Το Πρώτο και τα υπόλοιπα ψέματα για την επάνω πλατεία και τους Αγανακτισμένους

 

του Μηνά Κωνσταντίνου

 

Το έγραψε ο Πρωθυπουργός σε άρθρο του το περασμένο Σαββατοκύριακο. Το αναπαρήγαγαν οι εκπρόσωποι του κόμματος και διάφορα στελέχη, το αναμάσησαν εργολαβικά μέσα από τα χωνιά τους οι πληρωμένες πένες και το τάγμα της τηλεοπτικής και έντυπης ενημέρωσης, για να το επαναφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο μικρόψυχο μήνυμά του μετά την ανακοίνωση της καταδίκης. «Οι πλατείες του μίσους και τα θολά νερά των αντιμνημονίων» έφεραν τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Μία ξεκάθαρα φτιαγμένη σε γραφεία επικοινωνίας «γραμμή» που εάν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είχε την οποιαδήποτε σχέση με την αλήθεια, θα σήμανε τον εξοστρακισμό του ίδιου του Αντώνη Σαμαρά και της δράκας του. Φευ. Στην πραγματικότητα  βρισκόμαστε μπροστά σε μία συκοφαντική και δόλια παραχάραξη της ιστορίας. Και αυτό δεν μπορεί να περάσει έτσι.

Αρχικά, από την περασμένη εβδομάδα, ενόψει και στο άκουσμα της καταδικαστικής απόφασης για την ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, έχουμε από την Νέα Δημοκρατία και την ηγεσία της τα εξής:

«Είναι αλήθεια ότι ο πολιτικός κόσμος ολιγώρησε. Αδράνησε μπροστά στον κίνδυνο που αναπτυσσόταν στα θολά νερά των «αντιμνημονίων», στις συνοικίες του μίσους και στις πλατείες των «αγανακτισμένων». Παντού όπου απλώθηκε η πιο χυδαία και αποτρόπαιη έκφραση της δημαγωγίας που είναι ο φασισμός. Κάποιοι, μάλιστα, δεν αρνήθηκαν ακόμη και να αξιοποιήσουν το αντισυστημικό προσωπείο του, στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Ακριβώς γι’ αυτό η Δημοκρατία χρειάστηκε καιρό για να νικήσει».
Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στην Εφημερίδα των Συντακτών, 3 Οκτωβρίου 2020

«Όμως, την εποχή της ανόδου του νεοναζιστικού μορφώματος, που τρεφόταν από την οργή των πολιτών για την οικονομική κρίση, η αντίδραση των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων απέναντί του, δεν ήταν, δυστυχώς, καθολική. Κάποιοι μοιράζονταν την ίδια πλατεία σε συγκεντρώσεις εκμετάλλευσης του θυμού, αλλά και του πόνου, των πολιτών. Ψάρευαν μαζί “αγανακτισμένες” ψήφους στις συνοικίες που εξέτρεφαν το μίσος. Φορούσαν μαζί το δήθεν αντισυστημικό προσωπείο στα χρόνια της κρίσης».
Κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέλιος Πέτσας, 6 Οκτωβρίου 2020

«Γιατί η Νέα Δημοκρατία πολέμησε ανέκαθεν, σταθερά και παντού τον φασισμό. Κατήγγειλε τον λαϊκισμό που τον ανέθρεψε στις πλατείες του τυφλού μίσους και της βίας. Ούτε στιγμή δεν συνέπλευσε με εκπροσώπους του, είτε σε πολιτικές επιλογές είτε σε κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες».
Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μετά την ανακοίνωση της καταδίκης, 7 Οκτωβρίου 2020

«Να μην ξεχάσουμε ποτέ ποιοι βρέθηκαν μαζί με τους νεοναζί στην πλατεία, την περίφημη πλατεία και φώναζαν συνθήματα, όχι και τόσο δημοκρατικά, όπως “να καεί να καεί τη Βουλή”. Να μην ξεχάσουμε ποτέ ποιοι ψήφισαν μαζί με τη Χρυσή Αυγή να πέσει μία κυβέρνηση και άλλες διατάξεις όπως η απλή αναλογική, η οποία έβαζε εμπόδια και έβαλε εμπόδια στην τοπική αυτοδιοίκηση».
Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Παύλος Μαρινάκης, 7 Οκτωβρίου στα Παραπολιτικά

«Η προσπάθεια συμψηφισμού που επιχείρησε η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν πιάνει τόπο για τον απλούστατο λόγο ότι οι Έλληνες έχουν και μνήμη και κρίση. Θυμούνται ποιοι ήταν στις ίδιες πλατείες εκμεταλλευόμενοι την αγωνία του κόσμου για την οικονομική κρίση. Ποιοι έριξαν την Κυβέρνηση Σαμαρά συμπράττοντας με τη Χρυσή Αυγή».
Κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, 10 Οκτωβρίου 2020 στο ΣΚΑΪ

