Λένιν: “Γράμμα προς τους εργάτες και αγρότες της Ουκρανίας”

ΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΑΠ’ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΝΤΕΝΙΚΙΝ

Σύντροφοι! Πρίν άπό τέσσερις μήνες, στά τέλη Αύγούστου τοΰ 1919, άπ’ άφορμή τίς νίκες ένάντια στόν Κολτσάκ, άπηύθυνα ένα γράμμα στούς έργάτες καί τούς αγρότες *.

Τώρα έπαναλαβαίνω όλόκληρο αύτό τό γράμμα γιά τούς έργάτες καί τούς άγρότες τής Ουκρανίας άπ’ άφορμή τίς νίκες ένάντια στόν Ντενίκιν (**).

Τά κόκκινα στρατεύματα πήραν τό Κίεβο, τήν Πολτάβα, τό Χάρκοβο καί προελαύνουν νικηφόρα πρός τό Ροστόβ. Στήν Ουκρανία μαίνεται ή έξέγερση κατά τοΰ Ντενίκιν. Είναι άνάγκη νά συγκεντρώσουμε όλες μας τίς δυνάμεις γιά νά συντρίψουμε όλοκληρωτικά τά στρατεύματα του Ντενίκιν, πού άποπειράθηκαν νά παλινορθώσουν τήν έξουσία τών τσιφλικάδων καί τών καπιταλι­στών. Πρέπει νά έκμηδενίσουμε τόν Ντενίκιν γιά νά είμαστε άσφαλισμένοι καί άπό τήν παραμικρότερη πιθανότητα νέας εισβολής.

Οί εργάτες καί οί άγρότες τής Ουκρανίας πρέπει νά γνωρίσουν τά διδάγματα πού έβγαλαν δλοι οί ρώσοι έργάτες καί άγρότες άπό τήν πείρα τής κατάκτησης τής Σιβηρίας άπό τόν Κολτσάκ (***) καί τής απελευθέρωσης τής Σιβηρίας από τα κόκκινα στρατεύματα υστέρα άπό πολύμηνο τσιφλικάδικο καί καπιταλιστικό ζυγό.

Ή κυριαρχία τοΰ Ντενίκιν στήν Ούκρανία ήταν τό ίδιο σκληρή δοκιμασία, όπως ή κυριαρχία τοΰ Κολτσάκ στή Σιβηρία. Λέν υπάρχει άμφιβολία πώς τά διδάγματα τής σκληρής αυτής δοκιμασίας θά βοηθήσουν τούς έργάτες καί τούς άγρότες τής Ούκρανίας, οπως καί τούς έργάτες καί τούς άγρότες τών Ούραλίων καί τής Σιβηρίας, νά καταλάβουν καλύτερα τά καθήκοντα τής Σοβιετικής έξουσίας καί νά τήν ύπερασπίσουν σταθερότερα.

Στή Μεγαλορωσία καταργήθηκε όλοκληρωτικά ή τσιφλικάδίκη γαιοκτησία. Το ίδιο πρέπει νά γίνει καί στην Ουκρανία. Καί ή Σοβιετική έξουσία των ούκρανών έργατών καί άγροτών πρέπει νά έξασφαλίσει τήν πλήρη κατάργηση τής τσιφλικάδικης γαιοκτη­σίας, τήν πλήρη άπελευθέρωση τών ούκρανών έργατών καί άγροτών άπό τήν κάθε λογής καταπίεση τών τσιφλικάδων καί άπό τούς ίδιους τούς τσιφλικάδες.

Εκτός όμως άπ’ αύτό τό καθήκον καί άπό πολλά άλλα καθήκοντα πού έμπαιναν καί μπαίνουν μέ τόν ίδιο τρόπο μπροστά στίς έργαζόμενες μάζες τής Μεγαλορωσίας καί τής Ούκρανίας, υπάρχουν καί τά ειδικά καθήκοντα τής Σοβιετικής έξουσίας στήν Ούκρανία. Σ’ ένα άπ’ αυτά τά ειδικά καθήκοντα πρέπει νά δοθεί σήμερα έξαιρετική προσοχή. Είναι τό έθνικό ζήτημα ή τό ζήτημα, αν ή Ούκρανία θά είναι χωριστή καί άνεξάρτητη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία τής Ούκρανίας, συνδεμένη μέ ένωση (ομοσπονδία) μέ τή Σοσιαλιστική ‘Ομοσπονδιακή Σοβιετική Δημο­κρατία τής Ρωσίας, ή άν ή Ούκρανία καί ή Ρωσία θά συγχωνευτούν σέ μιά ένιαία Σοβιετική Δημοκρατία. Ολοι οί μπολσεβίκοι, όλοι οι συνειδητοί έργάτες καί άγρότες πρέπει νά σκεφτοΰν σοβαρά τό ζήτημα αύτό.

