Η πολιτική που οδήγησε στην τραγωδία των Τεμπών: αναζητείται αλλαγή πορείας!

 

των Γιάννη Τσίκολη και Διονύση Περδίκη

 

Την Κυριακή 27/1 οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για το έγκλημα στα Τέμπη συντάραξαν την χώρα, επανακαθόρισαν τον δημόσιο διάλογο και άνοιξαν τον δρόμο για πολιτικές εξελίξεις. Ο λαός ξαναβγήκε στους δρόμους σε μία πρωτοφανή σε μαζικότητα διαμαρτυρία, ζητώντας την απόδοση ευθυνών στους υπεύθυνους της τραγωδίας που στοίχησε στον τόπο 57 νεκρούς. Στο κάλεσμα του Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών ανταποκρίθηκαν πληθώρα σωματείων, φοιτητικών συλλόγων, φορέων, κομμάτων και οργανώσεων του λαϊκού κινήματος. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού γέμισαν τις πλατείες σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και στο εξωτερικό, δηλώνοντας ότι το έγκλημα των Τεμπών όχι μόνο δεν έχει ξεχαστεί, αλλά αποτελεί την κύρια αιχμή ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της. Οι απόπειρες συγκάλυψης των ευθυνών των κυβερνητικών στελεχών αφενός, και του (άγνωστου μέχρι σήμερα) ολιγάρχη, ο οποίος σύμφωνα με τα τελευταία πορίσματα των εμπειρογνωμόνων μετέφερε παράνομα εύφλεκτα υλικά στην εμπορική αμαξοστοιχία, αφετέρου, ήταν οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι της αγανάκτησης.

Είναι σαφές πως οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη έρχονται να επιβεβαιώσουν μία συνολική κατάσταση δυσφορίας και οργής του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας. Η ντόπια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, μαζί με τους πάτρωνές της της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ έχουν διαψευστεί στις βασικές τους στρατηγικές επιλογές:

  1. Μας έταξαν ότι “θα τρώμε με χρυσά κουτάλια”, “θα γίνουμε η Δανία του Νότου” μέσω του “σκληρού ευρώ”. Αντ’ αυτών λάβαμε μία ατελείωτη εναλλαγή ύφεσης, κρίσης και χρεοκοπίας, εξαρτημένη υποανάπτυξη, ακρίβεια και πληθωρισμό, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, υπερεκμετάλλευση και φτώχεια. Σε όλους τους δείκτες κοινωνικής ευημερίας η Ελλάδα αποτελεί ουραγό μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ τεράστιο κομμάτι του νεολαιίστικου, παραγωγικού της δυναμικού μεταναστεύει στο εξωτερικό προκειμένου να βρει ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον.
  2. Μας υποσχέθηκαν “ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό”, αλλά έχουμε γίνει η “Κολομβία της Μεσογείου”, χώρα-ιδιοκτησία της μονίμως απυρόβλητης ολιγαρχίας και των επιτελών της, των καρτέλ και της μαφίας, πρωταθλήτρια στη διαφθορά και τη διαπλοκή κράτους–δικαιοσύνης–μονοπωλίων–ΜΜΕ.
  3. Μας μίλησαν για ένα “σύγχρονο κράτος” και “πράσινη ανάπτυξη”, ενώ κάθε χρόνο βιώνουμε καταστροφές όπως η τραγωδία των Τεμπών, πανδημίες, πυρκαγιές και πλημμύρες, ενώ είναι πρωτοφανής η πλήρης αδυναμία του κράτους να φροντίσει για την στοιχειώδη προστασία και ευημερία του λαού και του περιβάλλοντος.
  4. Μας μίλησαν για “ευρωπαϊκή δημοκρατία” και “ίσα δικαιώματα”, ενώ εφαρμόζονται ακροδεξιές πολιτικές, επάνοδο του νεοφασισμού και του νεοναζισμού, κρατικό ρατσισμό απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες, διώξεις απεργών και αγωνιστών, αστυνομική βία, καταστολή και αυθαιρεσία.
  5. Υποσχέθηκαν “ειρήνη και ασφάλεια”, στα πλαίσια της “Παξ Αμερικάνα” και του “τέλους της ιστορίας”, αλλά αναπαράγονται συνεχώς συρράξεις που όλο και περισσότερο συγκροτούν έναν – σπονδυλωτά κλιμακούμενο – Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μαθαίνουμε από κυβερνητικά χείλη ότι το ελληνικό κράτος είναι σε πόλεμο με την …Ρωσία, στέλνοντας όπλα στο φασιστικό καθεστώς Ζελένσκι, έγινε συνένοχος μέσω των αμερικάνικων βάσεων στη γενοκτονία των Παλαιστινίων και έστειλε φρεγάτες ενάντια σε μία από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου (Υεμένη). Παράλληλα συνεχίζει να εναποθέτει την εθνική ασφάλεια στην “καλή θέληση” του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, μετατρέποντας όλη την χώρα σε “πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται ξένοι φαντάροι” και αναφωνώντας “ιδού στρατηγέ μου ο στρατός σας” (βλ. δηλώσεις προέδρου βουλής και υποψηφίου προέδρου της «Δημοκρατίας» Τασούλα).

