του Βασίλη Λιόση
Πολλή συζήτηση έγινε για τη στάση του ΚΚΕ σχετικά με την υπερψήφιση από την πλευρά του του επιδόματος των 600 ευρώ και για την αυτοκριτική που έκανε στη συνέχεια.
- Δεν θα συμφωνήσουμε καθόλου με το ότι ορισμένοι με αφορμή την υπερψήφιση αυτή, έβγαλαν χολή για όλη την ιστορική διαδρομή του ΚΚΕ βρίσκοντας την ευκαιρία να νιώσουν δικαιωμένοι για τα δικά τους (αποτυχημένα) ιδεολογικά σχήματα.
- Δεν θα συμφωνήσουμε, επίσης, καθόλου με όλους εκείνους τους όψιμους και “κλασικούς” υποστηρικτές του ΚΚΕ που έσπευσαν να υπερασπιστούν την υπερψήφιση παριστάνοντας τους βασιλικότερους τους βασιλέος και στη συνέχεια να μένουν μετέωροι.
- Ακόμη δεν θα συμφωνήσουμε με το κύμα υποστήριξης στην αυτοκριτική του ΚΚΕ και με την άποψη ότι η τοποθέτηση του γραμματέα του ΚΚΕ τιμά το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές. Γιατί δεν θα συμφωνήσουμε με αυτό; Δεν είναι άραγε στοιχείο ενός υγιούς και κομμουνιστικού κόμματος η αυτοκριτική; Ας δούμε, λοιπόν, το γιατί:
α) Η αυτοκριτική έχει αξία μόνον αν εξηγεί γιατί έγινε το λάθος. Όμως, εξήγηση δεν δόθηκε. Καμία απολύτως.
β) Η αυτοκριτική έχει αξία όταν είναι γενναία. Ωστόσο ο γραμματέας του ΚΚΕ δεν μίλησε για λάθος αλλά για θέση αναντίστοιχη με τη θεώρηση του ΚΚΕ.
γ) Η αυτοκριτική έχει αξία αν λαμβάνει υπόψη της παρόμοια ατοπήματα και τα κριτικάρει, π.χ. οι «αλυσίδες» που έκανε το ΚΚΕ για την προστασία του κοινοβουλίου στις μεγάλες κινητοποιήσεις εν μέσω κρίσης, το διήγημα του «Ριζοσπάστη» που έβγαζε λάδι τους αστυνομικούς μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, η αλλοπρόσαλλη θέση που έχει διατυπωθεί και με βάση την οποία το αίτημα της κατάργησης των ΜΑΤ είναι οπορτουνιστικό, αναιρώντας μάλιστα την παλαιότερη θέση του ΚΚΕ. Πρόκειται για μερικές περιπτώσεις για τις οποίες καμία αυτοκριτική δεν έχει γίνει. Ουδέποτε.
Ο γραμματέας του κόμματος αναγκάστηκε να αναθεωρήσει, αν και όχι με θαρραλέο τρόπο, την ψήφιση των 600 ευρώ. Αυτό, όμως, έγινε κατόπιν ενός ευρύτατου κύματος κατακραυγής που εξέθεσε δημόσια το κόμμα. Η υπερψήφιση του επιδόματος έγινε για εντελώς καιροσκοπικούς λόγους, ίσως και ψηφοθηρικούς, αλλά αυτό δεν είναι στοιχείο ενός επαναστατικού κόμματος.
Η αυτοκριτική πρέπει να είναι συστατικό στοιχείο της ζωής ενός επαναστατικού κόμματος. Να είναι ειλικρινής, να ερμηνεύει πειστικά το λάθος και το λάθος να μην επαναλαμβάνεται. Διαφορετικά γίνεται τυπική και αποτελεί κίνηση εντυπωσιασμού ή γίνεται εξ ανάγκης όταν υπάρχει κατακραυγή. Τότε δεν είναι παρά μια κίβδηλη αυτοκριτική.
