρι. Εντέλει κάνανε μια μίνι σύσκεψη αναμεταξύ τους, μιλήσανε από τηλέφωνα με κάποιους και αποφασίσανε να τα μαζέψουνε και να φύγουνε.

Μπορεί να προσπαθήσουνε να τις εγκαταστήσουν άλλη μέρα, που δε θα είναι γονείς εκεί. Μόνο έτσι όμως, στα κλέφτικα γιατί τέτοιοι είναι. Εμείς πάντως θα είμαστε εκεί να θυμίζουμε ότι η χώρα αυτή έχει νόμους και ότι η δημοκρατία προκύπτει από τα κάτω.

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό μνημονεύει το παλικάρι από την Κρήτη, Γιάννη Κουτσάκη, που έφυγε από τη ζωή με τον πιο ύπουλο τρόπο Μ. Δευτέρα του 1986. Παρόμοιες μέρες. Πρόλαβε όμως να δείξει τον δρόμο για το πως στέκεσαι όταν σέβεσαι τους συνανθρώπους σου, τον τόπο σου και έχεις μπέσα. Σημασία δεν έχει πόση ώρα είσαι στο παλκοσένικο αλλά τι ρόλο παίζεις. Και τα είχε βάλει με πολύ πιο ζόρικο αντίπαλο, όχι με τον δήμο Παλλήνης.