Next Top Model: θλίψη και αηδία
του Βασίλη Λιόση
Κάνοντας ζάπινγκ «έπεσα» σε δυο εκπομπές. Η μία αφορούσε τον Μάη του ’68 και η άλλη το Next Top Model. Παρακολούθησα γύρω στη μισή ώρα από την κάθε εκπομπή και κατέληξα να αναπολώ κάτι που δεν έζησα και να αηδιάζω με κάτι που ζω:
– Τι ωραίος πισινός!
– Έλα πιο κοντά να δω τα κόκαλά σου.
– Για να δω τα δόντια σου.
– Κάνε μου προφίλ.
– Κάνε μου τρία τέταρτα.
– Πήγαινε βάλε μαγιό.
– Γύρνα να σε δούμε από πίσω.
– Τι ύψος έχεις; Είσαι 1,85; Ουάου! Μπράβο σου!
– Είσαι φορτωμένη στην περιφέρεια.
– Δεν κάνεις για εδώ. Είσαι κοντή.
Ανθρώπινα κρέατα παρελαύνουν στην πασαρέλα. Οι κριτές τα κοιτάνε σαν να εμπορεύονται μουλάρια. Τα απορρίπτουν ή τα δέχονται. Οι γονιδιακές προδιαγραφές αποτελούν διαβατήριο για πρόοδο και αφορμή θαυμασμού και επιβράβευσης. Όλα στο βωμό του θεάματος και του κέρδους. Όλα σε μία μεθόδευση μαζικής αποβλάκωσης. Όλα στο θυσιαστήριο του χρήματος που δεν έχει ηθική ή σε κάθε περίπτωση κατασκευάζει τη δική του ηθική. Μας την πλασάρει ως τη μόνη εναλλακτική που έχουμε μπροστά μας για να συγκαλύψει την ελπίδα, το όνειρο, την ανησυχία, την ίδια την σκληρή πραγματικότητα.
Πάρε κόσμε «άρτο και θέαμα». Το κολπάκι, άλλωστε, το ξέρουμε από την αρχαιότητα. Βλέπε αδιάκοπα μπάλα. Η χούντα κάτι ήξερε. Βλέπε σμιλευτά κορμιά που δίνονται σε συγκεκριμένες τσέπες. Βλέπε ατελείωτες διαφημίσεις με ευτυχισμένες οικογένειες που παίρνουν πρωινό χωρίς άγχος. Βλέπε χαμογελαστά πρόσωπα που μπορούν να βρουν ευκαιρίες στα super market, στις τράπεζες, στις εταιρείες παροχής ρεύματος. Συνδέσου όλη μέρα με το τάμπλετ σου. Μέτρα τους follower σου κι ας μην συνειδητοποιείς ότι όσο πιο πολλοί είναι αυτοί τόσο πιο μοναχικός γίνεσαι.
Και μάθε πως δεν έχεις δικαίωμα στη δουλειά. Μάθε πως όλα είναι μια ευκαιρία. Άρπαξε την τη διαολεμένη. Και όσοι δεν την αρπάξουν στον καιάδα. Κάνε δουλειές αεριτζίδικες. Και εργάσου χωρίς δικαιώματα. Ασφάλιση; Σύνταξη; Πενθήμερο; Οκτάωρο; Αργίες; Τι είναι όλα αυτά; Κάνε την αρπαχτή. Και άκου τη Σώτη Τριανταφύλλου. Τον Πορτοσάλτε. Τον Μπογδάνο. Αυτοί ξέρουν…