Η μεγάλη απόκλιση

του Michael Roberts

Μεταφράζουμε παρακάτω ανάρτηση από το ιστολόγιο του Michael Roberts, ο οποίος παρουσιάζει συνοπτικά επικαιροποιημένα στοιχεία των μελετών του Branco Milanovic, για την παγκόσμια ανισότητα.

Από τα στοιχεία βγαίνουν τα εξής συμπεράσματα:

• Η άνοδος της Κίνας οφείλεται για οποιαδήποτε άμβλυνση των παγκόσμιων ανισοτήτων τις τελευταίες δεκαετίες.
• Οι παγκόσμιες ανισότητες αυξάνονται αν εξαιρεθεί η άνοδος της Κίνας.
• Οι παγκόσμιες ανισότητες οφείλονται σε μεγαλύτερο βαθμό στις ανισότητες μεταξύ των χωρών, παρά σε αυτές εντός των χωρών.

Αν λάβουμε υπόψη και τα εξής:

• η Κίνα πέτυχε την άνοδό της χάρις στην υπερεκμεταλλευόμενη εργασία στο εσωτερικό της, κατά το άνοιγμα της οικονομίας της σε παραγωγικές Άμεσες Ξένες Επενδύσεις (ΑΞΕ) από τις ιμπεριαλιστικές χώρες, και όχι λόγω κάποιας ιδιαίτερης εκμετάλλευσης φτωχότερων και πιο αδύναμων χωρών.
• το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα της Κίνας παραμένει γύρω στον παγκόσμιο μέσο όρο.
• ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός είναι και θέμα άσκησης μονοπωλιακού ελέγχου και ιμπεριαλιστικής, ληστρικής βίας και καταναγκασμού κατά τη διανομή της υπεραξίας (των – μονοπωλιακών – κερδών, των εισοδημάτων κοκ), όσο, πλέον, και θέμα οργάνωσης της παραγωγής σε διεθνείς αλυσίδες παραγωγής και μεταφοράς (υπερ)αξίας, ιεραρχικά διαρθρωμένου ελέγχου της παραγωγής, και υπερεκμετάλλευσης της εργασίας, σε αυτό που ονομάσαμε αλλού (βλ. κυρίως τα μέρη Β’ (1 και 2) και Γ’ της σχετικής μελέτης) ιμπεριαλιστική διεθνοποίηση της παραγωγής,
• και επομένως, όπως ισχυριστήκαμε επίσης αλλού (βλ. κυρίως το μέρος Ε2 της σχετικής μελέτης), οι διεθνείς, κοινωνικές, παραγωγικές σχέσεις, παραμένουν στην ουσία τους ταξικές σχέσεις, διαμεσολαβημένες από τις διακρατικές σχέσεις,

μπορούν να βγουν τα αντίστοιχα συμπεράσματα, και για τη φύση της Κίνας, ως μη ιμπεριαλιστική χώρα, και για τη μεγάλη σημασία που πρέπει να αποδώσουμε στις διεθνείς σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ως ουσιαστικό στοιχείο του σύγχρονου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.

Ακολουθεί το μεταφρασμένο άρθρο.

Για τη μετάφραση και σχολιασμό,

Διονύσης Περδίκης

Ο Μπράνκο Μιλάνοβιτς, πρώην επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, έχει γίνει ο κορυφαίος αναλυτής για την παγκόσμια ανισότητα.  Ξεκινώντας με το βιβλίο του Worlds Apart το 2005, έχει καταγράψει τις τάσεις της παγκόσμιας ανισότητας του εισοδήματος (όχι τόσο του πλούτου) από τη βιομηχανική επανάσταση και αφότου ο καπιταλισμός έγινε ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής παγκοσμίως.

Σε εκείνο το βιβλίο, υπολόγισε ότι η παγκόσμια ανισότητα του εισοδήματος (και του πλούτου) ήταν “20:80” (δηλαδή ότι το 80% του τότε 6,6 δισεκατομμυρίων πληθυσμού του κόσμου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φτωχό) και ότι η κατάσταση χειροτέρευε, δεν βελτιωνόταν, ακόμη και αν λαμβάναμε υπόψη τις τότε αναπτυσσόμενες αποκαλούμενες BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα).

