Αναδημοσίευση από την Εφ.Συν.
του Γιώργου Τσιάρα
Σχεδόν τρεις μήνες πέρασαν από την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, και παρά τον λυσσαλέο πόλεμο της προπαγάνδας, τα πράγματα έχουν σε μεγάλο βαθμό ξεκαθαρίσει. Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών άλλωστε μιλάνε μόνες τους, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και καταρρίπτουν δραματικά το κίβδηλο δυτικό αφήγημα. Ας δούμε τα κυριότερα από αυτά.
Στο επιχειρησιακό πεδίο πρώτα. Σε αντίθεση με τα συστηματικά ψέματα ή σωστότερα τους ευσεβείς πόθους των αγγλοαμερικανικών ΜΜΕ και των ημεδαπών κολαούζων τους περί «τεράστιων ρωσικών απωλειών» και «επιβράδυνσης» στο κρίσιμο μέτωπο του Ντονμπάς, εκεί δηλαδή όπου δίνεται η αποφασιστική μάχη του πολέμου, η ρωσική στρατηγική της αποφυγής μετωπικών επιθέσεων κατά οχυρωμένων θέσεων και της αργής, μεθοδικής προέλασης σε πολλαπλά μέτωπα, μετά από εξοντωτικά μπαράζ του πυροβολικού, επιβραβεύεται καθημερινά. Η κατάκτηση της στρατηγικής πόλης Ποπασνάγια πριν από δέκα ημέρες, που παρεμπιπτόντως επιτεύχθηκε ακριβώς χάρη στην απεμπλοκή επίλεκτων ρωσικών και ρωσόφωνων δυνάμεων κρούσης από τη Μαριούπολη, έσπασε το ουκρανικό δίκτυο οχυρώσεων και στην ουσία επιτρέπει την κατάτμηση του μεγάλου «καζανιού» του Ντονμπάς σε 3-4 μικρότερες «χύτρες», όπου έχουν πρακτικά περικυκλωθεί τουλάχιστον 20.000 Ουκρανοί στρατιώτες.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, περισότεροι από 15.000 Ουκρανοί -ανάμεσά τους και χιλιάδες νεοναζί «εθνοφρουροί» των ταγμάτων Αϊντάρ, Ντνίπρο και Δεξιός Τομέας- έχουν ουσιαστικά περικυκλωθεί στον θύλακα του Σεβερνοντονέτσκ- Λισιτσάνσκ, ενώ άλλοι περίπου 4.000 έχουν παγιδευτεί στην «τσέπη» του Ζόλοτε. Εξίσου δραματική είναι η κατάσταση στο νοτιοανατολικό τοίχωμα του «καζανιού» και κοντά στη ρωσόφωνη πρωτεύουσα Ντονέτσκ, στην πόλη-φρούριο της Αβντίβκα, όπου παραμένουν ταμπουρωμένοι αλλοι 3-4.000 Ουκρανοί στρατιωτικοί.
Μάταια προσπαθεί εδώ και αρκετές εβδομάδες το ουκρανικό επιτελείο να αποσπάσει από τον… αρχιστράτηγο Ζελένσκι την εντολή για υποχώρηση των παραπάνω καταδικασμένων στρατευμάτων στον άξονα Σλαβιάνσκ-Κραματόρσκ, ώστε να μην επαναληφθεί άμεσα το σενάριο της Μαριούπολης, και μάλιστα χωρίς την ψευδαίσθηση ασφάλειας που έδιναν στους μαχητές τα υπόγεια καταφύγια της Αζόφσταλ. Αλλά και το ίδιο το Σλαβιάνσκ, το αρχηγείο του ουκρανικού στρατού στο Ντονμπάς, απειλείται άμεσα από τα βόρεια, παρά τις συνεχείς ανατινάξεις γεφυρών από τους Ουκρανούς, που υποχωρώντας δείχνουν ξεκάθαρα την αγάπη τους για το Ντονμπάς καταστρέφοντας συστηματικά εργοστάσια, φράγματα και άλλες καθαρά πολιτικές υποδομές.
