Ομιλία του Γιώργου Κορκόβελου στην εκδήλωση «Ήττα του ΑμερικανοΝΑΤΟικού άξονα»

Ομιλία του Γιώργου Κορκόβελου εκ μέρους του Κομμουνιστικού Κόμματος Μ. Βρετανίας – ΜΛ (CPGB-ML) και της Συλλογικότητας Αγώνα για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας, στην εκδήλωση «Ήττα του ΑμερικανοΝΑΤΟικού άξονα», Αθήνα 27 Ιανουαρίου 2023.

 

Στις συνθήκες της βαθύτερης κρίσης στην ιστορία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και της συνακόλουθης ώθησης προς παγκόσμιο πόλεμο, εγείρεται ενώπιόν μας επιτακτικά ένα ερώτημα: ποιο είναι το καθήκον του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος – της μόνης δύναμης που είναι ικανή να δράσει για τα πραγματικά συμφέροντα της ευρύτερης ανθρωπότητας;

Οι πρωταρχικές αντιφάσεις στον κόσμο μας σήμερα παραμένουν οι ίδιες που υπήρχαν και πριν από έναν αιώνα:

α) η αντίφαση μεταξύ των εργατών και των καπιταλιστών,

β) η αντίφαση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών εθνών εκμεταλλευτών και των καταπιεσμένων εθνών,

γ) οι αντιφάσεις μεταξύ των ίδιων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και

δ) η αντίφαση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών χωρών από την μια και του συνασπισμού των σοσιαλιστικών και ανεξάρτητων αντιιμπεριαλιστικών χωρών από την άλλη.

Η κατανόηση αυτών των αλληλοσυνδεόμενων αντιφάσεων μας επιτρέπει να απαντήσουμε στο πιο πιεστικό πρόβλημα της ανθρωπότητας: πού μπορούμε να βρούμε τις δυνάμεις που πρέπει να αναδειχτούν ώστε να πετύχει ο αγώνας ενάντια στην ιμπεριαλιστική κυριαρχία και τον πόλεμο;

Η συνεχιζόμενη πολεμική ορμή του ΝΑΤΟ αναδεικνύει όλες αυτές τις αντιφάσεις. Ειδικότερα, τονίζει και επιταχύνει τη διαμόρφωση ενός de facto πόλου αντίστασης, με επίκεντρο το μπλοκ των σοσιαλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών χωρών.

Για ορισμένους δυτικούς «αριστερούς», γνώστες των αστικών κοινοβουλευτικών παιχνιδιών, η ιδέα του αντιιμπεριαλισμού είναι απλώς μια ρητορική υπόθεση, που πρέπει να χρησιμοποιηθεί και να απορριφθεί κατά βούληση και να οριστεί μόνο με τα πιο αφηρημένα και αντιεπιστημονικά κριτήρια. Ωστόσο, για δισεκατομμύρια συνανθρώπους μας, αυτός ο αγώνας είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου.

Καθώς είμαστε μάρτυρες της ταχείας κλιμάκωσης των στρατιωτικών επιχειρήσεων, είναι σαφές ότι δεν θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σωστά τον χαρακτήρα αυτού του πολέμου και των δυνάμεων που τον διεξάγουν, χωρίς πρώτα να κατανοήσουμε το πλαίσιο στο οποίο διεξάγεται.

Εν τω μεταξύ, η κυρίαρχη μόδα ορισμένου τύπου «επανεφεύρεσης» ή «επικαιροποίησης» του ορισμού του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό υπονομεύει σταθερά τα θεωρητικά θεμέλια του κινήματός μας, δημιουργώντας σοβαρή αδυναμία ερμηνείας του τι συμβαίνει στον κόσμο – και ως εκ τούτου υποσκάπτει τις προοπτικές της ανθρωπότητας να οργανωθεί για την ήττα των επιθετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Αυτός ο θεωρητικός αγώνας δεν είναι ένα αφηρημένο ή μεμονωμένο ερώτημα, αλλά ένα ερώτημα που χτυπά την ίδια την καρδιά του κινήματός μας και την πρακτική του ικανότητα να καθοδηγεί τους εργαζόμενους στον αγώνα τους προς την απελευθέρωση.