Τήν άνεξαρτησία τής Ούκρανίας τήν έχει αναγνωρίσει καί ή ΠΚΕΕ (Πανρωσική Κεντρική Εκτελεστική Επιτροπή) τής ΣΟΣΔΡ (Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Σοβιετική Δημοκρατία τής Ρωσίας) καί τό ΚΚΡ μπολσεβίκων. Γι’ αύτό είναι όλοφάνερο καί τό άναγνωρίζουν όλοι, πώς μόνο οί ίδιοι οί ούκρανοί έργάτες καί άγρότες μπορούν στό Πανουκρανικό τους συνέδριο τών Σοβιέτ νά λύσουν καί θά λύσουν τό ζήτημα, άν δηλαδή ή Ούκρανία θά ένωθεΐ μέ τή Ρωσία ή θά παραμείνει ή Ούκρανία αύτοτελής καί άνεξάρτητη Δημοκρατία, καί στήν τελευταία περίπτωση ποιά άκριβώς όμοσπονδιακή σύνδεση πρέπει νά καθιερωθεί άνάμεσα σ’ αύτή τή Δημοκρατία καί στή Ρωσία.

Πώς πρέπει, λοιπόν, νά λύσουμε αύτό τό ζήτημα άπό τήν άποψη τών συμφερόντων τών έργαζομένων; από τήν άποψη τής επιτυχίας τού άγώνα τους γιά τήν πλήρη άπελευθέρωση τής έργασίας άπό τό ζυγό τού κεφαλαίου;

Πρώτο, τά συμφέροντα τής έργασίας άπαιτοΰν τήν πιό πλήρη έμπιστοσύνη, τήν πιό στενή συμμαχία άνάμεσα στους έργαζόμενους τών διαφόρων έθνών. Οί όπαδοί τών τσιφλικάδων καί τών καπιτα­λιστών, τής άστικής τάξης, προσπαθούν νά διαιρέσουν τούς έργάτες, νά δυναμώσουν τήν έθνική διχόνοια καί έχθρότητα γιά νά άποδυναμώσουν τούς έργάτες καί νά έδραιώσουν τήν έξουσία τού κεφαλαίου.

Τό κεφάλαιο είναι διεθνής δύναμη. Γιά νά νικηθεί χρειά­ζεται ή διεθνής συμμαχία τών έργατών, ή διεθνής αδελφοσύ­νη τους.

Εμείς είμαστε πολέμιοι τού έθνικοΰ μίσους, τής εθνικής διχόνοιας, τής έθνικής άπομόνωσης. Είμαστε διεθνιστές. Επι­διώκουμε τή στενή συνένωση καί τήν πλήρη συγχώνευση τών έργατών καί τών άγροτών όλων τών έθνών τού κόσμου σέ μιά ένιαία παγκόσμια Σοβιετική Δημοκρατία.

Δεύτερο, οί έργαζόμενοι δέν πρέπει νά ξεχνούν πώς ό καπιταλισμός διαίρεσε τά έθνη σέ ένα μικρό άριθμό καταπιεστι­κών, μεγαλοκρατικών (Ιμπεριαλιστικών), μέ πλήρη δικαιώματα, προνομιούχων έθνών καί στήν τεράστια πλειοψηφία τών καταπιεζόμενων, έξαρτημένων καί μισοεξαρτημένων, άνισότιμων έθνών. Ό πιό έγκληματικός καί άντιδραστικός πόλεμος τού 1914-1918 ένίσχυσε άκόμη περισσότερο αύτή τή διαίρεση, δυ­νάμωσε πάνω σ’ αύτή τή βάση τήν όργή καί τό μίσος. Αιώνες ολόκληρους συσσωρευόταν ή άγανάκτηση καί ή δυσπιστία τών άνισότιμων καί έξαρτημένων έθνών ένάντια στά Ιμπεριαλιστικά καί καταπιεστικά έθνη, — τέτιων έθνών όπως τό ούκρανικό, έναντίον τέτιων, όπως τό μεγαλορωσικό.

