του Βασίλη Λιόση
Δόθηκε στις 25 Φεβρουαρίου στη δημοσιότητα προς διαβούλευση το «νομοσχέδιο για τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις» και πλέον είναι έτοιμο προς ψήφιση. Στο σχετικό κείμενο προβλέπονται:
- Η απαγόρευση κατάληψης ολόκληρου του οδοστρώματος και η πλήρης διακοπή της κυκλοφορίας των οχημάτων από «ιδιαίτερα μικρές συναθροίσεις» (αφορά πόλεις με πληθυσμό άνω των 100.000 ατόμων).
- Η ύπαρξη ενός επίσημου οργανωτή της όποιας διαδήλωσης ώστε αυτός να συνεργάζεται άμεσα με τον επικεφαλής αστυνομικό. Όποιος φέρει την ιδιότητα του επίσημου οργανωτή θα είναι και αστικά υπεύθυνος για ό,τι συμβεί στην πορεία.
- Η ύπαρξη ομάδων περιφρούρησης που θα βοηθούν τα ΜΑΤ. Το καθήκον των ομάδων περιφρούρησης θα είναι η απομάκρυνση διαδηλωτών που θα τους ζητηθεί από την αστυνομία.
- Η αντικατάσταση των εισαγγελέων από την αστυνομία αφού δεν θα χρειάζεται η παραγγελία των πρώτων για τη διάλυση της διαδήλωσης. Την απόλυτη ευθύνη θα την έχει και πάλι η αστυνομία.
- Τη μετατροπή των Δήμων σε μακρύ χέρι του κράτους αφού θα έχουν τη δυνατότητα να ζητήσουν από την αστυνομία απαγόρευση συγκέντρωσης αν κρίνουν πως διαταράσσεται η τοπική ζωή της πόλης.
- Η θέσπιση ιδιώνυμου αδικήματος θα αποτελεί η συμμετοχή σε διαδήλωση που έχει απαγορευτεί νομίμως από την αστυνομία, αλλά και η «παρεμπόδιση διεξαγωγής συνάθροισης με τέλεση βιαιοπραγιών και την παρείσφρηση ατόμων σε αυτήν με σκοπό να αλλοιώσουν με βιαιοπραγίες τον ειρηνικό χαρακτήρα της».
Μερικές παρατηρήσεις:
- Γιατί έρχεται τώρα ένα τόσο σκληρό νομοσχέδιο; Για τρεις λόγους: πρώτο, διότι αυτό είναι στη φύση του κατεξοχήν κόμματος της ελληνικής αστικής τάξης, της ΝΔ. Δεύτερο, διότι υπάρχει μία δυσάρεστη εμπειρία για την ελληνική ολιγαρχία από το τι ακολούθησε μετά την εφαρμογή μνημονίων από το 2010 κι έπειτα. Τρίτο, διότι αναμένονται κοινωνικές εκρήξεις λόγω της διπλής κρίσης (οικονομική-υγειονομική) που βιώνουμε και θα βιώνουμε.
- Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν πως τέτοιες κινήσεις από την πλευρά της κυβέρνησης δεν αποτελούν ένα προϊόν ιδεοληψιών, όπως συχνά γράφεται και λέγεται. Πρόκειται για μία απολύτως σχεδιασμένη και συνειδητή πολιτική που είναι απότοκη των αναγκών του κεφαλαίου. Η φιλολογία περί ιδεοληψίας είναι ακίνδυνη ή με μία άλλη έννοια επικίνδυνη, αφού συσκοτίζει τα πραγματικά αίτια που παράγουν μία τέτοια πολιτική.
- Βασικό επιχείρημα των κυβερνώντων για την εφαρμογή ενός τέτοιου νόμου είναι πως «δεν γίνεται οι μειοψηφίες να ταλαιπωρούν την πλειοψηφία». Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες υποκρισίες που ακούγονται από τα στόματα των ταγών του έθνους. Εξηγούμαστε: Όταν διεξάγονται οι εθνικές εκλογές υπάρχουν δυο πολύ σοβαρά ζητήματα για τα οποία ουδέποτε οι ευαίσθητοι περί δημοκρατίας, ευαισθητοποιούνται. Το πρώτο είναι πως δεν εφαρμόζεται η απλή και ανόθευτη αναλογική που σημαίνει ότι κόμματα που δικαιούνται να εισέλθουν στο κοινοβούλιο δεν εισέρχονται ενώ για άλλα κόμματα κλέβονται έδρες. Το δεύτερο είναι πως κυβέρνηση σχηματίζει ένα κόμμα χωρίς να διαθέτει την έγκριση της λαϊκής βούλησης. Για παράδειγμα, η ΝΔ σχημάτισε κυβέρνηση έχοντας λάβει περίπου το 40% του 60% του εκλογικού σώματος (περίπου 40% αποχή). Επομένως, έλαβε περίπου το 24% του εκλογικού σώματος. Η απώλεια της ευαισθησίας συνεχίζει βεβαίως να υπάρχει και στην εφαρμογή των νόμων και των αποφάσεων. Δεν θέλετε ανεμογεννήτριες; Η λύση είναι απλή: ξύλο. Στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την παιδεία διαφώνησαν δεκάδες φορείς (πλην ιδιοκτητών φροντιστηρίων και ιδιωτικών σχολείων) και χιλιάδες εκπαιδευτικοί; Ποσώς μας ενδιαφέρει. Απλώς ψηφίζουμε τον νόμο γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων μας όλες τις αντιδράσεις. Και βεβαίως υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα για το πώς διαμορφώνεται η γνώμη και η συνείδηση των ανθρώπων. Και στη διαμόρφωση αυτή παίζουν ρόλο τα ΜΜΕ που βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με την όποια κυβέρνηση, η εργοδοτική τρομοκρατία, οι ψεύτικες προεκλογικές υποσχέσεις, οι πολιτικοί εκβιασμοί, η διαμόρφωση εκλογικής πελατείας με διάφορους τρόπους κ.