Οι ΗΠΑ, που από το 1945 είναι η αδιαμφισβήτητη παγκόσμια κυρίαρχη ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, βλέπει σήμερα την παγκόσμια κυριαρχία της να κλονίζεται σοβαρά, υπό τις συνθήκες της βαθύτερης παγκόσμιας κρίσης υπερπαραγωγής και της αυξανόμενης διεκδίκησης του αντιιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, με επικεφαλής την Κίνα, όπου και τα δύο απειλούν τα κέρδη και την ηγεμονία της. Αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο οι ιμπεριαλιστές θα καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να σώσουν το σύστημά τους που βρίσκεται σε αποσύνθεση και να διατηρήσουν την κυρίαρχη θέση τους στον κόσμο, την ικανότητά τους να ελέγχουν και να λεηλατούν κατά βούληση.

Για όσους από εμάς βρίσκονται στην άλλη πλευρά αυτής της εξίσωσης, η κατανόηση του ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι είναι οι εχθροί του λαού στον αγώνα του ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι το κλειδί για να κατευθύνουμε την πολιτική μας και να σφυρηλατήσουμε τις συμμαχίες μας.

Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι βρισιά, που μπορεί να χρησιμοποιείται αυθαίρετα ή από ιδιοτροπία. Ο Λένιν όρισε το παγκόσμιο σύστημα καθώς και τα εσωτερικά χαρακτηριστικά των ιμπεριαλιστικών οικονομιών σύμφωνα με προσεκτικά επεξεργασμένα και πολύ συγκεκριμένα οικονομικά κριτήρια. Συγκεκριμένα, τόνισε τον βαθμό στον οποίο το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο έχει γίνει κυρίαρχο στην οικονομική ζωή μιας ιμπεριαλιστικής χώρας και στον βαθμό στον οποίο μια ιμπεριαλιστική (μονοπωλιακή καπιταλιστική) άρχουσα τάξη βασίζεται στην εξαγωγή κεφαλαίου για να αποκομίσει υπερκέρδη.

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία που μελετήθηκαν από χρηματοοικονομικούς καπιταλιστές στο City του Λονδίνου, βγήκαν τα εξής συμπεράσματα:

«Η Ρωσία κατέχει μόνο το ένα δωδέκατο της οικονομικής έκτασης των ΗΠΑ.

Οι ΗΠΑ είναι πολύ πιο χρεωμένες από τη Ρωσία, αλλά αυτό είναι συνάρτηση των χαμηλών επιτοκίων, του αποθεματικού νομίσματος και της πρόσβασης στις διεθνείς αγορές.

Οι επενδυτικές ροές είναι πολλαπλάσιες στις ΗΠΑ απ’ ότι είναι στη Ρωσία, καθώς το κόστος κεφαλαίου είναι χαμηλότερο και η διάβρωση του κεφαλαίου μέσω του πληθωρισμού είναι μικρότερη.

Ωστόσο, η Ρωσία διατηρεί το καθεστώς της «υπερδύναμης» χάρη στη σοβιετική στρατιωτική της κληρονομιά».

Δεν είναι δυνατόν να βλέπουν τόσο καθαρά την κατάσταση οι ταξικοί μας εχθροί κι εμείς να διστάζουμε μπερδεμένοι και χειραγωγήσιμοι!

Παράλληλα με την κατανόηση του χαρακτήρα του πολέμου, χρειαζόμαστε κι ένα μανιφέστο για την κρίση του καπιταλισμού – μια διέξοδο από αυτή την καθοδική σπείρα φτώχειας και πολέμου για τους εργαζόμενους όλου του κόσμου, που απαιτεί τη συγκρότηση ενός μαχητικού αντιιμπεριαλιστικού μετώπου.

Για το σκοπό αυτό, θα συνεισφέρουμε την ανάλυσή μας για την κατάσταση όπως την βλέπουμε στο κόμμα μας, το CPGB-ML.

