της Μαριάννας Τζιαντζή
Χιλιάδες νέοι και λιγότερο νέοι αρνούνται να εργαστούν ως ξενοδοχοϋπάλληλοι, ιδίως στους λεγόμενους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Για την ακρίβεια, αρνούνται να εργαστούν με τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας που επικρατούν σε πολλούς νησιωτικούς παραδείσους.
«Η δουλειά δεν είναι ντροπή», λέγαμε μια φορά κι έναν καιρό. Θυμάμαι κάποιο δάσκαλο στο δημοτικό που απειλούσε τους κουμπούρες μαθητές ότι αν δεν μάθουν γράμματα και δεν πάρουν απολυτήριο, «θα καταντήσουν σκουπιδιάρηδες» (και όχι «υπάλληλοι καθαριότητας», ένα επάγγελμα μάλλον περιζήτητο αφού πολλοί τέτοιοι υπάλληλοι προσλαμβάνονται από τους δήμους με εξάμηνη σύμβαση). Να όμως που χιλιάδες νέοι και λιγότεροι νέοι διαπιστώνουν ότι κάποτε η δουλειά γίνεται ντροπή και αρνούνται να εργαστούν ως ξενοδοχοϋπάλληλοι, ιδίως στους λεγόμενους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Για την ακρίβεια, αρνούνται να εργαστούν με τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας που επικρατούν σε πολλούς νησιωτικούς παραδείσους, όπως στη Μύκονο, την Κρήτη, τη Σαντορίνη. Όταν το εργατικό κίνημα (που σε πολλές περιοχές έχει δώσει αγώνες) δεν μπορεί να αλλάξει τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι απέχουν — και ποιοι είμαστε εμείς που θα τους καταμαρτυρήσουμε νωθρότητα ή άρνηση αντιμετώπισης της πραγματικότητας;
Η συνέχεια στο prin.gr
