Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

του Βασίλη Λιόση

Ας βγούμε έξω από το πλάνο και ως σκηνοθέτες ας παρακολουθήσουμε αυτό που εκτυλίσσεται γύρω μας:

1. Άνθρωποι που απαγορεύεται να κυκλοφορούν μετά τις 9 το βράδυ.
2. Απαγόρευση συνάξεων στα σπίτια.
3. Πολίτες που τυπώνουν έγγραφα προκειμένου να κυκλοφορήσουν.
4. Επιβολή προστίμων σε αστέγους γιατί δεν φοράνε μάσκα.
5. Απαίτηση για δήλωση (κάτι σαν δήλωση μετανοίας) εντός της βουλής ότι δεν θα γιορταστεί η επέτειος του Πολυτεχνείου.
6. Νόμος που περιορίζει το δικαίωμα των διαδηλώσεων.
7. Νόμος που περιορίζει το δικαίωμα απεργίας στους εργασιακούς χώρους.
8. Περιπολικά που τριγυρνάνε στις πλατείες ανακοινώνοντας ότι απαγορεύονται οι συνάξεις.
9. Drone που παρακολουθούν τις πόλεις.
10. Οι μεγάλες εταιρίες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να απαγορεύουν αντιφασιστικά τραγούδια, φωτογραφίες και συζητήσεις.
11. Δηλώσεις ταγών του έθνους με βάση τις οποίες η ανισότητα στους ανθρώπους είναι φυσική αναγκαιότητα, οι πολίτες είναι ψεκασμένοι και δήλωση πρόθεσης για την εξασφάλιση μιας ποιοτικής μετάβασης στο θάνατο.
12. Την ίδια ώρα καμία πρόληψη για τεστ διάγνωσης, για πύκνωση των δρομολογίων των μέσων μεταφοράς, για τμήματα των 15 ατόμων στα σχολεία, για ουσιαστική αύξηση των ΜΕΘ, για προσλήψεις υγειονομικών.
13. Τσάκισμα του 8ωρου, καθιέρωση απλήρωτης εργασίας, θεαματική αύξηση όσων αμείβονται με 200 ευρώ τον μήνα, εντατικοποίηση της εργασίας μέσω των νέων τεχνολογιών.
14. Απώλεια της ανθρώπινης επαφής με εργαζόμενους που εργάζονται σε κλουβιά με τον υπολογιστή τους.
15. Δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες ασθενών να φεύγουν μαρτυρικά από τον covid-19 και τα νοσοκομεία να καταρρέουν.

Τι ακριβώς είναι αυτό που ζούμε; Είναι υπερβολή να το περιγράψουμε ως φασισμό ή χούντα, αλλά αρχίζει και αποκτά νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά (ή τα παλιά παρακμιακά χαρακτηριστικά εντείνονται), τα οποία είναι:

α) το απελπιστικό στένεμα της αστικής δημοκρατίας,

β) η εμπέδωση του πνεύματος κοινωνικού αυτοματισμού από μέρους ορισμένων πολιτών,

γ) η πεισματώδης άρνηση να δοθούν κοινωνικές παροχές και η μετατόπιση των ευθυνών του κράτους στην ατομική ευθύνη του πολίτη,

δ) η συμπίεση των εργατικών δικαιωμάτων δίχως τέλος,

ε) τα εμφανή αδιέξοδα ενός συστήματος (καπιταλισμό το λένε) που δεν θέλει και δεν μπορεί να δώσει λύση στα μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων.

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά, λένε οι συγκλονιστικοί στίχοι του Μάνου Ελευθερίου. Αν δώσουμε τη σωστή απάντηση στο ερώτημα αυτό θα έχουμε κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για να βγούμε από τις μυλόπετρες που καθημερινά συντρίβουν τις ζωές μας.

Υ.Γ.: Για πολλοστή φορά θα διευκρινίσουμε πως όλα τα παραπάνω δεν υπονοούν την άρνηση υιοθέτησης μέτρων όπως το να φοράμε μάσκα, αλλά τον προβληματισμό και την κριτική μας για όσους και για ό,τι μας έφτασαν σε αυτό το σημείο.