Τα παραπάνω, μπορεί κανείς να πει πως συνοψίζονται στο πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος:

Είναι προφανές πως μετά το σύνθημα που έδωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στα αχνάρια του Αντώνη Σαμαρά στο φύλλο της Εφημερίδας των Συντακτών του περασμένου Σαββατοκύριακου, οι δηλώσεις στελεχών της Νέας Δημοκρατίας που κινούνται στο ίδιο πνεύμα είναι πολλές, όπως το ίδιο συμβαίνει με την αρθρογραφία των διαφόρων λιμπερογραφιάδων, καπιταλαμαράδων και άλλων έγκριτων. Οι πέντε δηλώσεις παραπάνω αρκούν για να δωθεί η γεύση για τον τόνο της συζήτησης, και παρότι βρίθουν ψεμάτων, σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε μόνο με το ψέμα της σύμπλευσης των Αγανακτισμένων του 2011 στην πλατεία Συντάγματος με τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Για τα υπόλοιπα, επιφυλασσόμεθα…

«Η Χρυσή Αυγή γεννήθηκε μέσα στο κίνημα των Αγανακτισμένων, μέσα από τη βία της πλατείας Συντάγματος, μέσα από το αντιμνημόνιο και τις κοινωνικές αντιδράσεις στις πολιτικές λιτότητας της πρώτης μνημονιακής περιόδου», αυτό λέει ο πρωθυπουργός και το κόμμα του τις τελευταίες ημέρες με κάθε τρόπο. Μία ιδεολογική εκστρατεία που δεν είναι καθόλου καινούρια, αφού πρώτος μέσα από την εφημερίδα Καθημερινή την είχε κηρύξει ο καθηγητής Μαρατζίδης, που στα «γενέθλια» των Αγανακτισμένων έγραφε πως «Οι εθνικοσοσιαλιστές […] στην “άνω πλατεία”, έγιναν ένα με το πλήθος […] «Η Χρυσή Αυγή γεννήθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα, αλλά μεγάλωσε και νομιμοποιήθηκε πολιτικά στην πλατεία Συντάγματος».

Το συνέχισαν τα προηγούμενα χρόνια διάφορα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο αντιπρόεδρος του κόμματος, Άδωνις Γεωργιάδης, ο Κωστής Χατζηδάκης, ο παλιός διευθυντής του γραφείου Τύπου και στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη, Μακάριος Λαζαρίδης, αλλά και ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός, δειλά ωστόσο κατά την περίοδο της αντιπολίτευσης. Από κοντά και η αρχηγός του όψιμα εξίσου αντιφασιστικού Κινήματος Αλλαγής, Φώφη Γεννηματά. Η διαφορά του Μαΐου του 2012 με τον Οκτώβριο του 2020, εκτός της καταδίκης της ναζιστικής συμμορίας που τότε η Καθημερινή και η πλειοψηφία των συστημικών μέσων ενημέρωσης δεν έβλεπαν να εγκληματεί στον Άγιο Παντελεήμονα, είναι πως πλέον το ψεύδος εκτοξεύεται κεντρικά.

Από τον πρωθυπουργό της χώρας, από το κυβερνόν κόμμα, και κατ’ επέκταση, από την συντριπτική πλειοψηφία της συστημικής ενημέρωσης που στέκεται πιστά στο πλευρό τους. Είτε φοβούνται την πραγματικότητα των γεγονότων που έλαβαν χώρα πριν απο εννέα χρόνια, είτε φοβούνται αυτήν που ελλοχεύει στο εγγύς μέλλον, αυτή διαφωνεί μαζί τους, τους διαψεύδει και δεν μπορεί να παραγραφεί.

 

Η «μαρτυρία» της Χρυσής Αυγής

Πρώτοι απ’ όλους, τα παραπάνω έχουν διαψεύσει οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες, όπως τους έχει καταγράψει σε ανύποπτο χρόνο σε άρθρο του με αφορμή τη σύμπλευση της Νέας Δημοκρατίας με τη Χρυσή Αυγή στις πλατείες του Μακεδονικού, ο δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών, Δημήτρης Ψαρράς.

