Υπερασπιζόμασταν πάντοτε την ενημέρωση ως δημόσιο αγαθό. Κυρίως σε περιόδους κρίσης όπου οι αντιλαϊκές πολιτικές την θέλουν ασφυκτικά ελεγχόμενη για να μπορέσουν να διαμορφώσουν τις αντιδράσεις του κόσμου. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα όπου μια πανδημία αντιμετωπίζεται με συγκεκριμένες πολιτικές όπου η επιστημονική διάσταση χρησιμοποιείται για να τις αιτιολογήσει ως αναγκαστικές. Ως εκ τούτου για άλλη μια φορά έχουμε το “δεν υπάρχει εναλλακτική” (όπως και στα μνημόνια), άρα στο μονόδρομο “μένουμε σπίτι”, κλείνουμε την πόρτα και δεν μιλάμε. Το “μένουμε σπίτι” όμως δεν είναι απλά ένα υγειονομικό μέτρο είναι και μια πολιτική πρακτική που ρίχνει στους πολίτες το βάρος της ευθύνης της νόσου.
Στην κοινωνία όμως ακούγονται και αντίθετες φωνές και διαφορετικές λογικές για το πώς θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί η νόσος. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση για τις κοινωνικές επιπτώσεις της κρίσης ( ελλιπή ως και ανύπαρκτη προστασία των εργαζομένων, “κουτσουρεμένη” παροχή εκπαίδευσης, έλλειψη προνοιακής πολιτικής για τις αδύναμες ομάδες του πληθυσμού, κλπ), αλλά και την υγειονομική πολιτική τόσο σε ό,τι αφορά τους πολίτες όσο και σε ό,τι αφορά το υγειονομικό προσωπικό.
Η ενημέρωση πλέον γίνεται μονοδιάστατα γύρω από ό,τι καθορίζει η ατζέντα των «υπεύθυνων» ,κάθε μέρα στις 18:00. Κάθε διαφορετική φωνή και κριτική είτε φιμώνεται, είτε στην καλύτερη περίπτωση εμφανίζεται για μερικά δευτερόλεπτα για να υπάρχει και ένα άλλοθι. Ό,τι αποσιωπάται δεν πρόκειται να αποκαλυφθεί στις αληθινές του διαστάσεις παρά μόνο από τον “περιθωριακό τύπο”. Ο συνωστισμός των εργαζομένων σε κλειστούς χώρους εργασίας δεν δημοσιοποιείται από κανένα τηλεοπτικό κανάλι. Προβάλλεται όμως κατά κόρον ο “συνωστισμός” σε δημόσιους χώρους (με πλάνα παραπλανητικά ή πλάνα αρχείου), μια εικόνα βολική για να αιτιολογήσει την αμφίβολης υγειονομικής αποτελεσματικότητας απαγόρευση της κυκλοφορίας. Οι ελλείψεις που παρουσιάζονται στην μάχη που δίνουν όλοι αυτοί που είναι στην πρώτη γραμμή (κυρίως στα Μέσα Ατομικής Προστασίας, αλλά και στο γενικότερο εργασιακό τους περιβάλλον, όπως η έλλειψη προσωπικού), θα πρέπει να επισημαίνονται και να δημοσιοποιούνται. Δυστυχώς δεν ακούγεται τίποτα και από τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια αλλά ούτε και από την επίσημη ενημερωτική γραμμή της ΕΡΤ, παρά την αντίσταση σε αυτή κάποιων δημοσιογράφων. Έχει επιβληθεί ένα ιδιότυπο καθεστώς λογοκρισίας.
[…]
Διαβάστε όλη τη καταγγελία της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΤ3 στην ιστοσελίδα imerodromos.gr…