Εκείνη την εποχή παρουσίασε τις μεταβολές του πραγματικού εισοδήματος για τους ανθρώπους παγκοσμίως σε διάφορα εκατοστημόρια της κατανομής του εισοδήματος και δημιούργησε αυτό που ονομάστηκε “γράφημα ελέφαντα” – δηλαδή ότι οι μεγάλες βελτιώσεις στα επίπεδα του εισοδήματος εντοπίστηκαν στο μεσαίο εύρος των εισοδημάτων, ενώ οι πολύ φτωχοί και όσοι βρίσκονταν στα ανώτερα εισοδήματα (εκτός από τους εξαιρετικά πλούσιους) στην πραγματικότητα έχασαν έδαφος.

Αυτό για πολλούς σήμαινε ότι η παγκόσμια ανισότητα μειωνόταν επειδή τα μεσαία εισοδήματα σε όλο τον κόσμο είχαν κερδίσει. Υπήρξε μεγάλη σύγκλιση, όχι απόκλιση.

Αλλά το γράφημα – ελέφαντας έκρυβε την πραγματικότητα. Αυτή η ευημερούσα ομάδα μεσαίων εισοδημάτων οφειλόταν σχεδόν αποκλειστικά στην Κίνα. Η κινεζική οικονομία έβγαλε πάνω από 900 εκατομμύρια Κινέζους από την απόλυτη φτώχεια μέσα σε μόλις τρεις δεκαετίες και τα μέσα εισοδήματα εκτοξεύτηκαν, ιδίως τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Αν αφαιρέσετε την Κίνα, το γράφημα των ελεφάντων καταρρέει. Ούτε η υπόλοιπη Ασία ούτε η Ινδία έχουν καταφέρει τέτοια βελτίωση του μέσου εισοδήματος. Υπήρχαν επίσης πολλοί άλλοι λόγοι για να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στο γράφημα του ελέφαντα και στα συμπεράσματα που μπορείτε να βγάλετε από αυτό – διαβάστε τις σχετικές αναρτήσεις μου εδώ.

Αλλά τώρα ο Milanovic επικαιροποίησε τις εκτιμήσεις του για την παγκόσμια ανισότητα σε μια νέα μελέτη. Ορισμένοι δημοσιογράφοι έχουν τιτλοφορήσει τα αποτελέσματα ως εξής: “Ο κόσμος είναι ο πιο ίσος που έχει υπάρξει εδώ και πάνω από έναν αιώνα”. Ακούγεται υπέροχο – αλλά και πάλι, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Υπάρχουν δύο παράγοντες στην παγκόσμια ανισότητα: η ανισότητα μεταξύ των εθνικών κατά κεφαλήν εισοδημάτων και η ανισότητα των εισοδημάτων των ανθρώπων εντός των εθνών. Σε προηγούμενες εργασίες του, ο Milanovic υποστήριξε ότι ο πρώτος είναι πιο σημαντικός στη συνολική παγκόσμια ανισότητα για τα άτομα από ό,τι ο δεύτερος.  Έτσι, το πού ζείτε είναι πιο σημαντικό από το εισόδημά σας σε αυτή τη χώρα σε σύγκριση με τους πλουσιότερους εκεί.

Στο τελευταίο του έργο, ο Milanovic επανεκτιμά την παγκόσμια ανισότητα μεταξύ 1820 και 1980, επανεκτιμά τα αποτελέσματα μέχρι το 2013 και παρουσιάζει νέες εκτιμήσεις για την ανισότητα το 2018. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, ιστορικά, η παγκόσμια ανισότητα ακολούθησε τρεις εποχές: την πρώτη, από το 1820 έως το 1950, που χαρακτηρίζεται από αυξανόμενες εισοδηματικές διαφορές μεταξύ των χωρών και αυξανόμενες ανισότητες εντός των χωρών- τη δεύτερη, από το 1950 έως την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα, με πολύ υψηλές παγκόσμιες και μεταξύ των χωρών ανισότητες- και τη σημερινή με μειούμενη ανισότητα χάρη στην άνοδο των ασιατικών εισοδημάτων, ιδίως των κινεζικών.