Στο άρθρο του «Άλλο “αγανακτισμένοι”, άλλο ναζιστές», μία σειρά από ντοκουμέντα των ίδιων των μελών της ναζιστικής συμμορίας αποδεικνύουν με τον πιο απόλυτο τρόπο, όχι απλά το «άλλοθι» της εγκληματικής οργάνωσης από την παλλαϊκή κινητοποίηση ενάντια στο πρώτο από μία σειρά στραγγαλιστικών μνημονίων. Ντοκουμέντα που αποτυπώνουν το μίσος και την απέχθεια των χρυσαυγιτών για αυτού του είδους τα κοινωνικά αντανακλαστικά, που τότε, έφεραν δεκάδες χιλιάδες πολιτών σε επαφή με τον οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό ζόφο που άπλωνε επάνω από τη χώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου, πριν παραδώσει στην κυβέρνηση Παπαδήμου για να ετοιμάσει το έδαφος για την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Όλα αυτά δηλαδή που έφεραν την κυβέρνηση Τσίπρα στο τιμόνι της χώρας, πριν την σοκαριστική αλλαγή πλεύσης της «πρώτης φοράς Αριστερά».

Σταχυολογώ μόνο, καθώς τις τελευταίες ημέρες, αρκετά μέρη του εν λόγω άρθρου κυκλοφορούν στα κοινωνικά δίκτυα παντοιοτρόπως. Μερικά από τα σημεία που σημείωνε τον Φεβρουάριο του 2019 ο Δ. Ψαρράς:

• Αρθρογράφος της εφημερίδας της Χρυσής Αυγής έγραφε στις 15 Ιουνίου του 2011 πως «Πολλοί με ρωτούν για ποιο λόγο η Χρυσή Αυγή δε συμμετέχει επίσημα στις συγκεντρώσεις των “αγανακτισμένων” ή δε στηρίζει με δημοσιεύματα τις ανακοινώσεις τους και τα καλέσματά τους. Ηρθε η ώρα να ηχήσει ξεκάθαρη η απάντησή μας, σχετικά με αυτό το θέμα, έτσι ώστε οι φίλοι του κινήματός μας να μην μπερδεύονται από τον κυκεώνα πληροφοριών και δημοσιευμάτων, καθώς κάποιοι, με “διαβολικά” καλές προθέσεις, προσπαθούν να εμπλέξουν τον Λαϊκό Σύνδεσμο, με το πανηγύρι που λαμβάνει χώρα στην πλατεία Συντάγματος».
  Ο ίδιος επικαλούνταν την… απέχθεια της συμμορίας στην «γκλαμουριά και την κυρίλα», όπως και την «χάβρα του πλήθους των διαδηλωτών», στην οποία εντόπιζαν «Αλβανούς, νοικοκυραίους, λαθρομετανάστες που πουλάνε σημαιάκα, καντίνες με βρώμικα, φοιτητές ετών 29, αναρχικούς, αριστεριστές και αναμφίβολα αρκετούς Έλληνες πατριώτες» παγιδευμένους, όπως έγραφε ο συντάκτης Νίκος Φέρμας, «παγιδευμένοι στα κελεύσματα των Σειρήνων, δημιουργούν έναν εσμό από πολυφωνικές καταστάσεις, θυμίζουν το πανηγύρι που κάποτε γινόταν στη γειτονιά μας. Και όλοι αυτοί έχουν θέση σε αυτή τη διαμαρτυρία».
  «Ε ναι λοιπόν, εμείς δεν γουστάρουμε να συμμετέχουμε στο “επαναστατικό πανηγυράκι”, χτυπώντας κατσαρόλες και χορεύοντας σε ρυθμούς Αφρικής παρέα με αράπηδες λαθρομετανάστες. Εμείς δεν μπαίνουμε σε στεγανά, δεν συμμετέχουμε σε κινήσεις με όσους μας χωρίζουν ιδεολογικά χάσματα, δεν νερώνουμε το κρασί μας, δεν πουλάμε την Ιδέα μας, δεν κυνηγάμε την αγανακτισμένη ψήφο τους» έγραφε ακόμα ο συντάκτης.
• Στην εφημερίδα της συμμορίας έγραψε και δύο εβδομάδες αργότερα ο Κασιδιάρης, παραμονές της ψήφισης του αιματηρού «Μεσοπρόθεσμου» στο όνομα του οποίου η κυβέρνηση Παπανδρέου και τα ΜΑΤ μετέτραψαν σε πεδίο πολέμου την πλατεία Συντάγματος. «Εχουμε αναφέρει επανειλημμένως πως το “κίνημα των αγανακτισμένων” είναι απόλυτα βολικό για το βρώμικο και ανθελληνικό σύστημα εξουσίας. Είναι η ανώδυνη εκτόνωση για τις πλατιές μάζες – ή τουλάχιστον για το ποσοστό εκείνο των συμπατριωτών μας, που έχει βαρεθεί να αράζει στον καναπέ του. Δεν είναι τυχαίο πως οι μαζικότερες συνάξεις αυτού του ασύνδετου και ασύντακτου πλήθους γίνονται μόνο Κυριακή βράδυ, όταν η βουλή είναι κλειστή και οι εθνοπατέρες την πέφτουν εκ του ασφαλούς στις βιλάρες τους ή τρώνε και πίνουν στην υγειά των κορόιδων».
  Τα παραπάνω επιβεβαιώνει και βίντεο που δημοσίευσε το Omniatv από ομιλία του υπαρχηγού του ναζιστικού μορφώματος τον Νοέμβριο του 2012, όπου το καταδικασμένο πλέον ηγετικό στέλεχος της εγκληματικής οργάνωσης εξηγούσε πως «Επίτηδες η Χρυσή Αυγή δεν κατεβάζει οργανωμένα μπλοκ στις συγκεντρώσεις του Συντάγματος. Επίτηδες, γιατί αν κατέβουμε εμείς οργανωμένα, θα εμφανίσουν ένα ρεμάλι, ξέρουν αυτοί ποιούς, να μας πετάξει μια μολότοφ, θα κάνουμε έναν από αυτούς κομμάτια και μετά θα λένε για μήνες μακριά απ’τη Χρυσή Αυγή…».
• Αύγουστο του 2011 πλέον, και ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος διατράνωνε την απέχθεια του μορφώματος στις λαϊκές κινητοποιήσεις, κάνοντας λόγο για «εβραϊκό δάκτυλο» πίσω από το κίνημα των πλατειών, για «επανάσταση μαϊμού» όπου «τον ρόλο της ανώδυνης εκτόνωσης παίζουν αφελείς μάζες, καθοδηγούμενες όμως πάντοτε και ελεγχόμενες από δοκιμασμένους αγκιτάτορες της παγκοσμιοποίησης. Εμπνευστής του κινήματος ένας Εβραίος από τη Γαλλία, ο Εσέλ, ο πνευματικός πατέρας των αγανακτισμένων. Μιας πολύ βολικής αντιδράσεως για το παγκόσμιο σύστημα, την οποία κάποιοι με πολύ θράσος αποκαλούν εξέγερση».

