ΛΕΦ: Το ευφυές δάχτυλο στο μάτι του καπιταλισμού
Το πιο ταλαντούχο και επαναστατημένο παιδί της Ρωσικής Πρωτοπορίας
Από την κριτική των γερασμένων παρθένων
Υπερασπίζετε το “ΛΕΦ”
Β. Μαγιακόφσκι
Με τις επαναστάσεις συμβαίνει το εξής εξοργιστικά άβολο: Η πραγματικά δύσκολη δουλειά ξεκινάει αφού τις κάνεις. Όχι μόνο γιατί έχεις να λύσεις το αντικειμενικό πρόβλημα του να χτίσεις κάτι το οποίο δεν έχει χτιστεί ποτέ στο παρελθόν, αλλά, ως απόρροια του προηγούμενου, διότι θα πρέπει να τις σώσεις και από τις μυριάδες προτάσεις για την σωτηρία τους.
Συνταγή δεν υπάρχει.
Παίρνεις το μωρό από το μαιευτήριο της Ιστορίας χωρίς οδηγίες χρήσης.
Μόνο με ευχές.
Και το πας σπίτι προσπαθώντας να καταλάβεις γιατί κλαίει γοερά.
Μπορείς φυσικά να προσπαθήσεις να ανοίξεις διάλογο μαζί του. Αλλά είναι βέβαιο ότι θα αποτύχεις. Το μωρό κατά πάσα πιθανότητα πεινάει.
Και ο μόνος τρόπος να το κάνεις να ηρεμήσει είναι να το ταϊσεις.
Η διαφορά του διαλόγου με την πράξη μπορεί να είναι, υπό ορισμένες συνθήκες, και η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για μια επανάσταση.
Υπάρχουν δύο στάσεις ζωής απέναντι σε αυτό το ζήτημα:
1) Δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να κουνάς το δάχτυλο σε όποιον νομίζεις ότι «παρεκλίνει» της επαναστατικής «ορθότητας». Είναι ο πιο σύντομος δρόμος να την χαντακώσεις.
2) Δουλεύεις για την επανάσταση.
Η διαπάλη ανάμεσα στις δύο παραπάνω στάσεις ζωής χαρακτηρίζει κάθε μετεπαναστατική περίοδο. Και η έκβασή της εξαρτάται από τους συσχετισμούς δύναμης.
Από αυτόν τον κανόνα δεν εξαιρείται η Επανάσταση του Οχτώβρη. Και αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διαπάλης, είναι η περίπτωση του ΛΕΦ.
Μια σχεδόν «ανάφλυφη» αποτύπωση αυτής της διαπάλης ανακάλυψε το «Περιοδικό» στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού «ΛΕΦ» (τεύχος Απριλίου – Μαϊου, 1923) και στο άρθρο του Μιχαήλ Λεβίντοφ, υπό τον τίτλο «Για τον Φουτουρισμό, ένα αναγκαίο άρθρο» (σελ. 130 – 137).