Όλος ο κόσμος βρίσκεται σε μια κατάσταση οικονομικού χάους. Το βιοτικό επίπεδο για τους εργαζόμενους πέφτει κατακόρυφα σχεδόν παντού. Χώρες όπως ο Λίβανος, η Σρι Λάνκα, το Πακιστάν και η Γκάνα έχουν ήδη χρεοκοπήσει και δεν μπορούν να αγοράσουν ακόμη και τα πιο βασικά είδη που χρειάζονται οι πληθυσμοί τους – φάρμακα, τρόφιμα και ενέργεια ειδικά.

Στη Βρετανία, τα πράγματα είναι επίσης πολύ άσχημα. Οι τιμές έχουν ξεπεράσει τα όρια, ενώ οι μισθοί σε καμία περίπτωση δεν συμβαδίζουν με τον πληθωρισμό. Η κυβέρνηση περικόπτει τις δαπάνες για τις δημόσιες υπηρεσίες προκειμένου να μειώσει τις δανειακές της ανάγκες, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει τη φορολογία των εργαζομένων. Ταυτόχρονα, ξοδεύει εξωφρενικά ποσά για εξοπλισμούς, για την υποστήριξη του πολέμου στην Ουκρανία κατά της Ρωσίας και για διάφορες στρατιωτικές προκλήσεις σε όλο τον κόσμο. Και αρνείται να επιβάλει φόρο περιουσίας στους πολυδισεκατομμυριούχους (δηλαδή τη μονοπωλιακή αστική τάξη του κόσμου), που στην πραγματικότητα ακόμα πλουτίζουν κατά αρκετά δισεκατομμύρια το χρόνο, ενώ οι εργαζόμενοι ωθούνται συστηματικά όλο και πιο χαμηλά στη φτώχεια και στην ένδεια.

Ο καπιταλισμός ΔΕΝ είναι κατάλληλος για να επιλύσει απολύτως τίποτα. Παρά την ανθρώπινη ικανότητα μας να παράγουμε όλο και περισσότερα με ολοένα και λιγότερη προσπάθεια, η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων βλέπουν μια δραστική πτώση του βιοτικού τους επιπέδου, και όλα αυτά επειδή ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έχει ένα θεμελιώδες ελάττωμα σχεδιασμού – το οποίο αναγκάζει περιοδικά να σταματάει απλώς γιατί έχει παραγάγει απείρως περισσότερα από όσα μπορούν να αγοράσουν οι άνθρωποι (και οι κυβερνήσεις για λογαριασμό τους).

Σε αυτές τις περιόδους κρίσης, οι άνθρωποι πεινούν επειδή έχουν παραγάγει πάρα πολλά, οι αγορές πλημμυρίζουν και οι καπιταλιστές δεν μπορούν να βγάλουν κέρδος, έτσι το βιοτικό επίπεδο πέφτει κατακόρυφα καθώς οι καπιταλιστές προσπαθούν να σωθούν σε βάρος των εργαζομένων.

Αυτός είναι ο λόγος που οι ιμπεριαλιστικές χώρες οδηγούνται σε πόλεμο, για να προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν πλεονεκτήματα που δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν ότι θα αποκτήσουν με ειρηνικά μέσα. Πόλεμος και καταστροφή όταν το κέρδος δεν είναι εγγυημένο είναι η λογική του καπιταλισμού.

Αυτός είναι ο λόγος που οι ΗΠΑ, με την υποστήριξη των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών χωρών μέσω της συμμαχίας του ΝΑΤΟ, απειλούν τη Ρωσία για να μπορέσουν να επικυριαρχήσουν και να την καταστρέψουν, μεταφέροντας τεράστιες ποσότητες όπλων στην Ουκρανία και καλλιεργώντας ένα φασιστικό κίνημα στη χώρα, το οποίο χρησιμοποιούν ενάντια στα ρωσικά συμφέροντα. Και αυτός είναι ο λόγος που η Ρωσία αντεπιτίθεται.

Τον λογαριασμό για όλους τους οπλισμούς που προμηθεύει η Βρετανία στο ουκρανικό φασιστικό καθεστώς τον πληρώνει ο Βρετανός φορολογούμενος, ενώ οι δισεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες της βιομηχανίας εξοπλισμών γίνονται όλο και πλουσιότεροι.

