του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Πράγματα πρωτοφανή για τη μεταπολεμική Ευρώπη, που ακόμη και όταν γίνονταν, γίνονταν με τρόπο συγκαλυμμένο, όχι τόσο ξετσίπωτα.
Ηπερασμένη Τετάρτη, ημέρα της συνόδου της Ατλαντικής Συμμαχίας στη Μαδρίτη, μόνο ως αποφράς μπορεί να χαρακτηριστεί και για την Ευρώπη και για όλη την ανθρωπότητα (όπως ασφαλώς και για την Ελλάδα, που εξακολουθεί να ζει και το δικό της «διαρκές Βατερλό» εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή της πολιτικής που υπαγορεύουν στην Αθήνα κυρίως οι ΗΠΑ και, εν μέρει, το Ισραήλ και το λόμπι του στις ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία, ακόμα και διάφορες μεσανατολικές χώρες!).
Η απόφαση της Σουηδίας να εγκαταλείψει την ουδετερότητα και να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ σηματοδοτεί κατ’ ουσίαν την κατάργηση της ανεξαρτησίας αυτής της χώρας και την παραίτησή της από οποιονδήποτε διεθνή ρόλο. Η Σουηδία υπήρξε το στολίδι της μεταπολεμικής Ευρώπης και για το σπουδαίο κοινωνικό κράτος που οικοδόμησε το εργατικό κίνημα αυτής της χώρας και για τον σπουδαίο παγκόσμιο ρόλο που διαδραμάτισε στο παρελθόν, μαζί με τη Γαλλία του Ντε Γκολ (που επίσης παρέδωσε προ ετών την ανεξαρτησία της και μετετράπη σε μεγάλο βαθμό σε αποικία των ΗΠΑ και του Ισραήλ, εντασσόμενη μάλιστα ξανά στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και επιτιθέμενη στη Λιβύη για λογαριασμό των εξτρεμιστών του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ).
Η απώλεια της ανεξαρτησίας και η συμπόρευση με τον sui generis παγκόσμιο πόλεμο κατά της Ρωσίας (και αύριο της Κίνας) που εξαπέλυσε το ΝΑΤΟ πάει όμως χέρι-χέρι με την κατάλυση του δημοκρατικού καθεστώτος. Είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι η κυβέρνηση της Σουηδίας που επαίρεται για τις δημοκρατικές περγαμηνές του κράτους της απέρριψε διαρρήδην την πρόταση να διεξαχθεί δημοψήφισμα για μια τόσο καθοριστική για το μέλλον της χώρας επιλογή και να πάρουν οι ίδιοι οι Σουηδοί πολίτες την απόφαση.
Η Στοκχόλμη, όπως και το Ελσίνκι, προχώρησαν σε μία πράξη αυτοεξευτελισμού και κατάλυσης της εσωτερικής έννομης τάξης τους, συγκατατιθέμενες στο να «εξετάσουν» επειγόντως τα τουρκικά αιτήματα απέλασης των Κούρδων αγωνιστών που βρήκαν άσυλο στις δύο χώρες, να συζητάνε με τρίτες χώρες και μάλιστα μια χώρα όπως η Τουρκία, την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία τους και να αποδέχονται να τους προσδιορίζει και την πολιτική τους σε θέματα εξαγωγών όπλων και ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας.
Τέτοια πράγματα είναι πρωτοφανή για τη μεταπολεμική Ευρώπη και ακόμη και όταν γίνονταν, γίνονταν με τρόπο συγκαλυμμένο, όχι τόσο ξετσίπωτα.
Σκανδιναβία και ΝΑΤΟ
Οι εγχώριοι προπαγανδιστές της Αμερικής και του ΝΑΤΟ (δηλ. το 95% των μέσων ενημέρωσης) μας λένε ότι αυτά όλα έγιναν για αμυντικούς λόγους: φοβόντουσαν λέει μην εισβάλλει η Ρωσία. Οι ανάγκες της προπαγάνδας αναγκάζουν στη διατύπωση όλο και πιο ανόητων ισχυρισμών. Η Ρωσία δεν έχει τον παραμικρό λόγο, αλλά ούτε και τη δυνατότητα να εισβάλλει στις δύο χώρες. Αν κάτι όντως κάνει η ένταξη των δύο κρατών, που συνορεύουν με τη Ρωσία, στο ΝΑΤΟ είναι δύο πράγματα: (α) διευκολύνει τους Dr. Strangelove της Δύσης να αρχίσουν αυτοί πυρηνικό πόλεμο κατά της Ρωσίας και (β) καθιστά τις δύο χώρες πρώτες υποψήφιες για εξαφάνιση σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου.