Σύμφωνα με τον Μιλάνοβιτς, από την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα έως τα μέσα περίπου του εικοστού αιώνα, η παγκόσμια ανισότητα αυξήθηκε καθώς ο πλούτος συγκεντρώθηκε στις δυτικές βιομηχανικές χώρες. Η ανισότητα κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν ο πλανήτης διαρούνταν συνήθως σε “Πρώτο Κόσμο”, “Δεύτερο Κόσμο” και “Τρίτο Κόσμο”, υποδηλώνοντας τρία επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης. Στη συνέχεια όμως, πριν από περίπου 20 χρόνια, η παγκόσμια ανισότητα άρχισε να μειώνεται, κυρίως χάρη στην οικονομική άνοδο της Κίνας, η οποία μέχρι πρόσφατα ήταν η πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου. Η παγκόσμια ανισότητα έφθασε στο αποκορύφωμά της με τον δείκτη Gini να ανέρχεται σε 69,4 το 1988. Έπεσε στο 60,1 το 2018, επίπεδο που είχε να παρατηρηθεί από τα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα.

Η πρώτη εποχή της παγκόσμιας ανισότητας εκτεινόταν περίπου από το 1820 έως το 1950, μια περίοδος που χαρακτηριζόταν από τη σταθερή αύξηση της ανισότητας. Γύρω από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης (περίπου το 1820), η παγκόσμια ανισότητα ήταν μάλλον μέτρια. Το ΑΕΠ της πλουσιότερης χώρας (Ηνωμένο Βασίλειο) ήταν πέντε φορές μεγαλύτερο από εκείνο της φτωχότερης χώρας (Νεπάλ) το 1820. (Η αντίστοιχη αναλογία μεταξύ του ΑΕΠ των πλουσιότερων και των φτωχότερων χωρών σήμερα είναι πάνω από 100 προς 1).

Η αύξηση της παγκόσμιας ανισότητας κατά τον δέκατο ένατο αιώνα και το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα οφείλεται τόσο στη διεύρυνση των διαφορών μεταξύ των διαφόρων χωρών (μετρούμενη από τις διαφορές στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ τους) όσο και στη διεύρυνση των ανισοτήτων στο εσωτερικό των χωρών (μετρούμενη από τις διαφορές στα εισοδήματα των πολιτών σε μια δεδομένη χώρα). Οι διαφορές από χώρα σε χώρα αντανακλούσαν αυτό που οι οικονομικοί ιστορικοί ονόμασαν Μεγάλη Απόκλιση, την αυξανόμενη διαφορά μεταξύ, αφενός, των εκβιομηχανισμένων χωρών της Δυτικής Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και, αργότερα, της Ιαπωνίας, και, αφετέρου, της Κίνας, της Ινδίας, της Αφρικανικής υποηπείρου, της Μέσης Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής, όπου το κατά κεφαλήν εισόδημα παρέμεινε στάσιμο ή και μειώθηκε.  Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν ένα ποσοτικό μέτρο της κυριαρχίας ενός μικρού μπλοκ ιμπεριαλιστικών χωρών επί των υπολοίπων.

Αλλά ο Milanovic διαπιστώνει ότι η παγκόσμια ανισότητα άρχισε να υποχωρεί πριν από περίπου δύο δεκαετίες. Έπεσε από 70 μονάδες Gini γύρω στο 2000 σε 60 μονάδες Gini δύο δεκαετίες αργότερα. Αυτή η μείωση της παγκόσμιας ανισότητας, που σημειώθηκε μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα 20 ετών, είναι πιο απότομη από την αύξηση της παγκόσμιας ανισότητας κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα.

Αυτό σημαίνει ότι ο καπιταλισμός καταφέρνει να μειώσει την ανισότητα και ότι υπάρχει πλέον μεγάλη σύγκλιση;  Όχι, διότι η μείωση οφείλεται στην πραγματικότητα στην αύξηση του εισοδήματος μιας μόνο χώρας: της Κίνας.  Και την ίδια στιγμή που η ταχεία ανάπτυξη της Κίνας μείωσε τον συνολικό παγκόσμιο δείκτη ανισότητας – εντός των οικονομιών, η ανισότητα αυξήθηκε σχεδόν σε όλες τις μεγάλες οικονομίες.