Παρόμοιες επιθετικές κινήσεις γίνονται από το ΝΑΤΟ κατά της Κίνας, φέρνοντάς μας όλο και πιο κοντά σε μια ανάφλεξη στην Ταϊβάν που θα κοστίσει ανυπολόγιστα σε χρήματα και σε ανθρώπινες ζωές.

Εν τω μεταξύ, καθώς ο ιμπεριαλισμός εξαναγκάζεται σε υποχωρήσεις στο μέτωπο τόσο το στρατιωτικό όσο και της προπαγάνδας, ο οικονομικός πόλεμος που έχει ξεκινήσει με τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας αποδίδει επίσης άσχημα για αυτόν αποτελέσματα.

Η Ουάσιγκτον θέλει απεγνωσμένα να συμπαρασύρει την Ευρώπη στα σχέδιά της  για δολιοφθορά εναντίον της ρωσικής οικονομίας. Ωστόσο, ενώ η Γερμανία και μερικοί άλλοι ήταν αρχικά σκληροί στην ψυχροπολεμική ρητορική τους, αυτό δεν μπορεί να κρύψει μια βαθιά και αυξανόμενη απροθυμία να αντιστοιχίσουν αυτή τη ρητορική με μια συνολική υιοθέτηση μέτρων που καταλήγουν να βλάψουν τα ευρωπαϊκά οικονομικά συμφέροντα πιο σοβαρά από τη Ρωσία.

Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι αγγλοαμερικανικές προσπάθειες να κρατήσουν την Ευρώπη σε οικονομικό πόλεμο εναντίον της Ρωσίας να αποτύχουν, αποκαλύπτοντας τη διάσταση συμφερόντων που υπάρχει, τόσο μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης, όσο και εντός της ίδιας της Ευρώπης.

Οι οικονομίες των χωρών της Βαλτικής βρίσκονται σε κίνδυνο. Όσο κι αν είναι θορυβώδεις στη ρητορική τους εναντίον της Ρωσίας, τέτοιες χώρες θα αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η υποτέλεια τους στη Δύση καθίσταται μια όλο και λιγότερο ελκυστική προοπτική, ιδίως αν το τίμημα είναι ότι ορισμένες από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανίες τους, οι οποίες εξαρτώνται κατά 90 τοις εκατό από τη Ρωσία, πρέπει να κλείσουν.

Εν τω μεταξύ, η Ρωσία θα μπορούσε πράγματι να επωφεληθεί, εκμεταλλευόμενη την συγκυρία για να αναιρέσει μερικές από τις τρομερές οικονομικές ζημιές που προκλήθηκαν κατά την εποχή του κομπραδόρου Γέλτσιν. Αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει τώρα είναι μια σταδιακή αποσύνδεση της οικονομίας της Ρωσίας από τις οικονομίες της Δύσης. Αυτό προσφέρει νέες δυνατότητες για τους Ρώσους εργάτες να εκθέσουν τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και να ασκήσουν πίεση στην αστική τάξη τους με πιο ριζοσπαστικές απαιτήσεις, κι αίτημα σχεδιασμού της οικονομία σύμφωνα με τις ανάγκες και την ανεξαρτησία των ανθρώπων, και όχι για κέρδος και εξάρτηση.

Η επιθετικότητα κατά της Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίες διαθέτουν και οι δύο πολύ προηγμένα όπλα που έχουν αναπτύξει ανεξάρτητα, (και στις δύο περιπτώσεις καθαρά για άμυνα ενάντια στις επεκτατικές φιλοδοξίες του ΝΑΤΟ και όχι από επιθετικότητα) κινδυνεύει να βυθίσει τον κόσμο σε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο.

Ένας τέτοιος πόλεμος δεν θα αφήσει αλώβητη τη Βόρεια Αμερική και την Ευρώπη. Πράγματι, διατρέχουν κίνδυνο να υποστούν καταστροφές στις πόλεις, τις κωμοπόλεις και τις υποδομές τους όπως αυτές που είχαν εξαπολύσει σε ανυπεράσπιστες χώρες όπως το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Συρία, η Γιουγκοσλαβία, η Υεμένη, το Κονγκό κ.λπ.