Εμείς θέλουμε μιά προαιρετική ένωση τών έθνών, μιά ένω­ση πού νά άποκλείει κάθε βία τού ένός έθνους πάνω στό άλλο, μιά ένωση πού νά στηρίζεται στήν πλήρη έμπιστοσύνη, στή σαφή έπίγνωση τής άνάγκης τής άδελφικής ένότητας, στήν άπόλυτα έλεύθερη συναίνεση. Ή ένωση αύτή δέν μπορεί νά πραγματοποιηθεί άμέσως, πρέπει νά φτάσουμε σ’ αύτή, δου­λεύοντας μέ τή μεγαλύτερη ύπομονή καί σύνεση, γιά νά μή καταστρέψουμε τήν ύπόθεση, γιά νά μή προκαλέσουμε τή δυ­σπιστία, γιά νά δόσουμε τόν καιρό νά έξαλειφθεΐ ή δυσπιστία πού άφησαν οι έπί αιώνες καταπίεση άπό τούς τσιφλικάδες καί ιούς καπιταλιστές, ή άτομική ιδιοκτησία καί ή έχθρα πού προκάλεσαν οί άλλεπάλληλοι διαμελισμοί της.

Συνεπώς, έπιδιώκοντας σταθερά τήν ένότητα τών έθνών, καταπολεμώντας άμείλικτα καθετί πού τά διασπά, πρέπει νά είμαστε πολύ προσεκτικοί, ύπομονητικοί, υποχωρητικοί στίς έπιβιώσεις τής έθνικής δυσπιστίας. ’Ανένδοτοι, άδιάλλακτοι πρέπει νά είμαστε άπέναντι σέ ό,τι άφορά τά βασικά συμφέροντα τής έργασίας στόν άγώνα γιά τήν άπελευθέρωσή της άπό τό ζυγό τού κεφαλαίου. Καί τό ζήτημα πώς θά καθοριστούν τά κρατικά σύνορα τώρα, προσωρινά — γιατί έμεΐς άποβλέπουμε στην πλήρη κατάργηση τών κρατικών συνόρων — δέν είναι ζήτημα βασικό, σπουδαίο, άλλά δευτερεΰον. Σχετικά μέ τό ζήτημα αύτό μπορούμε νά περιμένουμε καί πρέπει νά περιμένου­με, γιατί ή έθνική δυσπιστία συχνά είναι πολύ γερά ριζωμένη μέσα στίς πλατιές μάζες τών άγροτών καί τών μικρονοικοκυρέων καί μέ τή βιασύνη μας μπορούμε νά τήν ένισχύσουμε, δηλαδή νά βλάψουμε τό έργο τής ολοκληρωτικής καί όριστικής ένότητας.

Ή έμπειρία τής έργατοαγροτικής έπανάστασης στή Ρωσία, τής έπανάστασης τού Όχτώβρη-Νοέμβρη τού 1917, η πείρα τής δίχρονης νικηφόρας πάλης της ενάντια στήν εισβολή τών δι­εθνών καί τών ρώσων καπιταλιστών, έδειξε ξεκάθαρα οτι οι καπιταλιστές κατάφεραν νά εκμεταλλευτούν προσωρινά τήν έθνι­κή δυσπιστία τών πολωνών, τών λεττονών, τών έσθονών καί τών φιλλανδών άγροτών καί μικρονοικοκυρέων άπέναντι στούς μεγαλορώσους, κατάφεραν νά σπείρουν προσωρινά μέ βάση αύτή τή δυσπιστία τή διχόνοια ανάμεσα σ’ αυτούς καί σ’ εμάς. Ή πείρα έδειξε ότι αυτή ή δυσπιστία ξεπερνιέται καί σβήνει, άλλά πολύ σιγά, καί όσο μεγαλύτερη σύνεση καί ύπομονή δείχνουν οί μεγαλορώσοι, πού γιά πολύ καιρό ήταν καταπιεστικό έθνος, τόσο ασφαλέστερα σβήνει αύτή ή δυσπιστία. Καί μέ τήν άναγνώριση ακριβώς τής άνεξαρτησίας τών κρατών τής Πολωνίας, τής Λεττονίας, τής Λιθουανίας, τής Εσθονίας καί τής Φιλλανδίας κατα­κτούμε άργά, μά σταθερά τήν εμπιστοσύνη τών πιό καθυστερημέ­νων, τών πιό έξαπατημένων καί έξουθενωμένων από τούς καπι­ταλιστές έργαζόμενων μαζών τών γειτονικών μας μικρών κρα­τών. ’Ακριβώς έτσι άποσποΰμε πιό σίγουρα τίς μάζες αύτές άπό τήν έπιροή τών καπιταλιστών τού «δικού τους» έθνους, πιό σίγουρα τίς όδηγοΰμε πρός τήν πλήρη έμπιστοσύνη, πρός τή μελλοντική ένιαία διεθνή Σοβιετική Δημοκρατία.

