του Κώστα Γεωργόπουλου
Προσφάτως υπέπεσε στην αντίληψη μου, η πρόθεση του δήμου Παλλήνης για τοποθέτηση συστήματος παρακολούθησης βασισμένου στη χρήση καμερών. Η αιτιολόγηση είναι η αποτροπή των βανδαλισμών εις βάρος της δημόσιας περιουσίας και το χρύσωμα ότι θα είναι κλειστού τύπου, δηλαδή, τα δεδομένα δεν θα είναι προσπελάσιμα εκτός του εσωτερικού δικτύου του ίδιου του σχολείου. Επίσης, θα ενεργοποιείται το απόγευμα, τις ώρες, δηλαδή, μη λειτουργίας του κανονικού προγράμματος.
Αυτή η πράξη, ανεξαρτήτως παραμέτρων, είναι μια πράξη καταστολής (εγκλήματος). Έχει χώρο όμως μια τέτοια σημειολογία στα σχολεία;
Δεν έχει, γιατί
- Ο χώρος του σχολείου αρχίζει να θυμίζει περισσότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης ή φυλακή.
- Εκπαιδεύει τον νέο άνθρωπο στην άκριτη αποδοχή του δυνητικά μόνιμου ελέγχου και παρακολούθησης της καθημερινότητας του ως κάτι το φυσιολογικό.
- Το επιχείρημα “δεν έχω κάτι να κρύψω άρα δεν έχω τίποτα να φοβηθώ” δεν ευσταθεί γιατί ακόμα και απλές/φυσιολογικές πράξεις αρχίζουν να γίνονται αμφιλεγόμενες όταν φοβάσαι ότι μπορεί από κάπου να σε βλέπουν/παρακολουθούν. Δεν νομίζω ότι ο κος δήμαρχος θα επιθυμούσε κάμερα στο γραφείο του.
- Επιβάλλεται από τη θεσμική εκπροσώπηση μιας κοινωνίας πλήρως απαξιωμένης στα μάτια των νέων άρα είναι πιο πιθανό οι κάμερες να λειτουργήσουν εν τέλει ως ένα επιπλέον κίνητρο για παραβατική συμπεριφορά από έναν νέο ο οποίος δεν έχει εκπαιδευτεί στον εύκολο κομφορμισμό.
- Εκθέτει τον νέο σε περισσότερους κινδύνους διότι ο νέος άνθρωπος είναι πολύ πιο πιθανό να κάνει κάτι χωρίς να σκεφτεί τις συνέπειες. Δεν θέλει πολύ για έναν νέο άνθρωπο να “τινάξει το καπάκι” και να βγει εκτός εαυτού. Η απάντηση της οργανωμένης κοινωνίας δεν θα έπρεπε να είναι “στην έχουμε στημένη και σε περιμένουμε”.
- Το σημαντικότερο, δεν απαντάει στο ερώτημα του γιατί ο μαθητής/μαθήτρια δεν σέβεται τον χώρο του σχολείου του. Απεναντίας, επιλέγει την καταστολή τοποθετώντας απριόρι τους νέους ανθρώπους απέναντι, αντιμετωπίζοντας τους ως πρόβλημα.
- Επιπλέον, τα σχολεία δεν αποτελούν κάποιον μόνιμο στόχο του οργανωμένου εγκλήματος για να προκύπτει φλέγον ζήτημα αντιμετώπισης ενός τέτοιου προβλήματος με ακραίες λύσης τύπου κάμερες ασφαλείας.
Η συμπεριφορά των νέων ανθρώπων αποτελεί το πιο αξιόπιστο μέτρο και κριτήριο του βαθμού στον οποίο μια κοινωνία είναι “ανθρώπινη” ή βάρβαρη. Είναι ο καθρέφτης μιας κοινωνίας χωρίς διαθλάσεις. Η συμπεριφορά τους μπορεί να γίνει ακραία, ακόμα και βίαιη, σε άμεση συνάρτηση του πόσο βίαιη και υποκριτική είναι η κοινωνία μέσα στην οποία γαλουχούνται. Για παράδειγμα, δεν θέλει και πολύ μυαλό για να διαπιστώσει κάποιος ότι υπάρχει πρόβλημα ιεράρχησης των αναγκών ενός δήμου όταν δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος για να φτάσεις με τα πόδια στη στάση του μετρό Κάντζα εδώ και δεκαετίες αλλά ο δήμος θέλει να διαθέσει κονδύλια για την τοποθέτηση καμερών στα σχολεία.
Να σταματήσουν επιτέλους να υποκρίνονται ότι κόπτονται για τη δημόσια περιουσία και να αρχίσουν να κόπτονται για τη δημόσια περιουσία και το δημόσιο αγαθό εν γένει.