Μόλις καταλάβουμε ότι η πραγματική αιτία του προβλήματος είναι η αναπόφευκτη επιδείνωση των οικονομικών κρίσεων όσο καιρό ο καπιταλισμός εξακολουθεί να είναι το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, τότε η λύση αρχίζει να είναι προφανής.

Αυτό το οικονομικό σύστημα παραμένει σε ισχύ παρά τα θανατηφόρα ελαττώματα του, επειδή υπάρχει μια μικρή μειοψηφία δισεκατομμυριούχων στον κόσμο που επωφελούνται από αυτό, των οποίων ο ιδιωτικός πλούτος και ο έλεγχος των μέσων παραγωγής και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τους παρέχουν τη δύναμη να υπαγορεύουν όρους για τις κυβερνήσεις, είτε είναι «δημοκρατικά» εκλεγμένες ή όχι. Τότε αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι αυτή η μικροσκοπική μειοψηφία πρέπει να ανατραπεί.

Μόνο αν απαλλαγούμε από το καπιταλιστικό σύστημα θα μπορέσουμε να το αντικαταστήσουμε με ένα σύστημα ορθολογικού σχεδιασμού, που να αναπτύσσει τις τεράστιες και προηγμένες παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας για να καλύψει τις ανάγκες των ανθρώπων.

Λόγω του τεράστιου πλούτου που έχει στην κατοχή της, αυτή η μικροσκοπική μειοψηφία δισεκατομμυριούχων έχει στη διάθεσή της μια τεράστια μηχανή προπαγάνδας (ΜΜΕ, εκπαιδευτικά ιδρύματα κάθε είδους κ.λπ.), καθώς και στρατιές γραφειοκρατών και κυβερνητικών αξιωματούχων. Δεν είναι εύκολο να τα απομακρύνουμε όλα αυτά ώστε να εδραιωθεί η δημόσια ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής προς όφελος των παραγωγών ώστε να αντικαταστήσουν την ζούγκλα της αγοράς.

Η αντίσταση που εξαπολύει η τάξη των δισεκατομμυριούχων (η αστική τάξη) είναι τεράστια, σκληρή, απάνθρωπη και χωρίς αρχές Σαν ένα θανάσιμα πληγωμένο θηρίο πριν πεθάνει, μπορεί να προκαλέσει αφάνταστο πόνο για να παρασύρει τους πάντες μαζί του στον θάνατο και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα δεινά που προκαλεί στην απεγνωσμένη προσπάθειά του να επιβιώσει και να παραμείνει στην κορυφή.

Ωστόσο, είναι το πεπρωμένο της εργατικής τάξης –δηλαδή όλων όσων εξαρτώνται για μια αξιοπρεπή διαβίωση από το να βρουν και να διατηρήσουν μια δουλειά– να ξεπεράσουν τη βία της κρατικής μηχανής που ασκείται για λογαριασμό των μεγιστάνων του πλούτου και να δημιουργήσουν το δικό τους προλεταριακό κράτος για να διασφαλίσουν ένα οικονομικό σύστημα που να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό.

Μετά την αντεπανάσταση στην Σοβιετική Ένωση το 1991, το κίνημα της εργατικής τάξης μπορεί να περιγραφεί μόνο ως σε ένα θλιβερό χάος, με ανθρώπους που στην πραγματικότητα εγκατέλειψαν την προλεταριακή επανάσταση. Συνειδητοποιούν ότι τα μεγάλα προβλήματα στον κόσμο προκαλούνται από τον καπιταλισμό, αλλά αισθάνονται εντελώς ανήμποροι να κάνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από το να παρακαλούν τους καπιταλιστές να είναι λίγο πιο ευγενικοί και να μεταδίδουν αυτή την ανημποριά στους ανθρώπους της εργατικής τάξης.

