Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που μόλις τερμάτισε δεν πρέπει να κατανοείται ως άλλο ένα πολιτικό εγχείρημα στο πλαίσιο των λαϊκών αγώνων. Αποδείχθηκε πολύ νωρίς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέχθηκε από τον ευρωατλαντικό Άξονα για να «καβαλήσει» λαθραία και παρασιτικά το κύμα της λαϊκής αγανάκτησης και στο πλαίσιο της μεγάλης φθοράς των πολιτικών κομμάτων του προηγούμενου δικομματισμού να επιτελέσει έναν πολύ συγκεκριμένο τριπλό ρόλο:
1ο) Να περάσει αντιλαϊκά μέτρα με τις λιγότερες δυνατόν αντιδράσεις, καλλιεργώντας δια της ρητορικής του αυταπάτες για τη δυνατότητα βελτίωσης της ζωής μας χωρίς να αποδεσμευτεί η χώρα από τις δαγκάνες της ΕΕ και του ΔΝΤ (ΗΠΑ). Η εξαπάτηση αυτή «έπιασε», διότι η απελπισία του λαού από την κλιμακούμενη εξαθλίωση που επέβαλλαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τον έκαναν εύκολο θύμα στην κάλπικη συνθηματολογία τους.
2ο) Να σπιλώσει την Αριστερά ως σύνολο στα μάτια του λαού και καλλιεργώντας γενικώς αντι-αριστερά αντανακλαστικά να την καταστήσει αναξιόπιστη σε κάθε εκδοχή της, είτε είναι ξεπουλημένη και με τη βούλα είτε είναι επαναστατική. Πρόκειται για έναν πολιτικό φορέα που ελέγχεται από τον ταξικό αντίπαλο του λαού, πράγμα που δεν αναιρείται από το γεγονός ότι πλαισιώθηκε από φορείς, οργανώσεις και αγωνιστές χωρίς δόλο, αλλά με αυταπάτες.
3ο) Να νεκραναστήσει τις μαριονέτες της ΕΕ και του ΔΝΤ (ΗΠΑ), το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, όταν αυτές είχαν φθαρεί σε τέτοιο βαθμό, που μια πραγματικά λαϊκή κυβέρνηση θα τους πετούσε στο πολιτικό περιθώριο της λαϊκής περιφρόνησης. Το ΠΑΣΟΚ αλλάζει όνομα, σήμα και ηγετικό ανδρείκελο για λίγο (διότι και η φίρμα και ο Γιωργάκης επανέρχονται) και κρατιέται σε ένα ποσοστό που με τη στήριξη των ΜΜΕ τους δίνει το θράσος, όχι απλώς να εμφανίζονται και να μιλάνε, αλλά να κάνουν και αυστηρή κριτική! Η ΝΔ αρκείται στο να αλλάξει απλώς πρόσωπο και να επαναφέρει το «τζάκι» στη θέση του ηγετικού ανδρείκελου· όλη την υπόλοιπη δουλειά την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ: τσαλάκωσε τις ελπίδες του λαού και συνέχισε την αφαίμαξή του σε τέτοιον βαθμό, που γρήγορα ατόνησε στη μνήμη η περίοδος Σαμαρά-Βενιζέλου…
Έτσι, με απονευρωμένη την υπόλοιπη αριστερά, με εξαθλιωμένο και απελπισμένο τον λαό και αποστερημένο από τη μνήμη του προ της τετραετίας, το χαλί στρώθηκε για την κλασική εναλλαγή του δικομματισμού και την εκλογή της ΝΔ και στη θέση του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται για την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ και σύντομα ενδέχεται να συγχωνευτούν.