Όπως σημειώνει ο Δ. Ψαρράς στο ίδιο άρθρο, μία ήταν η φορά που εμφανίστηκαν ακροδεξιές ομάδες στην πλατεία των Αγανακτισμένων, και αυτό συνέβη στο πλαίσιο των διήμερων απεργιακών κινητοποιήσεων κατά της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου του πρώτου μνημονίου, όταν χρυσαυγίτες και άλλες ναζιστικές γκρούπες κατέβηκαν στον δρόμο στο πλευρό της αστυνομίας. Χαρακτηριστικές οι εικόνες -τότε- ενός «συνδικαλιστή της ΕΘΕΛ» να μαλώνει τα ΜΑΤ, λίγο πριν αυτά του δώσουν «άσυλο» εντός του περιβάλλοντος χώρου του κοινοβουλίου. (Θυμηθείτε μαζί μας)

Το γεγονός πως ακόμα και στην «επάνω πλατεία» -με τις ελληνικές σημαίες, τα συνθήματα κατά της Βουλής και τις διάφορες γραφικές παρουσίες- δεν χωρούσαν οι ναζί της Χρυσής Αυγής, αποτυπώνεται και από τα ίδια τα «όργανα» που ξεπήδησαν τότε. Μπορεί να μην πραγματοποιούνταν εκεί λαϊκές συνελεύσεις όπως αυτές γύρω από το Συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος, όμως η ίδρυση οργάνωσης υπό το όνομα «Δημοκρατικη Πατριωτικη Ενοτητα», κάθε άλλο παρά αφήνει χώρο για ναζιστές και παράγωγά τους. Στο κείμενό τους, «Όχι στην πάνω και την κάτω πλατεία», μεταξύ άλλων, περιγράφουν τα χαρακτηριστικά που θα προσδιόριζαν την φυσιογνωμία του -τότε- κινήματος:

1) Οι Αγανακτισμένοι είναι Πατριώτες. Γιατί θεωρούν πως οι διεθνείς τοκογλύφοι στοχεύουν στην κατοχή της πατρίδας τους και τη λεηλασία του εθνικού της πλούτου. Γιατί γνωρίζουν πως η πατρίδα είναι το σπίτι του λαού και χωρίς αυτό ο λαός ξεπέφτει στη δουλεία η οδηγείται στη μετανάστευση.
2) Οι Αγανακτισμένοι είναι Κοινωνικοί Αγωνιστές. Γιατί θεωρούν πως η καπιταλιστική Ελίτ στοχεύει στην κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων. Γιατί συμφωνούν ότι την τεχνητή αυτή παγκόσμια κρίση δεν πρέπει να την πληρώσουν τα χαμηλότερα στρωματά.
3) Οι Αγανακτισμένοι είναι Αμεσοδημοκράτες. Θα προσπαθήσουν να πιέσουν για ανάδειξη κυβερνήσεων που θα σεβαστούν αμεσοδημοκρατικά χαρακτηριστικά όπως δημοψηφίσματα και θεσμούς που θα ενθαρρύνουν την δραστηριοποίηση των ενεργών πολιτών ακόμη και σε θέματα ελέγχου της πολιτικής διαφθοράς.
4) Οι Αγανακτισμένοι είναι Αντιστασιακοί κατά της χρεοκρατιας που προσπαθεί να σαρώσει πατρίδες και λαούς. Οι Αγανακτισμένοι όχι μόνο θέλουν να απαλλάξουν τη χωρά τους από τις δαγκάνες ενός επαχθούς χρέους αλλά επιθυμούν την αναζωπύρωση ενός πανευρωπαϊκού κινήματος των πλατειών που θα τονίσει πως προτεραιότητα είναι η ζωή των πολιτών και όχι η ικανοποίηση των κερδοσκόπων.
5) Οι Αγανακτισμένοι είναι Αρωγοί για τη δημιουργία ενός διευρυμένου αντιμνημονιακού μετώπου και καταλύτες για την επίτευξη της ενότητας του λαού πέρα από κομματικές και παραταξιακές αγκυλώσεις σ’ αυτή τη δύσκολη ώρα. Δεν πρέπει να υπάρχουν διχαστικές λογικές αυτή τη στιγμή ούτε κατάλοιπα των εμφυλίων συνδρόμων μίσους, προχωράμε ενωμένοι και προτείνουμε σε λαό, αντιμνημονιακούς φορείς και προσωπικότητες τη συγκρότηση του κοινού μετώπου.

Συνεπώς, με βάση τα τότε γραπτά τους, οι σχέσεις επάνω πλατείας και Χρυσής Αυγής δεν βρίσκονταν επ’ ουδενί σε πλαίσιο σύμπλευσης. Τουλάχιστον τον καιρό που λάμβαναν χώρα οι «Αγανακτισμένοι», αμεσοδημοκρατία και ναζισμός μοιάζει κομματάκι δύσκολο να συμβαδίσουν. Ειδικά εάν λάβει κανείς υπόψη πως μόλις δέκα ημέρες πριν την εμφάνιση του κινήματος στην πλατεία Συντάγματος, οι χρυσαυγίτες είχαν αιματοκυλήσει την Αθήνα με την ανοχή της αστυνομίας, με περισσότερες από 500 επιθέσεις σε αλλοδαπούς, μεταξύ των οποίων και κατά του 21χρονου Αλίμ Αμπντούλ Μάναμ που δολοφονήθηκε με μαχαίρι από δύο άνδρες που τον καταδίωξαν με μηχανή, για τις οποίες επιθέσεις σήμερα η wikipedia γράφει: «Στα επεισόδια πρωτοστάτησαν στελέχη και υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, μεταξύ των οποίων οι Ηλίας Κασιδιάρης, Ηλίας Παναγιώταρος, Ευστάθιος Μπούκουρας & Παναγιώτης Ηλιόπουλος. Σημειώθηκαν περισσότεροι από 100 τραυματισμοί μεταναστών, επιθέσεις σε μαγαζιά αλλοδαπών και επιθέσεις σε αναρχικές καταλήψεις (κατάληψη Σκαραμαγκά & Βίλα Αμαλίας)». Για τα εγκλήματα αυτά, παρεμπιπτόντως, δεν δικάστηκε κανένας.

 

Τα γραπτά που μένουν

Γραπτά όμως υπάρχουν και από τον συστημικό Τύπο, που τότε αντιμετώπιζε με βιωματικού τύπου ρεπορτάζ αυτό το «περίεργο φρούτο» που παρέμενε για βδομάδες και μήνες μπροστά από το ελληνικό κοινοβούλιο, και κάθε εβδομάδα κατέβαζε δεκάδες χιλιάδες κόσμου στον δρόμο.

Μεταφέροντας λοιπόν απλώς τα δημοσιεύματα των ημερών εκείνων, διαβάζουμε:

Το protagon.gr και ο Μόδεστος Σιώτος, έγραφαν στις 8 Ιουνίου 2011 στο άρθρο με τίτλο «Η “Άνω” και η “Κάτω” Πλατεία»:

«To πάνω μέρος της Πλατείας Συντάγματος, ο δρόμος μπροστά από τη Βουλή, γεμίζει από κόσμο αποκλειστικά το απόγευμα της Παρασκευής, του Σαββάτου και της Κυριακής. Όπως είδαμε και τη τελευταία Κυριακή, ο κόσμος που κατέκλυσε το συγκεκριμένο χώρο ήταν κυρίως οικογενειάρχες, μικροαστοί, πρώην ψηφοφόροι του δικομματισμού. Ηλικιωμένοι που κατέβαιναν με ελληνικές σημαίες ή μικρά παιδιά που τους τις είχαν δώσει οι γονείς τους».