Είναι προφανές ότι και οι δύο βορειοευρωπαϊκές χώρες εκτίθενται σε κινδύνους, εμπλεκόμενες σε ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς αντιπαράθεσης (παγκοσμίου πολέμου) που τις υπερβαίνουν. Θα υποχρεωθούν άλλωστε πιθανότατα να παραχωρήσουν βάσεις στους Αμερικανούς και τους Βρετανούς και να εγκαταστήσουν πυρηνικά όπλα.
Ο περιορισμένος πυρηνικός πόλεμος που σχεδιάζει το ΝΑΤΟ, αν ποτέ υλοποιηθεί, σημαίνει ότι θα σκοτωθούν οι Ευρωπαίοι μεταξύ τους. Όπως είπε ο μετέπειτα Πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όσο περισσότεροι Γερμανοί και Ρώσοι (Σοβιετικοί) σκοτωθούν, τόσο το καλύτερο.
Δεν ήταν ανόητοι ασφαλώς οι μεταπολεμικοί Φινλανδοί πολιτικοί που επιμελώς προσπάθησαν να μην δημιουργούν ούτε καν την εντύπωση ότι στρέφονται ακόμα και σε δευτερεύοντα θέματα κατά της Ρωσίας, συμβάλλοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο (μεταξύ άλλων) στην εκτόξευση της χώρας τους από περιφερειακή ημιαναπτυγμένη χώρα σε παγκόσμιο παράδειγμα.
Μια φοβερή προειδοποίηση για την Ελλάδα
Αν η Ουκρανία είχε αποδεχθεί την ουδετερότητα που της ζητούσαν οι Ρώσοι (σε εφαρμογή, σημειωτέον, των υποσχέσεων που δόθηκαν στη Μόσχα στα τέλη του Ψυχρού Πολέμου, υποσχέσεων που πάλι καταπατώνται από το ΝΑΤΟ) και αν είχε εφαρμόσει τις Συμφωνίες του Μινσκ που η ίδια υπέγραψε, δεν θα είχε δεχτεί την εισβολή και η χώρα αυτή δεν θα καταστρεφόταν και δεν θα ακρωτηριαζόταν, όπως όλα δείχνουν, οριστικά.
Αυτό το τραγικό παράδειγμα είναι όμως και μια προειδοποίηση για όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, περιλαμβανομένων των σκανδιναβικών, των βαλτικών και της Ελλάδας επίσης, που σπεύδουν να πρωτοστατήσουν στη σύγκρουση με τη Ρωσία και να μπουν με «χαρές και γέλια» σε μια κρίση που είναι πιο επικίνδυνη από τους δύο παγκοσμίους πολέμους, αντί να κοιτάξουν να μείνουν όσο μπορούν πιο μακριά της.
Δεν αναλαμβάνουν μόνο τον κίνδυνο της «εξαΰλωσης» σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου. Δυστυχώς για αυτές, εάν και όποτε οι συνθήκες το επιτρέψουν, π.χ. μετά από ξαφνική απόσυρση του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ, λόγω εσωτερικών δυσκολιών, συρρίκνωσης του παγκόσμιου ρόλου τους ή ήττας στον πλανητικό ανταγωνισμό κτλ., θα υποστούν τις συνέπειες που δεν αποκλείεται να υπερβούν τις οικονομικές και να είναι και εδαφικές (κατά το παράδειγμα της δεκαετίας του 1940).
Εμείς τα γνωρίσαμε αυτά στο πετσί μας με τον ακρωτηριασμό της Κύπρου από τους συμμάχους μας το 1974, οι Κούρδοι επίσης και ένα σωρό άλλος κόσμος, που νόμιζε ότι τον εξασφάλιζε η «φιλία» της υπερδύναμης. Τα γνωρίσαμε, αλλά τα ξεχάσαμε.
Δυστυχώς οι νεότεροι πολιτικοί ηγέτες στην Ευρώπη, εμφανίζουν χαρακτηριστικά πολιτικών νάνων, με δυνατότητα σκέψης που δεν υπερβαίνει το εξάμηνο, ή το πολύ την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, ενώ παράλληλα αποδεικνύονται εξαιρετικά επιδεκτικοί στα υπερατλαντικά κελεύσματα. H μωρία των ηγεμόνων και η αδιαφορία/παθητικότητα των όλο και περισσότερο υπηκόων (και όχι πολιτών), οδηγεί την Ευρώπη στο βάραθρο, αν δεν μεσολαβήσει μια εξέγερση των ευρωπαϊκών λαών και κοινωνιών.
Αναδημοσίευση από το Κοσμοδρόμιο
