της Αποστολίας Ντόμαρη
Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, η ανεργία και οι δύσκολες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες που ζούμε εξαιτίας της διαχείρισης της πανδημίας έχουν οδηγήσει σε διακρίσεις εις βάρος των γυναικών. Εντάθηκε ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, η υποτίμηση που υφίσταται ένα πρόσωπο και η εκμετάλλευση που βιώνει ο κόσμος. Παράλληλα, τα ποσοστά βίας αυξήθηκαν κατακόρυφα[1]. Υπήρξαν πολλές καταγγελίες για δολοφονίες και βιασμούς γυναικών από συντρόφους τους. Αυτό όμως, δεν συμβαίνει σε κοινωνικό κενό. Η γυναίκα υφίσταται πολυδιάστατη εκμετάλλευση: στην εργασία, στην οικογένεια, στις κοινωνικές της σχέσεις.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αγανακτισμένη. Έτσι, πολλοί οδηγήθηκαν σε αναλύσεις των εγκλημάτων αυτών με ένα μέρος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να πρωτοστατούν στο να παραμορφώσουν την πραγματικότητα. Οι συνήθεις προτεινόμενες αναλύσεις δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημα ως κοινωνικό. Το θύμα γίνεται θύτης και όλη η κοινωνία βρίσκεται ένοχη που δεν έκανε κάτι.
Τα πολλαπλά εγκλήματα (γυναικοκτονίες, trafficking, βιασμοί) ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Σύμφωνα με πολλές αναλύσεις ένοχη είναι όλη η κοινωνία ‘’η σιωπή είναι συνενοχή’’ και σε πολλές περιπτώσεις αποκλειστικά υπαίτιο είναι το αντρικό φύλο και η οικογένεια του που το διαπαιδαγώγησε λάθος. Αυτές οι αναλύσεις είναι επιφανειακές, αποπροσανατολιστικές και αντιλαμβάνονται το γυναικείο ζήτημα ως ατομικό πρόβλημα.
Είναι πολύ βολική αυτή η ανάλυση γιατί έτσι αποσιωπώνται οι χρόνιες ελλείψεις της κρατικής προστασίας. Στην χώρα μας οι κρατικές υποδομές, τα συμβουλευτικά κέντρα και οι ξενώνες προστασίας είναι ανύπαρκτοι. Πως θα στηριχθεί μια γυναίκα όταν δεν υπάρχουν υποδομές και καμία στήριξη, ενώ παράλληλα δουλεύει πολλές ώρες με ευέλικτο ωράριο και πολύ χαμηλό μισθό κινδυνεύοντας να την απολύσουν; Όταν τα παιδιά τους αποκλείονται από τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς γιατί γέμισαν οι θέσεις; Βεβαίως τα λίγα προγράμματα στήριξης των γυναικών και των ευάλωτων ομάδων που υπάρχουν χρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή ένωση υποκριτικά απέναντι στους υπόλοιπους νόμους για την εργασία και την παιδεία.
Η πολύμορφη βία των γυναικών γεννήθηκε μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά τις ταξικές κοινωνίες οδηγεί στην εκμετάλλευση των ανθρώπων και τοποθετεί τη γυναίκα με ανισότιμο τρόπο μέσα στην οικογένεια, στην εργασία και σε όλες τις κοινωνικές της σχέσεις. Ο φαύλος κύκλος της βίας μπορεί να σπάσει μόνο με τον συλλογικό αγώνα και την ανατροπή των οικονομικών όρων που γεννούν την εκμετάλλευση.
[1] https://ec.europa.eu/greece/news/20210305___5_el
*Η εικόνα είναι από παλιότερο άρθρο στην Εφ. τ. Συν.
