Λουίς Σεπούλβεδα, Ιστορία μιας λευκής φάλαινας εκδ. Opera, 2018

του Δ.Κ.

Ο Χιλιανός συγγραφέας μας μαγεύει για μια ακόμη φορά θυμίζοντάς μας ότι υπήρξαν άνθρωποι και κοινωνίες χωρίς την απληστία του σημερινού κοινωνικού συστήματος που καταστρέφει συστηματικά τους ανθρώπους και τη φύση. Μας θυμίζει επίσης την αιώνια κραυγή της ελπίδας: “Εγώ, η δύναμη όσων δεν έχουν πια να χάσουν τίποτα”.

Πρόκειται για μια διαφορετική ανάγνωση της -πραγματικής- ιστορίας του Μότσα Ντικ που ενέπνευσε, εν μέρει, τον Χέρμαν Μέλβιλ για το αριστούργημά του: Μόμπι Ντικ, ή Η φάλαινα (1851).

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:

«Γέμισα τα πνευμόνια μου, καταδύθηκα ως τα σκοτεινά βάθη, πήρα φόρα, αναδύθηκα σχεδόν δίπλα στο μικρό πλεούμενο, με όλο το σώμα στον αέρα, και πέφτοντας, προκάλεσα ένα θηριώδες κύμα, ένα χείμαρρο αφρού που το τουμπάρισε.

Τους είδα να κολυμπούν απεγνωσμένα και να γαντζώνονται στο αναποδογυρισμένο σκάφος. Και τότε, όπως ξεμάκραινα, άκουσα το όνομα που μου ‘χαν δώσει οι φαλαινοθήρες.”

«Θα ξαναγυρίσουμε για σένα, Μότσα Ντικ!» φώναξε ο άνθρωπος με το καμάκι.

Και η φωνή του, η γεμάτη μίσος, ήταν το προμήνυμα γι’ αυτά που έμελλε να’ρθούν.

Λένε πως στα νερά του Ειρηνικού, στην ακτή της Χιλής απέναντι απ’ τη Νήσο Μότσα, στις 20 Νοεμβρίου 1820, ένας μεγάλος λευκός φυσητήρας επιτέθηκε και βύθισε το φαλαινοθηρικό Essex που είχε αποπλεύσει από το λιμάνι του Ναντάκετ, στον βόρειο Ατλαντικό, δεκαπέντε μήνες πριν απ’ το ναυάγιο.

Λένε πως ο τεράστιος λευκός φυσητήρας επιτέθηκε στο Essex επειδή οι φαλαινοθήρες είχαν σκοτώσει μια θηλυκιά φάλαινα και το μικρό της.”