Επιπλέον, οι πλουσιότεροι εισοδηματίες στον κόσμο εξακολουθούν να ζουν στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Το 1988, 207 εκατομμύρια άνθρωποι αποτελούσαν το κορυφαίο πέντε τοις εκατό των εισοδηματιών στον κόσμο – το 2018, ο αριθμός αυτός ήταν 330 εκατομμύρια, αντανακλώντας τόσο την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού όσο και τη διεύρυνση των διαθέσιμων δεδομένων.  Οι Αμερικανοί αποτελούν την πλειονότητα αυτής της ομάδας. Τόσο το 1988 όσο και το 2018, πάνω από το 40 τοις εκατό των παγκοσμίως εύπορων ήταν πολίτες των ΗΠΑ. Ακολουθούν οι Βρετανοί, οι Ιάπωνες και οι Γερμανοί πολίτες. Συνολικά, οι Δυτικοί (συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας) αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 80 τοις εκατό της ομάδας. Οι αστοί Κινέζοι εισήλθαν στους παγκοσμίως εύπορους μόλις πρόσφατα. Αλλά το μερίδιό τους εξακολουθεί να είναι μικρό, από 1,6 τοις εκατό το 2008 σε 5,0 τοις εκατό το 2018.

Μόλις αφαιρέσετε την Κίνα από τα δεδομένα, τότε δεν θα έχει υπάρξει καθόλου παγκόσμια σύγκλιση. Με την Κίνα να έχει αδειάσει πολλές από τις θέσεις στο κάτω μέρος της κατανομής, αυτές συμπληρώνονται τώρα κυρίως από φτωχότερα ινδικά νοικοκυριά που έχουν πλέον χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο από τα αντίστοιχα κινεζικά.

Και στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ, τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα έχουν χάσει έδαφος σε παγκόσμιο επίπεδο.  Οι φτωχότερες ιταλικές οικογένειες βρίσκονταν στο ανώτερο 30% της παγκόσμιας κατανομής εισοδήματος το 1988, αλλά τώρα μόλις και μετά βίας καταφέρνουν να μπουν στο ανώτερο μισό. Είναι σημαντικό ότι οι μεσαίες τάξεις σε όλες τις πλούσιες χώρες έχουν πλέον υποχωρήσει στην παγκόσμια κατάταξη. Πρόκειται για ανακατατάξεις θέσεων μεγάλων διαστάσεων – σημειώστε την άνοδο της θέσης των χαμηλότερων εισοδημάτων στην Κίνα από το 1988 έως το 2018 και την πτώση της παγκόσμιας θέσης των κατώτερων δεκατημορίων στην Ιταλία και τη Γερμανία, ακόμη και στην Πολωνία, όπου το κορυφαίο 10% της Πολωνίας επίσης ανέβηκε σημαντικά.

Η πτώση επηρέασε και τις ΗΠΑ, όπου περίπου το 30-40% της κατανομής τοποθετείται πλέον παγκοσμίως χαμηλότερα από ό,τι το 1988. Φυσικά, οι πλουσιότεροι των ΗΠΑ εξακολουθούν να βρίσκονται στην παγκόσμια κορυφή.

Η παγκόσμια ανισότητα μάλλον δεν θα μειωθεί περαιτέρω από εδώ και πέρα.  Αυτό συμβαίνει επειδή η πρωτοφανής ανάπτυξη της Κίνας μπορεί να έχει κλείσει λίγο το εισοδηματικό χάσμα με τις ιμπεριαλιστικές χώρες, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται πολύ πίσω.

Και το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ της Κίνας και των περισσότερων άλλων φτωχότερων χωρών έχει διευρυνθεί επειδή οι τελευταίες σημειώνουν ελάχιστη ή καθόλου πρόοδο στη μείωση του χάσματος με το ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Όπως το θέτει ο Μιλάνοβιτς: “Μόλις βγάλουμε την Κίνα από την εικόνα, ο επόμενος μοχλός μείωσης της παγκόσμιας ανισότητας είναι η Ινδία, αλλά η ανάπτυξη της Ινδίας άρχισε να ξεφουσκώνει ακόμη και πριν από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση”.

Επιπλέον, η ταχύτερη αύξηση του πληθυσμού στον κόσμο παρατηρείται στην Αφρική.  Έτσι, αν πρόκειται να μειωθεί η παγκόσμια ανισότητα με βάση τη μείωση του χάσματος μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών, τότε η Αφρική πρέπει να αρχίσει να αυξάνει το κατά κεφαλήν εισόδημά της με ρυθμό 6-7% ετησίως. Η Αφρική δεν έχει καμία πιθανότητα να επιτύχει μια τέτοια ανάπτυξη – αντίθετα, το μερίδιό της στο παγκόσμιο ΑΕΠ είναι το ίδιο με αυτό του 1980 και έχει χάσει έδαφος στη δεκαετία του 2010.

Αν μη τι άλλο, η μεγάλη απόκλιση είναι πιθανό να επαναληφθεί.