Προβλήματα που έφερε στην επιφάνεια για την υπόλοιπη Αριστερά η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η ακόλουθη επανεκλογή της ΝΔ
Η απελπισία που χαρακτήριζε τον καθημαγμένο λαό και τον έστρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε –και υπάρχει– και στις τάξεις των οργανώσεων της λεγόμενης επαναστατικής Αριστεράς και του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου. Η απογοήτευση από το άκαρπο και το αδιέξοδο των πολιτικών εγχειρημάτων αυτών των χώρων τις τρεις τελευταίες δεκαετίες και, ιδιαίτερα, η ανικανότητα να συνδεθούν με τον λαό στην περίοδο της οικονομικής και πολιτικής κρίσης των τελευταίων δέκα χρόνων, έφεραν σε τέτοιο σημείο πολλά οργανωμένα μέλη, τα οποία, μην μπορώντας να κρατηθούν λόγω ανυπαρξίας οργανωμένου σχεδίου με προοπτική και ανυπαρξίας οράματος και ελπίδας, υπέπεσαν στο ατόπημα της σιωπηρής εκλογικής υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το εγχείρημα της ΛΑΕ αποδείχθηκε ότι δεν μπόρεσε να συνδεθεί και να εκφράσει τις ανάγκες και την αγωνία του λαού, πράγμα που οφείλεται κυρίως: α) στην από συγκρότησης άρνηση της ηγετικής ομάδας να αναγνωρίσει τις ευθύνες της, στον βαθμό που μέχρι πρότινος συμμετείχε στον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που συνδέεται άμεσα με β) την άρνηση της ανάδειξης των βαθύτερων αιτιών του προγραμματικού αδιεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αποφευχθούν τα ίδια προβλήματα και τελικά γ) στην ταλάντευση και διστακτικότητά της να αναγνωρίσει τον αμιγώς αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΕΕ και να θέσει με σαφήνεια το αίτημα της αποδέσμευσης της χώρας.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ οδηγήθηκε στην αναμενόμενη εκλογική συρρίκνωση, καθώς η εμμονή στον αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα του μετώπου και η απαίτηση από τη λαϊκή συνείδηση να κάνει ένα αδιανόητο (κυριολεκτικά) άλμα και να κινητοποιηθεί στη βάση της επιδίωξης του ασαφούς αντικαπιταλισμού… αποδεικνύεται σταθερά ότι ανήκει στο χώρο της μη επιστημονικής φαντασίας.
Το ΚΚΕ –που βρήκε στον ΣΥΡΙΖΑ έναν εύκολο αντίπαλο επί της ρητορικής, ώστε να αυτοπαρουσιαστεί ως δήθεν επαναστατικό στα μέλη του και τις λιγοστές επιρροές που του έμειναν– παρόλ’ αυτά βαδίζει σταθερά προς τη συρρίκνωση, χωρίς να δείχνει καμία πρόθεση να συνδεθεί με το λαό, εάν ο τελευταίος δεν δηλώσει πίστη σε έναν αφηρημένο σοσιαλισμό, ο οποίος, μάλιστα, πρέπει να προηγηθεί του αιτήματος της αποδέσμευσης από την ΕΕ, διότι –καθώς λέει η μετασοβιετική ηγεσία– «έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ χωρίς σοσιαλισμό, μπορεί να είναι χειρότερα για τον λαό». Έτσι, το ΚΚΕ προσποιείται ότι τα παίζει όλα ή τίποτα, ενώ είναι εμφανές ότι ποντάρει στο τίποτα. Βάζοντας τόσο ψηλά τον πήχη, πιστεύει ότι κανείς δεν θα το κατηγορήσει ούτε για ρεφορμισμό ούτε που δεν τον περνάει… και όσο αναπαράγεται ο κομματικός μηχανισμός, η ζωή συνεχίζεται. Όμως, είναι κρίμα για την ιστορία αυτού του κόμματος και την προσφορά του, που, παρά τα μελανά σημεία της, είχε στιγμές που οδήγησε σε μεγάλους αγώνες· αλλά σήμερα τρέφονται από αυτό το παρελθόν –φτύνοντάς το– γραφειοκράτες που οι μόνοι αγώνες που βλέπουν είναι στην τηλεόραση την περίοδο του πρωταθλήματος.
