Πόσα ψέματα σε ένα διάγγελμα;

του Βασίλη Λιόση

Πανηγυρικά, χωρίς καμία αιδώ και με απύθμενο θράσος ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάς ενημέρωσε για το «τέλος» της επιτροπείας. Στο διάγγελμά του το ένα ψέμα διαδεχόταν το άλλο. Ας δούμε μερικά από αυτά.

Πρώτο ψέμα: «κλείνει ο 12ετής κύκλος εποπτείας», μας είπε. Η Ελλάδα, όμως, από τις απαρχές δημιουργίας του νεοελληνικού κράτους μπήκε σε τροχιά οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης. Αυτή εκφράστηκε με τα πρώτα δάνεια τα οποία ο ελληνικός λαός τα πλήρωσε διπλά και τα τρίδιπλα (και εξακολουθεί να το κάνει με τα νέα δάνεια), με την υποταγή της ελληνικής άρχουσας τάξης στον ιμπεριαλισμό, με το ότι η Ελλάδα έγινε ένα πεδίο βολής ξένων φαντάρων, όπως λέει και ο ποιητής. Αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει αφού είναι δεδομένη η επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων να είναι δεμένη στο άρμα των ΗΠΑ και της ΕΕ. Τα μνημόνια και η επιτροπεία βάθυναν την εξάρτηση της χώρας και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο είναι τα συστημικά κόμματα στην κυβερνητική εξουσία. Σήμερα, οι δυσβάστακτοι όροι δανειοδότησης θα παραμείνουν και κανένας μνημονιακός νόμος δεν πρόκειται να καταργηθεί. Όλα αυτά ήρθαν για να μείνουν.

Δεύτερο ψέμα:  όλα αυτά τα περάσαμε «Για να ξεπροβάλει, όμως, ένας νέος, καθαρός ορίζοντας ανάπτυξης, ενότητας και ευημερίας για όλους», μας πληροφόρησε περιχαρής ο πρωθυπουργός. Έτσι, λοιπόν, ξεπροβάλει η νέα πραγματικότητα; Με μία από τις ακριβότερες βενζίνες στην Ευρώπη; Με ένα από τα ακριβότερα ρεύματα στην Ευρώπη; Με καθηλωμένους μισθούς και συντάξεις εδώ και χρόνια; Με επιδόματα της ντροπής; Με τους μισούς Έλληνες να μην μπορούν να πάνε διακοπές; Με ενοίκια που έχουν φτάσει να κατατρώνε έναν ολόκληρο μισθό; Ο «καθαρός ορίζοντας ανάπτυξης» σημαίνει την παραπέρα συγκέντρωση πλούτου που δεν είναι μία κολλημένη παλαιομαρξιστική αντίληψη αλλά μια πραγματικότητα αποδεδειγμένη από τα στοιχεία που υπάρχουν. Εν μέσω μνημονίων, οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.

Τρίτο ψέμα: «Στο παρελθόν ανήκουν, επίσης, και οι πληγές που άνοιξαν στον κορμό της κοινωνίας μας, αυτά τα 12 χρόνια: φανατισμοί, φωτιές, βία, αλλά και τραγικοί θάνατοι, όπως εκείνοι της Marfin. Τυφλή αμφισβήτηση των θεσμών. Πάνω και κάτω πλατείες, όπου φύτρωσε το ψέμα δίπλα στο δηλητήριο της Χρυσής Αυγής». Από πού να ξεκινήσουμε σε αυτή την τοποθέτηση; Πρώτα από όλα ο Μητσοτάκης δηλώνει το ταξικό του μίσος σε ό,τι σχετίζεται με κινητοποιήσεις και το λαϊκό κίνημα. Δεύτερο, τι ακριβώς περίμενε; Με μία πρωτόγνωρη αφαίμαξη για τους Έλληνες εργαζόμενους να βγει ο ελληνικός λαός στους δρόμους και να ευχαριστεί δημόσια τις ελληνικές κυβερνήσεις, την ΕΕ και το ΔΝΤ για το ότι έγινε μαζική φτωχοποίηση; Για το ότι αυξήθηκαν οι αυτοκτονίες; Για το ότι κατέβηκε το προσδόκιμο της ζωής; Ή για το ότι μετανάστευσαν μισό εκατομμύριο νέοι Έλληνες; Τρίτο, ας σταματήσει η υποκρισία με τους νεκρούς της Marfin. Θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν μπορούν να βρουν τους δολοφόνους και ότι δεν επρόκειτο για μία στημένη προβοκάτσια για να καμφθεί το φρόνημα απεργών και διαδηλωτών;  Όσον αφορά τη Χρυσή Αυγή ας μας εξηγήσει ο Μητσοτάκης για ποιο λόγο έδωσε στέγη στα ακροδεξιά στοιχεία του ΛΑΟΣ που μικρή απόσταση τα χωρίζει από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και ας ασκήσει κριτική στον ΣΚΑΪ που όταν δολοφονήθηκε ο Φύσσας μίλαγε για ξεκαθάρισμα οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων.

Τέταρτο ψέμα: ο Μητσοτάκης έκανε λόγο για τα αίτια που οδήγησαν στην εφαρμογή των μνημονίων. Η λογική του πολύ λίγο απέχει από την ελεεινή παγκάλια ρήση του «όλοι μαζί τα φάγαμε». Πολύ βολική εξήγηση, αλλά άλλο τόσο και κατασκευασμένη. Οι μύθοι του υπερδιογκωμένου δημοσίου έχει καταρριφθεί με ατράνταχτα στοιχεία. Αντιθέτως, δεν μας λένε για τις ρεμούλες των μεγαλοεργολάβων, τις αναθέσεις χωρίς διαγωνισμούς, τις υπερτιμολογήσεις των δημόσιων έργων και την αφαίμαξη του ελληνικού λαού από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μέσω δανείων, στρατιωτικών εξοπλισμών, την ιδιοποίηση εν τέλει της εγχώριας παραγόμενης υπεραξίας με διάφορους τρόπους κ.λπ.

Ο Μητσοτάκης τέλειωσε το διάγγελμά του (για την ακρίβεια τη σωρεία ψεμάτων του) ως εξής: «Σήμερα η κυβέρνηση, πριν ακόμη κλείσει η πρώτη της τετραετία, γράφει τους τίτλους τέλους σε μία πολυετή δοκιμασία. Ας τους μετατρέψουμε, λοιπόν, σε πρόλογο μιας νέας συναρπαστικής διαδρομής». Η θρασύτητα ενός τέτοιου επιλόγου στηρίζεται τόσο στην εν γένει αντίληψη της ελληνικής ολιγαρχίας για τα πολιτικά δρώμενα όσο και στο ότι το λαϊκό κίνημα βρίσκεται σε καθίζηση. Ωστόσο, τα μηνύματα που έρχονται σε όλους μας είναι μηνύματα μιας κοινωνίας που σιγοβράζει. Και η έκρηξη θα έρθει αργά ή γρήγορα. Αυτό δεν είναι ενδόμυχος πόθος αλλά κοινωνική αναγκαιότητα. Η συναρπαστική διαδρομή θα είναι υπαρκτή αλλά όχι όπως την εννοεί ο θλιβερός πρωθυπουργός…