Πράγματι, οι πολιτικές που δημιούργησαν τη σημερινή κατάσταση εφαρμόστηκαν με συνέπεια είτε από τις κυβερνήσεις του παλαιού δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ – Νέα Δημοκρατία), είτε τις “αριστερές” εκδοχές τους (ΣΥΡΙΖΑ) και προφανώς τα χρήσιμα ακροδεξιά και “κεντροαριστερά” εξαπτέρυγα (ΛΑΟΣ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ). Οι πολιτικές δυνάμεις όλου του μνημονιακού φάσματος, συσπειρώθηκαν είτε κατά μόνας είτε σε κάποιον κυβερνητικό συνδυασμό, δοκιμάστηκαν και υπηρέτησαν την ντόπια ολιγαρχία, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ οδηγώντας τον λαό από καταστροφή σε καταστροφή. Ελάχιστοι πλέον πιστεύουν (μάλλον αφελώς) ότι με οποιαδήποτε εκδοχή μίας κυβέρνησης των κομμάτων της σημερινής “αντιπολίτευσης”, εκείνων που συσπειρώθηκαν γύρω από το σύνθημα “μένουμε Ευρώπη”, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα για τον λαό και τον τόπο.

Τα παραπάνω περιγράφουν αδρομερώς τη γενική παρακμή που (ξανά)ήρθε στο προσκήνιο με το εγκληματικό δυστύχημα των Τεμπών και την προκλητική προσπάθεια συγκάλυψής του. Συνεπώς το πολιτικό διακύβευμα για τον λαό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία προβάλει πλέον με σαφήνεια: αναζητείται ο πολιτικός βηματισμός ώστε το λαϊκό κίνημα να υπερβεί την κυρίαρχη πολιτική και τις τραγικές συνέπειές της χαράσσοντας μια άλλη προοπτική για τον τόπο. Πληθώρα δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς προσπαθούν από τη σκοπιά τους να ασκήσουν συνεπή αντιπολίτευση, να προβάλλουν εναλλακτικές κατευθύνσεις, αλλά είτε δεν θέλουν, είτε δεν μπορούν, να προτείνουν μια συγκεκριμένη εναλλακτική και να συμπράξουν για την υλοποίησή της.

Το ΚΚΕ προβάλλει τα τελευταία χρόνια ενισχυμένο εκλογικά και σε πολλούς συνδικαλιστικούς κλάδους, ενώ το εργατικό και λαϊκό κίνημα διανύει περίοδο ύφεσης. Αρνείται να υιοθετήσει συγκεκριμένα αιτήματα όπως η εθνικοποίηση του ΟΣΕ (και άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας), ενώ αρνείται να προτάξει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα εξουσίας για να απαντήσει στον σημερινό συσχετισμό με σαφές αντιπαράδειγμα. Σε συνδυασμό με την άρνηση οποιαδήποτε πολιτικής συμμαχίας ή κινηματικής συμπόρευσης, η απάντηση του σοσιαλισμού και της “εξουσίας του λαού” καθίσταται γενική και αόριστη, ανήμπορη να δεθεί ουσιωδώς με το λαϊκό κίνημα και τις διεκδικήσεις του. Εν τέλει, η εκλογική του άνοδος συνιστά κυρίως μία επιλογή διαμαρτυρίας, ένα “αποκούμπι” ενός καταπονημένου λαού και μίας εργατικής τάξης που ζει όλο και χειρότερα.

Το ΜΕΡΑ25, ισορροπώντας εσωτερικά σε διαφορετικές αναγνώσεις και προτάγματα, θυμίζοντας (τουλάχιστον επιφανειακά) τον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, καταλήγει να βγάζει αντιφατικές τοποθετήσεις προκαλώντας στο αριστερό ακροατήριο μία επιφυλακτική στάση, στον απόηχο και της μνημονιακής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Οι αντιφατικές τοποθετήσεις του και οι “δημιουργικές ασάφειες” του επικεφαλής του σε μία σειρά από ζητήματα (διεθνή, Ευρωπαϊκή Ένωση, ΝΑΤΟ) στις τελευταίες εκλογικές μάχες, ανέδειξαν αδυναμίες και ανεπάρκειες, στερώντας την είσοδο στην βουλή και θέτοντάς το στο περιθώριο της πολιτικής ζωής.