The show must go on
Πάμε τώρα στην επικοινωνία. Αν αφήσουμε απέξω τους εθελοντές νεοναζί ταγματασφαλίτες, εκατοντάδες αναμφίβολα γενναίοι και πατριώτες Ουκρανοί κληρωτοί χάνουν καθημερινά τη ζωή τους σε μια στατική μάχη χαρακωμάτων χωρίς αύριο, αλλά το μόνο που φαίνεται να ενδιαφέρει τον Ζελένσκι και τους χειριστές του στη Δύση είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παράταση της μάταιης και εν πολλοίς αυτοκτονικής αντίστασης, κόντρα σε κάθε επιχειρησιακή λογική, ώστε η (δυτική) Ουκρανία να αποσπάσει τη μέγιστη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, προτού καταρρεύσει το μέτωπο και μαζί το αφήγημα περί ανάκτησης των χαμένων εδαφών και προοπτικής μιας μελλοντικής, έστω, ουκρανικής νίκης. Οπως φυσικά κατέρρευσε το αφήγημα για τους… αλύγιστους ήρωες του Αζοφστάλ, που μόλις ξέμειναν από ομήρους παραδόθηκαν μαζικά (1.700 μέχρι τώρα) και οδεύουν ήδη προς τα λαϊκά δικαστήρια του Ντονμπάς.
Αυτή η εν πολλοίς επικοινωνιακή και όχι επιχειρησιακή στρατηγική του «Πολέμου στο Τουίτερ» οδήγησε και στις αποτυχημένες ουκρανικές τοπικές αντεπιθέσεις του τελευταίου δεκαπενθημέρου στο βόρειο Χάρκοβο, στη Ζαπορίζια και στο Φιδονήσι, που κατέληξαν σε βαριές απώλειες για τους Ουκρανούς χωρίς να επηρεάσουν στο ελάχιστο την κρίσιμη μάχη στο Ντονμπάς. Βεβαια, η δυτική στρατιωτική βοήθεια, αξίας δεκάδων δισ. δολαρίων, λιρών και ευρώ, καταλήγει στον πίθο των Δαναΐδων, αφού πολλά οπλικά συστήματα καταστρέφονται καθοδόν ή σε αποθήκες πολύ πριν φτάσουν στο μέτωπο, ενώ κάποια από τα «θαυματουργά όπλα» (wunderwaffen!) των Δυτικών, όπως τα πολυδιαφημισμένα αμερικανικά κανόνια Μ-777 και οι αντιαρματικοί πύραυλοι Javelin, αποδεικνύονται κατώτερα των προσδοκιών.
Τα υπερόπλα, βλέπετε, χρειάζονται και πυρομαχικά, και συντήρηση, και πάνω απ’ όλα εκπαιδευμένο σε αυτά προσωπικό. Ποιοι θα χειριστούν τα νέα wunderwaffen, όταν οι καλύτερα εκπαιδευμένοι άνδρες, το άνθος του ουκρανικού στρατού, σκοτωθεί ή αιχμαλωτιστεί στο Ντονμπάς; Και ποιος θα σταματήσει αύριο την πολεμική μηχανή του Πούτιν από το να περικυκλώσει και/ή να κατακτήσει χωρίς μαζικές απώλειες μαχητών και αμάχων το Χάρκοβο, την Οδησσό, το Νικολάγιεφ, την Πολτάβα ή το Ντνίπρο, αν ο στρατηλάτης Ζελένσκι επιμείνει να μη διαπραγματεύεται, ενώ δεν θα διαθέτει ουσιαστικά καμιά αξιόμαχη δύναμη επί του πεδίου και θα διοικεί μόνο φανταστικές στρατιές; Αλλά αυτό το εύλογο ερώτημα προφανώς δεν θα το διαβάσετε στα καθεστωτικά μέσα, όπως δεν θα δείτε ποτέ -αν δεν τις ψάξετε μόνοι σας- και τις εκατοντάδες βιντεοσκοπημένες μαρτυρίες άμαχων Ρωσόφωνων για τα αίσχη και τις βαρβαρότητες των πρώην «συμπατριωτών» τους…
It’s the economy, stupid!
