του Θανάση Κανιάρη
Τις τελευταίες δεκαετίες, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης ρύθμισης των οικονομικών σχέσεων, επιταχύνθηκαν οι σχεδιασμοί οικονομικής εκμετάλλευσης του περιβάλλοντος. Παραλίες, ορεινοί όγκοι, σπηλαια ιστορικής σημασίας, ιδιωτικοποιούνται. Οι κυβερνήσεις της χώρας, εργάζονται για τη δημιουργία της Αθηναϊκής Ριβιέρας… Το πρώην Αεροδρόμιο του Ελληνικού παραδίδεται σε ιδιωτικά συμφέροντα έναντι ευτελούς τιμήματος για “αξιοποίηση”. Αντί της δημιουργίας πνεύμονα πράσινου που θα έδινε ανάσες δροσιάς στο πολύπαθο λεκανοπέδιο. εκπονούνται σχέδια για την κατασκευή τεσσάρων θηριωδών ουρανοξυστών, της δημιουργίας καζίνο για την προσέλκυνση πλούσιων τζογαδόρων, καθώς και μίας νέας πόλης 20.000 κατοίκών.
Πριν από την Βαρυπόμπη, τον προηγούμενο Ιούνη έκαψαν δασική έκταση γύρο από το όρος Πατέρα – για πολλοστή φορά – ενώ είχε προηγηθεί η Πάρνηθα, το δάσος της Καισαριανής. Η Αττική αποψιλώνεται από τους πνευμονες πράσινου που την περιβάλλουν. Το πολιτικό σύστημα προωθεί τον αποχαρακτηρισμό των δασικών εκτάσεων, την αλλαγή των χρήσεων γης, για να αναλάβουν στη συνέχεια δράση τα κατασκευαστικά συμφέροντα. Τό ‘να χέρι νύβει τ’αλλο και τα δυό το πρόσωπο.
Η άγρια επίθεση κατά του περιβάλλοντος – στον Αμαζόνιο χάνονται κάθε χρόνο εκατομμύρια στρέμματα δασών – από την αλόγιστη καπιταλιστική ανάπτυξη, μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα: στην κλιματική κρίση, τις συνέπειες της οποίας αντιμετωπίζουμε τα τελευταία χρόνια με τον πιο δραματικό τρόπο.
Είπαμε. Το καπιταλιστικό κέρδος σκοτώνει, δολοφονεί κάθε τι με το οποίο έρχεται σε επαφή. Ο ίδιος ο καπιταλισμός από παράγοντας βελτίωσης της ζωής των ανθρώπων, στο στάδιο της ιστορικής του παρακμής, έχει μετατραπεί σε μια τεράστια χοάνη, μια υπερμεγέθης μαύρη τρύπα, που καταπίνει κάθε δημιουργική και ζωογόνα δραστηριότητα του ανθρώπινου και φυσικού περιβάλλοντος.
Η προστασία του περιβάλλοντος, είναι το νέο μεγάλο μέτωπο πάλης που θα πρέπει να συσπειρώσει κάθε νοήμονα άνθρωπο, κάθε άνθρωπο που δε θέλει να γίνει συνεργός στο συντελούμενο περιβαλλοντικό έγκλημα.