Στη ριζοσπαστική εξωκοινοβουλευτική Αριστερά συνεχίζεται ένας αυτοαναφορικός πολιτικός κατακερματισμός με ίδρυση νέων οργανώσεων, ενώ δεν υπάρχει καμία πρόοδος στη μαζική απεύθυνση και τη γείωση στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Οι τοποθετήσεις των ελληνικών κομμουνιστικών, ριζοσπαστικών αριστερών οργανώσεων δείχνουν ότι δεν διαθέτουν στρατηγική εξουσίας, αλλά ταυτοτικά συνθήματα και αναλύσεις. Η κατά καιρούς συνεπής στάση της πλειονότητας των οργανώσεων στους κοινωνικούς αγώνες δεν συνεπάγεται εναλλακτική προοπτική, αλλά οριοθετείται πίσω από μία αγωνιστική μεν, γενικόλογη δε, τοποθέτηση μέχρι την επόμενη προγραμματισμένη απεργία. Τελικά, οι πολιτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αρνούνται να καταθέσουν σχέδιο και πρόγραμμα εξουσίας, υιοθετώντας έναν αντιπολιτευτικό λόγο διαμαρτυρίας και φυσικά “κλαδεύονται” από το ΚΚΕ, που παίζει τον ρόλο αυτό με πολλαπλάσια οργανωτική δύναμη και συνέπεια.

Οι παραπάνω πολιτικές επιλογές γίνονται την ίδια ώρα που ο κόσμος όπως τον γνωρίζαμε αλλάζει άρδην: Ο ιμπεριαλισμός υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ (και ειδικότερα η ΕΕ) παρακμάζει, η οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ενίσχυση των αναπτυσσόμενων χωρών (BRICS+, G77) διαμορφώνει εναλλακτικές δυνατότητες προκειμένου χώρες όπως η Ελλάδα να υιοθετήσουν μία διαφορετική μορφή οικονομικής ανάπτυξης και αμοιβαία επωφελείς διεθνείς σχέσεις και συμμαχίες. Αντίθετα, η χώρα μας εφαρμόζει ένα οικονομικό μοντέλο που αναπαράγει και βαθαίνει την εξάρτησή της από τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές χώρες της Δύσης, καθιστώντας την οικονομία της ένα προσάρτημα αυτής του διεθνούς ιμπεριαλισμού, την εργατική της τάξη αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης, τη νεολαία χωρίς καμία προοπτική σοβαρής εργασιακής αποκατάστασης και συνολικά τον λαό απροστάτευτο απέναντι σε κάθε είδους καταστροφές, όπως το ενδεχόμενο σύγκρουσης δύο τρένων που κινούνταν σε αντίθετη κατεύθυνση…

Όλα τα παραπάνω συντείνουν σε ένα ολοένα και διευρυνόμενο πολιτικό κενό που βοά για:

  • Ένα πλατύ μετωπικό πολιτικό σχηματισμό που θα αναλάβει να φέρει εις πέρας την κατάθεση στον δημόσιο λόγο μίας ριζοσπαστικής εναλλακτικής πρότασης εξουσίας σε σύγκρουση με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και την ντόπια ολιγαρχία και θα πάρει την ευθύνη της εφαρμογής της. Ένα τέτοιο μέτωπο μπορεί να σφυρηλατήσει την απαραίτητη ενότητα του εργαζόμενου λαού, ξεκινώντας από τη συμπόρευση στο εργατικό, νεολαιίστικο και ευρύτερα λαϊκό κίνημα.
  • Μία κομμουνιστική οργάνωση που θα θέσει τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου ως κύριο πολιτικό καθήκον και ως βάση της συγκρότησής της, αποσκοπώντας προοπτικά στην εκπόνηση σύγχρονου κομμουνιστικού προγράμματος και τη δημιουργία αντίστοιχου επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος, στη βάση και στο πλαίσιο της ανάπτυξης των κοινωνικών αγώνων σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Προς το παρόν ας προσπαθήσουμε, με αφορμή το λαϊκό ξέσπασμα για τα Τέμπη, να συμβάλουμε στον αγώνα, στην αντίσταση και πάλη του λαού για τα αυτονόητα. Καλούμε όλες τις οργανώσεις και συλλογικότητες του κινήματος να μη χαθεί άλλος χρόνος για την οργάνωση ενωτικών αγώνων για διεκδικήσεις που ωριμάζουν στη λαϊκή συνείδηση, όπως για:

  • Την επανακρατικοποίηση των σιδηροδρόμων και την άμεση και ασφαλή λειτουργίας τους από το κράτος με κοινωνικό έλεγχο των εργαζομένων.
  • Ριζικές αλλαγές για δημοκρατία και δικαιοσύνη. Να έρθουν όλα τα στοιχεία στο φως και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι πολιτικοί και ποινικοί υπεύθυνοι του εγκληματικού δυστυχήματος των Τεμπών.
  • Τον τερματισμό της “μνημονιακής” διαχέιρισης που έχει καθηλώσει την χώρα σε μία εξαρτημένη από την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τους δανειστές υποανάπτυξη και τον λαό σε φτωχοποίηση.
  • Τον τερματισμό των περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεων και την αντιστροφή τους με εθνικοποιήσεις των βασικών υπηρεσιών, επιχειρήσεων και υποδομών.
  • Την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης με δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές και υπηρεσίες.
  • Σημαντικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και προστασία του λαϊκού εισοδήματος από τον πληθωρισμό με αντίστοιχη φορολόγηση του πλούτου.
 
 

Μοιραστείτε το άρθρο