Αυτό που χρειάζεται το κίνημα είναι η αναζωογόνηση. Μόλις καταλάβουμε ότι οι όλες ήττες που έχουμε υποστεί συνδέονται και με την απομάκρυνση από τον μαρξισμό-λενινισμό, μπορούμε να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη στον τελικό μας προορισμό – μια κοινωνία όπου μια συγκεντρωτική σχεδιασμένη οικονομία θα έχει αντικαταστήσει τον καπιταλισμό και όπου η παραγωγή δεν θα είναι για το κέρδος αλλά για τη μέγιστη ικανοποίηση των αναγκών των μαζών.

Πρέπει να θυμόμαστε αυτό που μας δίδαξε ο Μαρξ: ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να απαιτούν απλώς υψηλότερους μισθούς, αλλά ένα τέλος στο ίδιο το σύστημα της μισθωτής εργασίας. Πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε ότι οι εργαζόμενοι στις ιμπεριαλιστικές χώρες θα πρέπει να εργάζονται για την ήττα των δικών τους κυρίαρχων τάξεων όταν διεξάγουν πολέμους για το κέρδος και επιτίθενται σε άλλα έθνη για κυριαρχία.

Εμείς οι εργαζόμενοι στη Βρετανία, για παράδειγμα, πρέπει να σαμποτάρουμε τη βρετανική επιθετική πολεμική μηχανή, να απαιτήσουμε να φύγει το ΝΑΤΟ από την Ουκρανία και να σταματήσει να προσπαθεί να καταστρέψει τη Ρωσία και την Κίνα. Πρέπει να διδάξουμε στους συναδέλφους μας να στέκονται αλληλέγγυοι με αυτούς που δέχονται επίθεση και να κατανοούν ότι αντιμετωπίζουμε έναν κοινό εχθρό – την ιμπεριαλιστική άρχουσα τάξη.

Δεδομένων των σκληρών χτυπημάτων που ετοιμάζονται να καταφέρουν οι ιμπεριαλιστές στο βιοτικό επίπεδο των μαζών, καθώς και των πολεμικών τους προετοιμασιών για τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Ρωσίας και της Κίνας, πρέπει να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα για να ενισχύσουμε το παγκόσμιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και να δημιουργήσουμε ένα ενιαίο παγκόσμιο μέτωπο.

Πρέπει να διαδώσουμε την αλήθεια ότι οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν το 0,1% των κυρίαρχων μόνο αν μάθουν να ενώνονται.

Η σωστή θέση μας μπορεί να προσφέρει στους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο εμπιστοσύνη και πεποίθηση στη νίκη μας έναντι των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Μια νίκη για την υπεράσπιση του πιο βασικού ανθρώπινου δικαιώματος – του δικαιώματος στη ζωή! Θέλουμε και πρέπει να εκφράζουμε την αλληλεγγύη, το θάρρος και την επιθυμία να πούμε την αλήθεια για αυτόν τον πόλεμο, προστατεύοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων!

Είτε τα εγκλήματα πολέμου διαπράττονται κατά της Γάζας από σιωνιστές τραμπούκους, είτε κατά του Λουγκάνσκ από Ουκρανούς φασίστες τραμπούκους, είτε κατά της Συρίας από κακοποιούς του Ισλαμικού Κράτους, είναι το ίδιο φρικτό φάντασμα που κρύβεται στο σκοτάδι. Είναι ο ιμπεριαλισμός. Ένας ιμπεριαλισμός βασανισμένος από τις δικές του άλυτες αντιφάσεις, του οποίου τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από τους πληρεξούσιους του επί της γης.

Μόνο η ανατροπή του ιμπεριαλισμού μπορεί να τελειώσει οριστικά αυτές τις φρικαλεότητες.

Ας κάνουμε λοιπόν ένα βήμα μπροστά για να γράψουμε ιστορία!

Από την αρχή του πολέμου στο Ντονμπάς, το κόμμα μας έλεγε: Νίκη στους απελευθερωτές του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ!

Σήμερα λέμε: Κάτω η τρομοκρατία του ΝΑΤΟ! Νίκη στην αντιιμπεριαλιστική αντίσταση!

 

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της Συλλογικότητας για την Επαναστατική Ενοποίηση της Ανθρωπότητας