Εφόσον ή Ουκρανία δέν έχει άπελευθερωθεΐ έντελώς άπό τόν Ντενίκιν, ώς τό Πανουκρανικό συνέδριο τών Σοβιέτ κυβέρ­νησή της είναι ή Πανουκρανική Επαναστατική ’Επιτροπή (16). Στήν ’Επαναστατική αύτή ’Επιτροπή, δίπλα στούς ούκρανούς κομμουνιστές-μπολσεβίκους δουλεύουν σάν μέλη τής κυβέρνη­σης καί οί ουκρανοί κομμουνιστές-μποροτμπιστές (17). Οί μποροτμπιστές διαφέρουν άπό τούς μπολσεβίκους, άνάμεσα στ’ άλλα, καί στό οτι ύποστηρίζουν τήν άπόλυτη άνεξαρτησία τής Ουκρα­νίας. Οί μπολσεβίκοι δέν τό κάνουν αύτό άντικείμενο διαφωνίας καί διαίρεσης, δέν τό βλέπουν αύτό καθόλου σάν έμπόδιο γιά μιά ομόθυμη προλεταριακή δουλιά. “Οταν ύπάρχει ένότητα στόν άγώνα ένάντια στό ζυγό τοΰ κεφαλαίου, γιά τή δικτατορία τοΰ προλεταριάτου τό ζήτημα σχετικά μέ τά έθνικά σύνορα, σχετικά μέ τήν όμοσπονδιακή ή άλλη σύνδεση μεταξύ τών κρατών δέν πρέπει νά χωρίζει τούς κομμουνιστές. ’Ανάμεσα στούς μπολσεβίκους ύπάρχουν όπαδοί τής πλήρους άνεξαρτησίας τής Ούκρανίας, ύπάρχουν όπαδοί μιάς λιγότερο ή περισσότερο στενής όμοσπονδιακής σύνδεσης, ύπάρχουν καί όπαδοί τής πλήρους συγχώνευσης τής Ουκρανίας μέ τή Ρωσία.

Είναι άπαράδεκτο νά προκύψει διάσταση έξαιτίας αύτών τών ζητημάτων. Τά ζητήματα αυτά θά τά λύσει τό Πανουκρανικό Συνέδριο τών Σοβιέτ.

Αν ένας μεγαλορώσος κομμουνιστής έπιμένει στή συγχώνευ­ση τής Ούκρανίας μέ τή Ρωσία, εύκολα μπορεί νά τόν ύποπτευθουν οί ούκρανοί οτι ύπερασπίζει μιά τέτια πολιτική οχι γιατί φροντίζει γιά τήν ένότητα τών προλετάριων στήν πάλη ένάντια στό κεφάλαιο, άλλά γιατί διατηρεί τίς προλήψεις του παλιού μεγαλορωσικού έθνικισμοΰ, του ιμπεριαλισμού. Μιά τέτια δυσπιστία είναι φυσική, καί ώς ένα βαθμό άναπόφευκτη καί δικαιολογημένη, γιατί οί μεγαλορώσοι, κάτω άπό τό ζυγό τών τσιφλικάδων καί τών καπιταλιστών, αιώνες τρέφονταν μέ τίς έπαίσχυντες καί σιχαμερές προλήψεις τοΰ μεγαλορωσικού σωβινισμού.

Αν ένας ούκρανός κομμουνιστής έπιμένει στήν άπόλυτη κρατική άνεξαρτησία τής Ούκρανίας, μπορούν νά τόν ύποπτευθοϋν ότι ύπερασπίζει μιά τέτια πολιτική οχι άπό τή σκοπιά τών προσωρινών συμφερόντων τών ούκρανών έργατών καί άγροτών στήν πάλη τους ένάντια στό ζυγό του κεφαλαίου, άλλά άπό μικροαστικές, μικρονοικοκυρίστικες έθνικές προλήψεις. Γιατί ή πείρα μάς έδειξε έκατοντάδες φορές οτι οί μικροαστοί «σοσιαλι­στές» τών διαφόρων χωρών — οί κάθε λογής δήθεν σοσιαλιστές πολωνοί, λεττονοί, λιθουανοί, γεωργιανοί μενσεβίκοι, έσέροι καί λοιποί — μεταμφιέζονταν σέ οπαδούς του προλεταριάτου μέ μοναδικό σκοπό νά έφαρμόσουν μέ τήν άπάτη τήν πολιτική του συμβιβασμού μέ τή «δική τους» έθνική άστική τάξη ένάντια στούς έπαναστάτες έργάτες. Αύτό τό είδαμε στό παράδειγμα τής διακυ­βέρνησης του Κέρενσκι στή Ρωσία τό Φλεβάρη-Όχτώβρη του 1917, τό είδαμε καί τό βλέπουμε σέ ολες τίς χώρες.