λπ.. Η υποκρισία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν για το αστικό ασφυκτικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί μεταπολιτευτικά, έχει μεγάλη ευθύνη η ΝΔ. Τσιμεντοποίηση, αντιπαροχή, έλλειψη ελεύθερων χώρων, στενοί δρόμοι, μόλυνση και φυσικά κυκλοφοριακό που ταλαιπωρεί καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Εδώ δεν υπάρχει ευαισθησία;
- Οφείλουμε ωστόσο να καταθέσουμε και μία σκέψη για τον ΣΥΡΙΖΑ. Μία σκέψη που δεν αφορά την ηγεσία του αλλά τα χιλιάδες μέλη και ψηφοφόρους του. Οι μνήμες πρέπει να μείνουν ζωντανές από την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ: τα ΜΑΤ για τα οποία υπήρχε προεκλογική δέσμευση για την κατάργησή τους, διατηρήθηκαν. Υπήρξαν διαδηλώσεις στις οποίες η αστυνομική βία ήταν παρούσα. Απλή και ανόθευτη αναλογική δεν ψηφίστηκε, παρά μόνο ένα σύστημα επί το αναλογικότερο. Επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε σχετικός νόμος που δυσκολεύει τη διεξαγωγή απεργίας στους εργασιακούς χώρους, κάτι που δεν είχε τολμήσει να κάνει καμία προηγούμενη κυβέρνηση. Τα μέλη και οι ψηφοφόροι, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ ας αναλογιστούν τη συνέπεια λόγων κι έργων και κυρίως ας αναλογιστούν την καταπάτηση της λαϊκής βούλησης όταν διενεργήθηκε το δημοψήφισμα όπου το ΟΧΙ κατήγαγε συντριπτική νίκη, ωστόσο στην πράξη κέρδισε το μειοψηφικό ΝΑΙ.
- Οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί άνθρωποι πρέπει να υπερασπίζονται απαρέγκλιτα την αστική δημοκρατία αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και τον ταξικό της χαρακτήρα. Δεν θα συμφωνήσουμε με την άποψη που θεωρεί πως ανάμεσα σε αστική δημοκρατία και δικτατορία δεν υπάρχει διαφορά και πως η μόνη διαφορά είναι πως στη μία περίπτωση δεν ψηφίζουμε και στην άλλη απλώς ψηφίζουμε. Τα όποια δημοκρατικά δικαιώματα απολαμβάνουμε (λειτουργία εργατικών σωματείων, κυκλοφορία εφημερίδων, εκλογές κ.λπ.) δεν αποτελούν μία ευγενική χορηγία των αστών αλλά προϊόν μίας σκληρής και αιματηρής πορείας αγώνων. Ωστόσο, έρχονται φάσεις που η αστική δημοκρατία στενεύει επικίνδυνα. Είναι γεγονός ότι ο νόμος που θέλει να θεσπίσει η ΝΔ δεν έχει ιδιαίτερες διαφορές από αντίστοιχους νόμους την εποχή της χούντας (Νομοθετικό Διάταγμα 794/1971). Μάλιστα, οι νομικοί επιστήμονες και πολιτικοί αναλυτές υποστηρίζουν πως το παρόν νομοθέτημα αποτελεί μια μετάφραση των χουντικών διατάξεων από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Είναι ακριβώς αυτή η φάση που πρέπει να υπερασπίσουμε το υπάρχον καθεστώς και αν μπορούμε να το διευρύνουμε.
Πράγματι, λοιπόν, στην αστική δημοκρατία οι μειοψηφίες τυραννούν την πλειοψηφία. Μόνο που δεν γίνεται με τον τρόπο που ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Η μειοψηφία είναι η κυβέρνηση όταν μάλιστα αποδεδειγμένα είναι μειοψηφία. Τόσο η παρούσα κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες ως μειοψηφίες δεν περικόψανε μισθούς; Δεν ψήφισαν μνημόνια που ελάχιστοι ήταν αυτοί που συμφωνούσαν μαζί τους; Δεν χρησιμοποίησαν την κρατική καταστολή για να φοβίσουν τον κόσμο που κατέβηκε στον κόσμο; Δεν οδήγησαν μισό εκατομμύριο ανθρώπους να φύγουν από τον τόπο τους; Δεν υπερχρέωσαν τη χώρα και κάνανε τεμενάδες στους τροϊκανούς;
Τελειώνοντας δεν έχουμε παρά να πούμε το χιλιοειπωμένο αλλά αληθινό και επιβεβλημένο: οι νόμοι καταργούνται στους δρόμους κι έτσι θα γίνει και τώρα!