Σε ένα παρόμοιο δημοσίευμα, της εφημερίδας «το Βήμα» αυτή τη φορά, και τρεις ημέρες νωρίτερα, ο αρθρογράφος Δημήτρης Χαραλάμπους θα έγραφε για «Πλατεία… Άνω και Κάτω Συντάγματος»:

«Στα «ορεινά» της πλατείας, μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, ως άλλοι θεματοφύλακες βωμών και εστιών ξεχωρίζουν ξυρισμένα κεφάλια, μπράτσα με γαλανόλευκα τατουάζ, «απολιτίκ» πιτσιρικαρία βγαλμένη από το γήπεδο, και, όταν η συγκέντρωση μεγεθύνεται, ελληνικές σημαίες. Είναι το αποκαλούμενο «πατριωτικό» κομμάτι των αγανακτισμένων, που πλην της Χρυσής Αυγής- η οποία δεν συμμετέχει, καθώς χαρακτήρισε «καρναβάλι προοδευτικών» το Σύνταγμα- περιλαμβάνει καθέναν ο οποίος ακόμη εμπνέεται από συνθήματα τύπου «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» και εκτιμά ότι η παρουσία του ΔΝΤ εμπίπτει σε θεωρίες συνωμοσίας. Η συνθηματολογία… μπερδεύει. Στιχάκια για ασπίδες, «ή ταν ή επί τας», ρυθμικά «Ελλάς Ελλάς» αλλά και… «Σώπα όπου να ΄ναι θα σημάνουν οι καμπάνες» ή και κάλεσμα για ανυπακοή, τα οποία μόνο σε οπαδούς δεξιότερους της Δεξιάς δεν ταιριάζουν».

Οι αναφορές αυτές στον συστημικό ηλεκτρονικό και έντυπο Τύπο των ημερών είναι δύο μόνο στιγμιότυπα «μαρτυρίας» για τον χαρακτήρα του κόσμου που βρισκόταν στην λεγόμενη επάνω πλατεία, για την οποία η «κάτω» κατηγορείται σήμερα πως ωσμώθηκε τις ημέρες των αντιμνημονίων. Η εικόνα όμως θα μείνει μισή, εάν αφήσουμε εκτός κάδρου την μεγαλύτερη αντιπολιτευτική δύναμη εκείνων των ημερών, την Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά.

 

Ο πρώτος αντιμνημονιακός (και αγανακτισμένος)

Η σημερινή Νέα Δημοκρατία μπορεί να υπερηφανεύεται πως κατάφερε «με την ψήφο του ελληνικού λαού», να πετάξει έξω από το κοινοβούλιο το ναζιστικό μόρφωμα, προσθέτοντας φυσικά πως είναι αυτή που -επί Σαμαρά- το κυνήγησε. Είπαμε, τα λοιπά ψεύδη θα απαντηθούν εν καιρώ, γι’ αυτό και θα παραμείνει ασχολίαστο το τι ακριβώς πέταξε έξω από τη Βουλή όταν στη θέση τους έβαλε τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Μπογδάνο της «λυτής μάνας Φύσσα και του ανθρώπινου ράκους Ρουπακιά», τον δημοσιογράφο Μπάμπη Παπαδημητρίου της «σοβαρής Χρυσής Αυγής που θα συνεργαζόταν με μια συντηρητική κυβέρνηση», τον δημοσιογράφο Δημήτρη Μαρκόπουλο που το 2012 ξέπλενε το ναζιστικό μόρφωμα γράφοντας πως «δεν μεταλλάχθηκα σε νεοφασίστα, απλά γνώρισα από κοντά τον Μιχαλολιάκο».

