του Μιχάλη Χονδροκούκη
Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας:
Σκεφτείτε μία κυβέρνηση που ξοδεύει χρήματα για την ανέγερση νοσοκομείων και τον εξοπλισμό τους με τα απαραίτητα μηχανήματα και αναλώσιμα, για Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, για την πρόσληψη υγειονομικού προσωπικού και όλα αυτά σε μεγέθη που αντιστοιχούν στις πραγματικές ανάγκες του συγκεκριμένου πληθυσμού.
Ερωτήσεις επί της υπόθεσης εργασίας:
– Είναι αυτή η πολιτική στην Υγεία η μόνη αυτονόητη για κοινωνίες που ισχυρίζονται ότι είναι δημοκρατικές και έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο;
– Εάν μια κυβέρνηση εφάρμοζε μια τέτοια πολιτική ενάντια στις εντολές της ΕΕ –ενάντια στον Ευρωμονόδρομο–, ο λαός μας θα το βίωνε ως μια ανεύθυνη και ριψοκίνδυνη πολιτική ή ως το στοιχειώδες καθήκον απέναντί του;
– Οι κυβερνήσεις του ευρωατλαντισμού και των πολιτικών της λιτότητας –που υπονομεύουν το Εθνικό Σύστημα Υγείας και κάνουν πλάτες στους Ιδιωτικούς Ομίλους–, αφού αποδεικνύεται ότι δεν καλύπτουν τις ανάγκες του λαού, τελικά για ποιους μεριμνούν;
– Εάν υπήρχε μια τέτοια υποδομή στην Υγεία, όχι πέντε κλίνες ΜΕΘ ανά 100.000, τότε ο κίνδυνος της γρήγορης αύξησης των κρουσμάτων που απαιτούν εντατική θεραπεία δεν θα έπαυε να είναι τόσο απειλητικός;
– Εάν αφιερώνονταν τα χρήματα για τον έλεγχο όλων των ύποπτων κρουσμάτων, αλλά και διευρυμένος, τυχαίος έλεγχος, δεν θα γινόταν πολύ πιο στοχευμένη και αποτελεσματική η παρέμβαση;
Τα μέτρα της αναίσχυντης κυβέρνησης ΝΔ μεταθέτουν την ευθύνη στον λαό:
στους εργαζόμενους στην υγεία που πασχίζουν με άθλιους όρους και αυτοθυσία
και στις οικογένειες που καλούνται να ζήσουν υπό περιορισμό, για να προστατεύσουν όσους το έχουν ανάγκη.
Δηλαδή, αυτοί τι θα κάνουν;
Θα μας ενημερώνουν για τις στατιστικές και τις προβλέψεις
με βάση τις ανύπαρκτες υποδομές της Υγείας που οι ίδιοι κατέστρεψαν;
Θα μας κουνάνε το δάχτυλο για την ανευθυνότητά μας σε περίπτωση που βγούμε μια βόλτα στο δρόμο ή βγάλουμε τα παιδιά έξω να ξεσκάσουν, την ίδια ώρα που αφήνουν ιδιωτικές επιχειρήσεις να λειτουργούν κανονικά «συναθροίζοντας» πλήθος εργαζομένων;
Θα ασχοληθούν με την «ανάκαμψη της οικονομίας» ή, καλύτερα, με τη διάσωση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας κατά τη μετάβαση σε μια μετα-Κορωνοϊού οικονομική κατάσταση;
Θα κάνουν πλάτες στα αφεντικά που θα εξαναγκάζουν τους εργαζόμενους να βγαίνουν σε άδεια ή θα επιβάλλουν συστήματα βάρδιας και μειωμένου ωραρίου με μειωμένες αποδοχές; Δηλαδή, στα κέρδη χώρια, αλλά στη χασούρα μαζί;
Θα βρουν ευκαιρία και θα καταπατήσουν κάθε εργασιακή κατάκτηση και δικαίωμα;
*
Με τον Κορωνοϊό τα συμπτώματα της παγκόσμιας οικονομικής Κρίσης θα εκδηλώνονται διαμεσολαβημένα σαν να οφείλονται στην υγειονομική κρίση, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι φιλελεύθερες πολιτικές του ευρωατλαντισμού δεν μπορούν να σταματήσουν να οδηγούν σε όλο και βαθύτερες κρίσεις… που θα τις χρεώνουν στον λαό, όσο δεν ξεσηκωνόμαστε…
… όσο δεν μετατρέπουμε τις βασικές και επείγουσες ανάγκες μας
σε πολιτικό πρόγραμμα!
Φτάνει πια με τις νεοαποικιοκρατικές κυβερνήσεις που:
… μας φορτώνουν χρέη και υποθηκεύουν τη χώρα και τον κόπο του Λαού
… καταστρέφουν κάθε Δημόσια υποδομή για χάρη των αρπαχτικών των Ιδιωτικών Επιχειρηματικών Ομίλων
… θυσιάζουν τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας στο βωμό του κέρδους των διεθνών μονοπωλιακών ομίλων
… νομοθετούν καθ’ υπαγόρευση και καταστρατηγούν το Σύνταγμα και την αρχή της Λαϊκής Κυριαρχίας
ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ!
ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ!
ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ!