Τι να κάνουμε… επιτέλους!
Μπροστά μας προβάλλει ξεκάθαρα η ανάγκη για έναν νέο πολιτικό φορέα με έναν αντιγραφειοκρατικό-δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας και ένα ενωτικό πρόγραμμα πάλης που να ικανοποιεί τις πιο επείγουσες λαϊκές ανάγκες και να βασίζεται, όχι σε ευσεβείς πόθους, αλλά στα στοιχειώδη και απαραίτητα πολιτικά συμπεράσματα που μπορεί να αφομοιώσει ο βασανισμένος λαός μας, ένα πρόγραμμα που θα προωθήσει τον λαό σε ευνοϊκότερες θέσεις πάλης:
- Κατάργηση των μνημονιακών νόμων – Διαγραφή του Χρέους
- Αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ
- Παραγωγική ανασυγκρότηση και εθνικοποιήσεις με γνώμονα τις ανάγκες του Λαού
- Εκδημοκρατισμός του κράτους
Σε αυτούς τους βασικούς άξονες, αναπτυγμένους σε συγκεκριμένο και αναλυτικό πρόγραμμα, μπορεί ο λαός μας να δει τη δυνατότητα ικανοποίησης των βασικών αναγκών του. Μόνο όταν ο εργαζόμενος λαός βλέπει καθαρά σε ένα πρόγραμμα τη λύση των επειγόντων προβλημάτων του συντάσσεται, οργανώνεται και αγωνίζεται. Ποτέ στην ιστορία οι εργαζόμενοι δεν ξεκίνησαν να αγωνίζονται με την αιφνίδια σύλληψη ενός υψηλού ιδανικού, ενός αδρού κοινωνικού οράματος. Το όραμα πλαισιώνει και δίνει προοπτική στον αγώνα που έχει ήδη ξεκινήσει για τα βασικά, για την υλική επιβίωση. Όταν ο λαός μπει στην τροχιά της πάλης για τις ανάγκες του και αρχίζει να κερδίζει έδαφος, και όσο ο αντίπαλος κλιμακώνει τη βίαιη καταστολή και υπεραμύνεται λυσσαλέα του παλαιού αστικού κόσμου, τόσο θα αρχίζει να αναπτύσσεται ως απάντηση το όραμα ενός νέου αταξικού κόσμου… όχι αφηρημένα και αποφατικά, αλλά συγκεκριμένα και θετικά.
Όχι στον αριστερισμό και την υπερεπαναστατική ρητορεία της αυτοϊκανοποίησης και της αυθυπονόμευση. Δεν δίνουμε εξετάσεις «ρητορικής επαναστατικότητας» μεταξύ μας. Οι προθέσεις και οι διαθέσεις μας μετριούνται στο πόσο προχωράμε πραγματικά την υπόθεση της απελευθέρωσης του λαού μας… στο πόσους ανθρώπους καταφέρνουμε να κερδίσουμε με το μέρος του αγώνα… στο αν έχουμε την τιμιότητα να το παραδεχθούμε και να αναλάβουμε την ευθύνη μας, όταν ο φορέας του οποίου είμαστε μέλη είτε κάνει σοβαρά λάθη είτε έχει στην ουσία παραιτηθεί και στοχεύει περισσότερο στην υλική αναπαραγωγή των στελεχών του ή ικανοποιείται αρκούμενος στην αναγνώρισή του σε έναν μικρόκοσμο… στο αν έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε τις δικές μας αδυναμίες και τα λάθη μας… στο αν έχουμε το θάρρος να αρχίσουμε και πάλι από την αρχή!
Καλή δύναμη, καθαρό μυαλό, αξιοποίηση της θεωρίας και της εμπειρίας, τιμιότητα, ειλικρίνεια και ψηλά το κεφάλι… αισιοδοξία!
Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ είμαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής
(Κ. Βάρναλης, Ο Οδηγητής)
