Κίνημα για την προστασία, αποκατάσταση και επέκταση των δασών και του πρασίνου στις πόλεις

του Δημήτρη Καλτσώνη

Δεν είμαι ειδικός, ούτε χρειάζεται κανείς να είναι για να αντιληφθεί ότι οι πυρκαγιές και η καταστροφή των δασών θέτουν επείγοντα προβλήματα στους λαούς, τόσο εδώ στην Ελλάδα όσο και παντού, σε όλο τον κόσμο. Τις βαριές συνέπειες τις νιώθουμε στην καθημερινότητά μας. Τις πληρώνει ο λαός. Χειροτερεύει η ζωή μας, απειλείται η ύπαρξή μας.

Ειδικά η καταστροφή των δασών του Αμαζονίου ή της Σιβηρίας απειλούν την ύπαρξη της ανθρωπότητας, μαζί βέβαια με τις άλλες παραμέτρους της κλιματικής αλλαγής. Οι ολιγαρχίες καταστρέφουν τον πλανήτη, βγάζουν κέρδη από την καταστροφή, ακόμη και από την “πράσινη ανάπτυξη”, ρίχνουν τα βάρη στους λαούς. Είναι κοντόφθαλμες και επικίνδυνες.

Οι ειδικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ο τριπλασιασμός των δασών στον πλανήτη μέσω μιας πολιτικής αναδασώσεων, ξεκινώντας από τις μεγάλες χώρες ΗΠΑ, Βραζιλία, Κίνα, Ρωσία, θα μπορούσε σε σημαντικό βαθμό (όχι πλήρως) να περιορίσει το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Πρέπει να κινητοποιηθούμε. Όχι μόνο όταν καίγεται η Πάρνηθα, ο Υμηττός, το Μάτι ή η Εύβοια. Είναι καιρός να μπει στις διεκδικήσεις των συνδικάτων, των συλλόγων, των επιστημονικών ενώσεων, των διάφορων επιτροπών και συλλογικοτήτων, των μαθητών, των φοιτητών, της νεολαίας η σχεδιασμένη προστασία, η αποκατάσταση και η ανάπτυξη των δασών καθώς και των ζωνών πρασίνου στις πόλεις. Έχει έρθει -προ πολλού στην πραγματικότητα- η ώρα για να δημιουργηθεί μαζικό κίνημα που θα εντάξει στα αιτήματά του τα παραπάνω.

Πρέπει να δικδικήσουμε από την κυβέρνηση, τις περιφέρειες και τους δήμους, και όχι περιστασιακά, τη διάθεση των αναγκαίων κονδυλίων για την προστασία, την αποκατάσταση και την επέκταση των δασών όπως και του πρασίνου στις πόλεις. Ο αγώνας δεν θα είναι εύκολος γιατί η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να δώσει τα αναγκαία κονδύλια. Προτιμά να πληρώνει τους δανειστές – τοκογλύφους, να χαρίζει το Ελληνικό στα μονοπώλια (ξένα και εγχώρια) και να παρέχει νέες φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο.

Ωστόσο, ο αγώνας πρέπει να γίνει. Οφείλουμε να ασκήσουμε τη μέγιστη πίεση σε κυβέρνηση, περιφερειακές και δημοτικές αρχές. Αν γίνει αυτό, μπορεί να υπάρξουν κάποιες μικρές κατακτήσεις, κάποια μικρή ανακούφιση. Για συνολική στροφή και ουσιαστική εκ βάθρων αντιμετώπιση του προβλήματος απαιτείται γενικότερη, ριζική πολιτική και κοινωνική αλλαγή. Αλλά δεν έχουμε πλέον την πολυτέλεια να περιμένουμε μέχρι τότε. Το ζήτημα επείγει.