Υπάρχει βέβαια και ο άλλος πόλεμος, ο oικονομικός. Εκεί να δείτε νίκες! Αντί για το ρωσικό οικονομικό ολοκαύτωμα ως αποτέλεσμα των κυρώσεων, το ρούβλι σημείωσε χτες νέο ρεκόρ πενταετίας έναντι του δολαρίου (κάτω από τα 57/ δολ.) και του ευρώ και η ρωσική οικονομία μάλλον οδεύει σε ανάπτυξη, καθώς όχι μόνον ΟΛΟΙ οι υποκριτές Ευρωπαίοι αγοράζουν πλέον καύσιμα σε ρούβλια, αλλά παρατηρείται και τεράστια αύξηση στις διεθνείς τιμές όλων των προϊόντων που παράγει και εξάγει η Ρωσία – λες και τις κυρώσεις τις σχεδίασαν πράκτορες του Πούτιν και όχι λυσσασμένοι αντι-Ρώσοι σαν την… άχαστη Ούρσουλα και τον sleepy Joe Μπάιντεν!
Η Ρωσία όχι μόνο κερδίζει τον πόλεμο αλλά με την αύξηση της τιμής φυσικού αερίου και πετρελαίου έχει ήδη υπερκαλύψει τα προγραμματισμένα έσοδα από πωλήσεις για όλο το έτος, παρά το εμπάργκο. Την εβδομάδα που μας πέρασε, η Κίνα παρέλαβε τα πρώτα φορτία ρωσικών καυσίμων που αγοράστηκαν με γουάν, η Ινδία ήδη υπέγραψε τα πρώτα συμβόλαια σε ρουπίες, και μάλιστα με μεγάλη έκπτωση. Και χτες οι υπουργοί Εξωτερικών των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Ν. Αφρική) συμφώνησαν να επεκτείνουν την οικονομική συμμαχία τους με πλήθος «επιλαχόντες» για ένταξη στο νέο (μη δολαριακό και στηριγμένο στα εμπορεύματα και όχι στα νομίσματα-φωτοτυπίες) διακρατικό «τραστ» στη ΝΑ Ασία, τη Μέση Ανατολη, την Αφρική και τη Νότια Αμερική. Οι μόνοι που επιμένουν στις μαζικές κυρώσεις είναι οι ευρωπαϊκές χώρες, που βαδίζουν με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό για το χατίρι της μαμάς-προαγωγού, της Αμερικής!
Το συμπέρασμα; Η Ουκρανία του Ζελένσκι, μια χώρα σε μέγεθος Γαλλίας και με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στην Ευρώπη, έχει χάσει μέχρι στιγμής πάνω από το 20% των εδαφών της, δηλαδή χονδρικά μια Ελλάδα ή μια Αγγλία, και μάλιστα το πλουσιότερο κομμάτι της σε ορυκτά καύσιμα, μεταλλεύματα και σπάνιες γαίες. Αν είχε σεβαστεί τη συμφωνία του Μινσκ και δεν φλέρταρε με το ΝΑΤΟ, θα τα είχε όλα δικά της. Τώρα έχει χάσει την Αζοφική Θάλασσα, την πρόσβαση στον Εύξεινο Πόντο, τη στρατιωτική της βιομηχανία, τις υποδομές της, το σιδηροδρομικό της δίκτυο, την αεροπορία, το ναυτικό της, το μεγαλύτερο μέρος του αρματικού δυναμικού της μέσα σε λιγότερους από τρεις μήνες. Και αν δεν μπει ένα τέλος στην τρέλα, η Ουκρανία θα γίνει περίκλειστο κράτος χωρίς υποδομές και η οικονομία της θα καταρρεύσει, αφού πλέον δεν θα έχει πρόσβαση στο θαλάσσιο εμπόριο – καθώς έσπευσε να… ναρκοθετήσει τα μοναδικά λιμάνια που της απέμειναν! Κέρδισε βεβαια τη μάχη στη Eurovision και μετρά αμέτρητες νίκες στο facebook και στο twitter – αλλά τι να το κάνεις;