“Ετσι ή άμοιβαία δυσπιστία άνάμεσα στούς μεγαλορώσους καί στούς ούκρανούς κομμουνιστές γεννιέται πολύ εύκολα. Πώς λοι­πόν νά παλέψουμε ένάντια σ’ αύτή τή δυσπιστία; Πώς νά τήν κατανικήσουμε και νά δημιουργήσουμε τήν άμοιβαία έμπιστοσύνη;

Τό καλύτερο μέσο είναι ή κοινή δουλιά γιά τήν υπεράσπιση τής δικτατορίας τοΰ προλεταριάτου καί τής Σοβιετικής έξουσίας στήν πάλη ένάντια στους τσιφλικάδες καί στούς καπιταλιστές ολων των χωρών, ένάντια στίς άπόπειρές τους νά επαναφέρουν τήν παντοκρατορία τους. Ενας τέτιος κοινός άγώνας θά δείξει καθαρά στήν πράξη οτι όποιαδήποτε λύση κι άν δοθεί στό ζήτημα τής κρατικής άνεξαρτησίας ή των κρατικών συνόρων, οί μεγαλορώσοι καί οι ούκρανοί έργάτες χρειάζονται άπαραίτητα μιά στενή στρατιωτική καί οικονομική συμμαχία, γιατί διαφορετικά οί καπιτα­λιστές τής «Άντάντ», τής «Συνεννόησης», δηλ. τής συμμαχίας τών πιό πλούσιων καπιταλιστικών χωρών, τής ’Αγγλίας, Γαλλίας, ’Αμερικής, ’Ιαπωνίας καί ’Ιταλίας, θά μάς τσακίσουν καί θά μάς πνίξουν έναν-έναν χωριστά. Τό παράδειγμα τής πάλης μας ένάντια στόν Κολτσάκ καί στόν Ντενίκιν, πού τούς έφοδίαζαν οί καπιταλι­στές αύτοί μέ χρήματα καί όπλα, έδειξε καθαρά αύτό τόν κίνδυνο.

“Οποιος παραβιάζει τήν ένότητα καί τήν πιό στενή συμμαχία τών μεγαλορώσων μέ τούς ούκρανούς έργάτες καί αγρότες, αυτός βοηθά τούς Κολτσάκ, τούς Ντενίκιν, τούς καπιταλιστές-ληστές όλων τών χωρών.

Γι’ αύτό εμείς, οί μεγαλορώσοι κομμουνιστές, πρέπει νά καταδικάζουμε μέ τή μεγαλύτερη αυστηρότητα καί τίς παραμικρότερες έκδηλώσεις μεγαλορωσικοΰ έθνικισμοΰ άνάμεσά μας, γιατί αύτές οί έκδηλώσεις, πού είναι γενικά προδοσία του κομμουνισμού, φέρνουν πολύ μεγάλη ζημιά, γιατί μάς χωρίζουν άπό τούς ούκρανούς συντρόφους μας καί χύνουν νερό στό μύλο του Ντενίκιν καί του καθεστώτος του.

Γι’ αύτό έμεΐς, οί μεγαλορώσοι κομμουνιστές, πρέπει νά είμαστε υποχωρητικοί στίς διαφωνίες μέ τούς ούκρανούς κομμουνιστές-μπολσεβίκους καί τούς μποροτμπιστές, έφόσον οί διαφωνίες αφορούν τήν κρατική ανεξαρτησία τής Ούκρανίας, τίς μορφές τών δεσμών της μέ τή Ρωσία, καί γενικά τό έθνικό ζήτημα. ’Ανένδοτοι καί άδιάλλακτοι πρέπει νά είμαστε όλοι έμεΐς οί κομμουνιστές, καί οί μεγαλορώσοι καί οί ούκρανοί καί όποιουδήποτε άλλου έθνους, στά βασικά, τά θεμελιακά, τά ομοια γιά ολα τά έθνη ζητήματα τής προλεταριακής πάλης, τά ζητήματα τής προλεταριακής δικτατο­ρίας, του άπαράδεκτου τοΰ συμβιβασμού μέ τήν άστική τάξη, του άπαράδεκτου τής κατάτμησης τών δυνάμεων πού μάς προστα­τεύουν άπό τόν Ντενίκιν.