Ήταν 30 Μαΐου του 2011, πέντε ημέρες μετά την πρώτη των Αγανακτισμένων στις πλατείες, όταν ο αντιμνημονιακός -τότε- αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Αντώνης Σαμαράς μιλούσε στην κοινοβουλευτική του ομάδα, μόλις 20 ημέρες μετά το Ζάππειό του και το μόνο «αντιμνημόνιο» που είχε ακουστεί στη χώρα. Το αναίσχυντο Πρώτο Θέμα που σήμερα φιγουράρει με τίτλο «Στη φυλακή η πάνω πλατεία» στα περίπτερα, έγραφε τότε πως «Νέους όρους ρίχνει στο τραπέζι ο Αντώνης Σαμαράς»:

Αναφέρθηκε και στο κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών, λέγοντας ότι «αλλαγή πολιτικής και αξιοπρέπειας ζητούν οι πολίτες, που συγκεντρώνονται κάθε μέρα και δεν είναι μόνο αγανακτισμένοι, αλλά απελπισμένοι και πρέπει να τους ακούσουμε, γιατί το κίνημά τους είναι ακομμάτιστο, ειρηνικό, ενωτικό, πανεθνικό».

Το δε αγαπημένο του Antinews αποδελτίωνε ακόμα μεγαλύτερο μέρος της τότε ομιλίας του, καθώς ο Αντ. Σαμαράς δεν είχε σταματήσει εκεί:

«Ξέρετε ποιους εννοώ: Αυτούς που μαζεύονται κάθε μέρα και δηλώνουν «αγανακτισμένοι». Είναι κάτι παραπάνω από αγανακτισμένοι: είναι απελπισμένοι! Αλλά το κίνημα τους είναι ειρηνικό, ακομμάτιστο, ενωτικό και πανεθνικό. Είναι όλοι ενωμένοι. Δεν είναι κομματικά μπλοκ. Κρατάνε ελληνικές σημαίες. Μόνο ελληνικές σημαίες! Όπως πάντα ο λαός στις δύσκολες στιγμές του, πυκνώνει τις τάξεις του γύρω από τη σημαία του που εκφράζει ενότητα και αγώνα. Σε αυτούς οφείλουμε να δώσουμε ελπίδα και προοπτική».

Το… γλυκοκοίταγμα αυτό της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά προς την παλλαϊκή κινητοποίηση κατά της λιτότητας και των κυβερνήσεων που χρεωκόπησαν την χώρα δεν ήταν ούτε όψιμο, ούτε παρωδικό, καθώς και πάλι οι δημόσιες δηλώσεις της εποχής αποδεικνύουν το αντίθετο. Μετά τη διήμερη απεργία – ορόσημο της 28ης και 29ης Ιουνίου του 2011, και το όργιο αστυνομικής καταστολής και κτηνωδίας που έφερε στα δικαστήρια δεκάδες αστυνομικούς των ΜΑΤ (για να αθωωθούν όλοι τον Ιούλιο του 2018 από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Αθήνας), μεταξύ των ανθρώπων που τοποθετήθηκαν δημόσια προς υπεράσπιση των διαδηλωτών ήταν ο ίδιος ο εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, που τότε ήταν ο Γιάννης Μιχελάκης:

«Τα πρωτοφανή επεισόδια που διαδραματίζονται στην περιοχή της Πλατείας Συντάγματος παίρνουν απρόβλεπτες διαστάσεις […] Ο σταθμός του μετρό έχει μεταβληθεί σε θάλαμο αερίων. Αθώοι ειρηνικοί διαδηλωτές έχουν εγκλωβιστεί. Φωτιές εκδηλώνονται σε κτίρια, ενώ τα ασθενοφόρα αδυνατούν να παραλάβουν τραυματίες και συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη βοήθειας […] Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη αποδεικνύεται ότι δεν έχει κανένα σχέδιο αντιμετώπισης των λίγων “γνωστών αγνώστων”. Αντίθετα, καταφεύγει στην αλόγιστη χρήση χημικών, που έχουν μετατρέψει το κέντρο της πρωτεύουσας σε ‘κόλαση’. Οι ευθύνες του κ. Παπουτσή είναι αυταπόδεικτες και τεράστιες» δήλωνε τότε ο επίσημος εκπρόσωπος του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά, έναν και πλέον μήνα από την ημέρα που οι Αγανακτισμένοι είχαν καταλάβει την πλατεία Συντάγματος.

Η συμπάθεια της Νέας Δημοκρατίας προς το κίνημα αυτό δεν κάμφθηκε ούτε από το όργιο βίας που έλαβε χώρα έπειτα με τις συχνές αστυνομικές επιθέσεις, ούτε και από την… θερινή ραστώνη, που μετά τα μέσα Αυγούστου είχε αραιώσει τον αριθμό των συμμετεχόντων, πριν επανέλθουν τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Έτσι, βρίσκουμε και τον τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Κώστα Μαρκόπουλο, να παροτρύνει το κόμμα τους να ταχθεί με τους Αγανακτισμένους της πλατείας.

