Ο κύριος Κανγκ σχολιάζει

Όταν ξεκίνησε η επιδημία στην Κίνα προφανώς παρακολουθούσα τις ειδήσεις λεπτό προς λεπτό. Η πόλη μου από το Ουχάν, απέχει μόνο οκτώ ώρες, απόσταση πολύ μικρή για τα δεδομένα της χώρας. Θα με ρωτήσετε πως γίνεται και τα ελληνικά μου είναι τόσο κατανοητά, ε λοιπόν, έχω ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου εδώ, η Ελλάδα έχει γίνει δεύτερη πατρίδα μου. Έχω πλήρη επίγνωση της πολιτικής κατάστασης εκεί, παρ’όλα αυτά ήμουν πεπεισμένος πως η κινεζική κυβέρνηση θα ανταποκρινόταν πολύ καλύτερα απ’ ότι την κατηγορούσε η Δύση πως θα κάνει. Γιατί κάποιες συνήθειες απ’ το σοσιαλιστικό μας παρελθόν δεν σβήνονται εύκολα.

     Ευχαριστώ πολύ τους φίλους που δέχτηκαν να φιλοξενήσουν το κείμενό μου στην ιστοσελίδα τους.

     Όσο η κατάσταση μαινόταν εκεί ασκούσαμε κριτική για τα λάθη που έγιναν και σκεφτόμασταν πως όσοι κατοικούμε εδώ στην Ευρώπη ίσως να τη γλιτώσουμε γιατί οι καραντίνες στην Κίνα φαίνονται να λειτουργούν αποτελεσματικά. Τις τελευταίες μέρες, αν κάτι μ’ έχει σοκάρει δεν είναι η ικανότητα του ιού να μεταδίδεται εύκολα, ούτε οι εικόνες φρίκης των ειδήσεων, τα βλέπαμε αυτά μήνες πριν στα κινεζικά κανάλια.

     Η έλλειψη υποδομών, η αδιαφορία των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων για τη διασφάλιση της υγείας της πλειοψηφίας και η μη τήρηση των μέτρων προστασίας από τους ίδιους τους πολίτες με εξέπληξε.

     Έκανα πολλές συζητήσεις με Έλληνες φίλους και η φράση που συχνά ακουγόταν ήταν “είναι μια απλή γρίπη θα την περάσουμε εύκολα, δεν χρειάζεται να κάνουμε έτσι”. Φράση η οποία από πίσω της κρύβει μια επικίνδυνη αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί.

     Δεν χρειάζεται να παρουσιάσω διαγράμματα με τα ποσοστά νοσούντων, θανάτων, ελλείψεων σε κλίνες στις ΜΕΘ… Αυτά πιστεύω αν κάποιος λίγο κάνει μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, εύκολα μπορεί να τα βρει. Το γεγονός πως ο ιός μεταδίδεται εύκολα και πως η έλλειψη υποδομών στην Ελλάδα δύναται να αυξήσει το ποσοστό της θνησιμότητας από το 1 σε πάνω από 5% (η Ιταλία ήδη πλησιάζει το 7) το γνωρίζουν όλοι θέλω να πιστεύω, ασχέτως αν επιλέγουν να το υποτιμούν σαν πληροφορία.

     Αυτό που δεν έχω καταφέρει να εξηγήσω είναι το εξής: Πως γίνεται να αδιαφορείς τόσο για τους υπόλοιπους και να κυκλοφορείς έξω χωρίς να σ’ ενδιαφέρει, όχι αν θα νοσήσεις (αυτό το ξεπεράσαμε, είναι “δικό” σου ζήτημα) αλλά αν θα μεταδώσεις την ασθένεια σε ηλικιωμένους και ευπαθείς ομάδες. Είναι θεωρώ απαράδεκτο στον 21ο πρώτο αιώνα να θεωρούμε “ΟΚ” οι 50χρονοι, οι καρκινοπαθείς και οι νέοι που πάσχουν από αυτοάνοσες ασθένειες να πεθαίνουν, γιατί “είναι μια απλή γρίπη, δεν αντέχω να κλειστώ σπίτι”. Θα μου πείτε αυτό είναι ευθύνη του κράτους. Σωστά.

    Ο Κομφούκιος όμως τόνιζε εμφατικά πως η αξία ενός ατόμου προσδιορίζεται από τη συμβολή του στα κοινά. Η αίσθηση του χρέους απέναντι στο σύνολο που είδαμε στην πλειοψηφία των Κινέζων πριν μερικούς μήνες στηρίζεται στην κομφουκιανιστική παράδοση και στο σοσιαλιστικό παρελθόν της χώρας μας. Πολλοί φίλοι μου έμειναν αμέτρητες βδομάδες κλειδωμένοι στα σπίτια τους, χωρίς παράπονο. Θα μου πείτε “οι Κινέζοι έχουν συνηθίσει να καταπιέζονται” και ενδεχομένως σε άλλους τομείς να αληθεύει. Αυτή τη φορά όμως ο τρόμος και η επιτακτική ανάγκη για προστασία εαυτού και αλλήλων ήταν αυτά που οδήγησαν τους περισσότερους να πειθαρχήσουν στα μέτρα.

     Η υγεία των συνανθρώπων μας, ευπαθών ή μη, εξαιτίας της μορφής του ιού και του τρόπου μετάδοσής του και εξαιτίας των απαράδεκτων συνθηκών που επικρατούν στα νοσοκομεία της Ελλάδας (αναρωτιέμαι οι υπέρμαχοι του “κινήματος” “ιδιωτικοποιήστε τα όλα” που οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση, τί έχουν να πουν) εξαρτάται και από εμάς. Η παραμονή στα σπίτια μας είναι προς το παρόν ο μοναδικός τρόπος να εμποδίσουμε την ταχύτατη εξάπλωση του ιού. Εάν δούλεψε στην Κίνα, γιατί να μην δουλέψει κι εδώ.

     Εγώ το ακολουθώ ήδη το μέτρο ακολουθώντας τις οδηγίες της πρεσβείας. Έχω τη δυνατότητα να εργάζομαι από το σπίτι και προσπαθώ να το δω σαν μια ευκαιρία για επιστροφή στη “βάση”.

     Είναι φοβερό πως ένας ιός που προκαλεί μεγάλο πρόβλημα στην ανθρωπότητα εξαιτίας του ίδιου του καπιταλισμού ουσιαστικά μας επιβάλλει ως μέσο προστασίας την “αποχή” από το σύστημα αυτό. Κλεισμένοι σπίτι, χωρίς να χρειάζεται να είμαστε παραγωγικοί 24 ώρες το 24ωρο (αν και είμαι σίγουρος πως θα βρούνε μια “λύση” και γι’ αυτό), μακριά από τα υλικά αγαθά και την υπερκατανάλωση. Το εξωφρενικό είναι πόσο πολύ έχουμε ενσωματώσει στη ζωή μας αυτούς τους απάνθρωπους ρυθμούς που η παραμονή σ’ έναν χώρο χωρίς να έχουμε κάτι να μας αποσπά από τις σκέψεις μας μας προκαλεί μεγαλύτερο πανικό κι απ’ τον ίδιο το θάνατο. Χμ, να κάτι που θα μπορούσαμε να σκεφτούμε αυτές τις μέρες.

Συντροφικά, Κανγκ Γι Λ.

Για την αντιγραφή Ηλέκτρα Καλτσώνη