Τό ζωτικό συμφέρον καί τών μεγαλορώσων καί τών ούκρανών έργατών καί άγροτών είναι νά νικήσουν τόν Ντενίκιν, νά τόν εκμηδενίσουν, νά κάνουν άδύνατη τήν επανάληψη μιας παρόμοιας Επιδρομής. Ό άγώνας θά είναι μακρόχρονος καί δύσκολος, γιατί οί καπιταλιστές ολου τοΰ κόσμου βοηθούν τόν Ντενίκιν καί θά βοηθούν τούς διάφορους Ντενίκιν.

Σ’ αύτό τό μακρόχρονο καί δύσκολο άγώνα έμεις, οί μεγαλορώσοι καί ούκρανοί έργάτες, πρέπει νά βαδίζουμε Ενωμένοι μέ τήν πιό στενή συμμαχία, γιατί, δρώντας μεμονωμένοι, άσφαλώς δέν θά τά βγάλουμε πέρα. Οποια καί νά είναι τά σύνορα τής Ούκρανίας καί τής Ρωσίας, όποιες καί νά είναι οί μορφές τών κρατικών τους σχέσεων, αύτό δέν είναι καί τόσο σπουδαίο, σ’ αύτό τό ζήτημα μπορούμε καί πρέπει νά κάνουμε ύποχωρήσεις, σ’ αύτό τό ζήτημα μπορούμε νά δοκιμάσουμε καί τούτη κΓ έκείνη καί μιά τρίτη λύση, άπ’ αύτό δέν θά χαθεί ή ύπόθεση τών έργατών καί τών άγροτών, η ύπόθεση τής νίκης ένάντια στόν καπιταλισμό.

Αν όμως δέν μπορέσουμε νά διατηρήσουμε τήν πιό στενή συμμαχία μεταξύ μας, τή συμμαχία ένάντια στόν Ντενίκιν, τή συμμαχία ένάντια στούς καπιταλιστές καί στούς κουλάκους τών χωρών μας καί όλων τών χωρών, τότε ή ύπόθεση τών έργατών θά χαθεί άσφαλώς γιά πολλά χρόνια, μέ τήν έννοια ότι καί τή Σοβιετική Ούκρανία καί τή Σοβιετική Ρωσία θά μπορέσουν τότε οί καπιταλι­στές νά τίς τσακίσουν καί νά τίς στραγγαλίσουν.

Καί ή άστική τάξη όλων τών χωρών, καί τά κάθε λογής μικροαστικά κόμματα, τά «συμβιβαστικά» κόμματα πού συμμα­χούν μέ τήν άστική τάξη ένάντια στούς έργάτες, προσπάθησαν πρίν άπ’ όλα νά διασπάσουν τούς έργάτες τών διαφόρων Εθνοτήτων, νά υποδαυλίσουν τή δυσπιστία, νά τορπιλίσουν τή στενή διεθνή ένωση καί τή διεθνή άδελφοσύνη τών έργατών. Αν ή άστική τάξη τό πετύχει αύτό, ή ύπόθεση τών έργατών είναι χαμένη. Ας κατανικήσουν, λοιπόν, οί κομμουνιστές τής Ρωσίας καί τής Ούκρανίας μέ τήν ύπομονητική, επίμονη καί σκληρή κοινή δουλιά τους τίς εθνικιστικές μηχανοραφίες κάθε άστικής τάξης, τίς κάθε λογής εθνικιστικές προκαταλήψεις καί άς δείξουν στούς εργαζόμε­νους όλου του κόσμου το παράδειγμα μιάς πραγματικά σταθερής συμμαχίας τών έργατών καί άγροτών τών διαφόρων εθνών στόν άγώνα γιά τή Σοβιετική εξουσία, γιά τήν κατάργηση του ζυγοΰ τών τσιφλικάδων καί τών καπιταλιστών, γιά τήν παγκόσμια Ομοσπον­διακή Σοβιετική Δημοκρατία.     

ΛΕΝΙΝ, 28/12/1919, ΑΠΑΝΤΑ, τόμος 40, σελίδες 41-47

Αναδημοσίευση  από τον Ημερόδρομο