Ο Μίκης, ο Mad Clip και τα σύμβολα

του Κώστα Γεωργόπουλου

Κάποιες φορές, οι συμπτώσεις είναι πραγματικά διαβολικές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, έτυχε να φύγουν από τη ζωή, σχεδόν ταυτόχρονα, δυο άνθρωποι, ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Πέτρος Αναστασόπουλος, γνωστός και ως Mad Clip. Δυο άνθρωποι οι οποίοι, στα πλαίσια του μάκρο/μικρό-κοσμού τους, αποτέλεσαν σύμβολα.

Δεν είναι εύκολο να κρίνεις έναν άνθρωπο, ωστόσο η εγκυρότερη στιγμή παρουσιάζεται όταν έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Και πάλι, είναι πολύ δύσκολο το έργο μιας και ένας άνθρωπος έχει υπάρξει στη ζωή του αρκετά έως πολλά πράγματα. Για παράδειγμα ο Μίκης υπήρξε μουσικοσυνθέτης, πολιτικός κρατούμενος, δημόσιο πρόσωπο, αλλά και πατέρας, φίλος, εργοδότης και πολλά ακόμα. Η αφετηρία σου ενδέχεται να σε οδηγήσει σε αποκλίνοντα συμπεράσματα και απολογισμούς.

Όπως και να έχει, αυτά τα δυο πρόσωπα έχουν κάτι το κοινό, υπήρξαν και οι δυο καλλιτέχνες. Χωρίς να κρίνω την επιτηδειότητα και ικανότητα του καθενός, θεωρώ ότι μπορώ να πω ότι, μέσα από το έργο τους, εξέφρασαν αξίες (και απαξίες) της εποχής μέσα στην οποία δραστηριοποιήθηκαν.

Το έργο του Θεοδωράκη ανέδειξε το συλλογικό, το συνεργατικό και το συντροφικό για την επιδίωξη ευγενών ιδανικών. Το έργο του Mad Clip ανέδειξε τον ατομισμό, τον εαυτουλισμό, τη γυναίκα αντικείμενο και την απόκτηση πλούτου, με οποιοδήποτε τρόπο, ως το απόλυτο ιδανικό. Ούτε ο ένας αλλά ούτε και ο άλλος εμφύσησαν αυτές τις αρχές στην κοινωνία χωρίς αυτές να υπάρχουν ήδη μέσα της. Υπήρχαν ήδη και μέσα από το έργο τους τις ανέδειξαν βοηθώντας έτσι στην περαιτέρω διάδοση και εξάπλωσή τους.

Αναμφίβολα, υπήρξαν και οι δυο τους δημοφιλείς, και αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι “έπιασαν”  κάποιον από τους βασικούς παλμούς της εποχής τους. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα σήμερα. Σε μια Ελλάδα χωρίς συγκροτημένη πολιτεία, κράτος πρόνοιας, δικαιοσύνη, και με μηδενική παραγωγή. Σε μια Ελλάδα της υποτέλειας, του πολιτικού ραγιαδισμού και της υποκρισίας, απαξίες όπως “ο καθένας μόνος του”, “ότι καταφέρω σε αυτή τη ζωή το χρωστάω μόνο στον εαυτό μου”, “δεν περιμένω βοήθεια από κανένα” και όλες αυτές οι νοσηρές και τοξικές Χολυγουντιανές ατάκες, θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις νεαρές ψυχές και μυαλά της πατρίδας μας.

Το αισιόδοξο είναι ότι οι αρχές και τα ιδανικά τα οποία ενέπνευσαν τον Μίκη κάποτε, υπάρχουν ακόμα μέσα στην κοινωνία μας. Βρίσκονται όμως σε υποχώρηση. Επομένως, είναι χρέος κάθε αξιοπρεπούς ανθρώπου να εργαστεί έτσι ώστε να διαμορφωθούν οι κοινωνικές συνθήκες οι οποίες θα αποκαταστήσουν και κάνουν κυρίαρχα τα ιδανικά αυτά για μια ακόμα φορά γύρω μας. Για τη σωτηρία όλων μας.

Πήραμε την εικόνα από σχετικό άρθρο του news247.gr