Όπως έγραφε δημοσίευμα του iefimerida στις 20 Αυγούστου του 2011, «ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ επισημαίνει πως η ΝΔ θα πρέπει να βρίσκεται πάνω στην πλατεία Συντάγματος μαζί με τους Αγανακτισμένους, οι οποίοι αντιστέκονται σε αυτό που έρχεται». Το γεγονός πως τόσο ο Κ. Μαρκόπουλος όσο και ο Γ. Μιχελάκης έχουν σήμερα «αποστάσεις» από το κυβερνόν κόμμα, δεν μοιάζει δυνατό να αλλάξει τις δημόσιες δηλώσεις τους από τα κορυφαία κομματικά αξιώματα που κατείχαν.

Και τέλος, καλό θα είναι να μην αφήνουμε έξω από τον κάδρο τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, που ως σημαίνον στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας τότε, ήταν ο πρώτος που μίλησε δημόσια για την αντισυνταγματικότητα του πρώτου μνημονίου και του αιματηρού Μεσοπρόθεσμου, με δημοσίευμα του «Αδέσμευτου Τύπου» που επικαλούνταν δηλώσεις του να δίνει μπόλια καύσιμα στην αμφισβήτηση της πολιτικής της κυβέρνησης Παπανδρέου, με τον ίδιο να μιλά για «νομοσχέδιο κατασκεύασμα», για «κατάφωρη παραβίαση του άρθρου 79 παράγραφος 8 του Συντάγματος» και για τις ποινικές διώξεις που περιμένουν τους υπουργούς της κυβέρνησης που τότε ψήφιζαν τους μνημονιακούς νόμους.

Προφανώς, η Νέα Δημοκρατία δεν αλληθώριζε τυχαία τότε προς τους Αγανακτισμένους. Όσοι θυμούνται τα τότε γεγονότα, δέκα ημέρες πριν το πρώτο κάλεσμα των αγανακτισμένων, στην επάνω πλατεία είχε τοποθετηθεί ένα πανό που έγραφε «300 Έλληνες». Έπειτα, πράγματι αρκετές ημέρες της εβδομάδας η επάνω πλατεία γέμιζε με κόσμο που οι λαϊκές συνελεύσεις και οι συλλογικότητες δεν ήταν το αγαπημένο του σημείο. Παπάδες, στρατιωτικοί και διάφοροι άλλοι γραφικοί και μη τύποι, με σημαίες, εθνικούς ύμνους αλλά και άλλα άσματα. Σύνθεση που λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω αλλά και τα εκλογικά αποτελέσματα που ακολούθησαν, μάλλον με αυτήν των Ανεξαρτήτων Ελλήνων προσομοιάζει. Οι οποίοι με τη σειρά τους, χρόνια αργότερα, αιμοδότησαν και πάλι τη Νέα Δημοκρατία.

Ως επιστέγασμα συγκάλυψης και επιχείρησης ξαναγραψίματος της ιστορίας όλων των παραπάνω ήρθε σήμερα το χυδαίο ως προς τα κινήματα των ημερών εκείνων, ανιστόρητο και δόλιο πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος. Στο άρθρο του «Επιτέλους Ενώθηκαν! Όλοι τους Εναντίον της … Χρυσής Αυγής!» λίγες ώρες πριν την καταδικαστική απόφαση, ο αρχηγός της ναζιστικής συμμορίας χρησιμοποίησε για να επιτεθεί κατά… όλων τα υποστηρικτικά σχόλια των αναγνωστών της φυλλάδας για την «άδικη δίωξή» τους. Απόδειξη του κοινού που ακόμα και σήμερα απευθύνεται η φυλλάδα. Είναι αυτός ο λόγος που για ολόκληρο πρωτοσέλιδο για το «τέλος εποχής για αγανακτισμένους» δεν βρήκε ούτε μία φωτογραφία να βάλει, αλλά χρησιμοποίησε αυτή της εγκληματικής συμμορίας από τη Βουλή;

Πιθανότατα όχι, ο λόγος είναι απλός. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν αυτή η ένταση της «γραμμής» κατά τις κινητοποιήσεις εκείνων των ημερών στοχεύουν τον ίδιο τον Αντ. Σαμαρά που και τότε επιχειρούσε να τζογάρει, κατά το προσφιλές του σπορ. Πάντως, σίγουρα δεν υπάρχει τέτοια φωτογραφία, παρότι η φυλλάδα, η Νέα Δημοκρατία, ο Πρωθυπουργός και αρχηγός της μαζί με πλήθος οικονομικών παραγόντων της χώρας θα ήθελαν πολύ να υπάρχει. Αντί αυτών, υπάρχουν χιλιάδες φωτογραφίες αγνών ανθρώπων, δημοκρατών, αριστερών, αναρχικών και πολλών ακόμα που πριν από εννέα χρόνια κατέβηκαν στον δρόμο για λόγους που η σημερινή συγκυρία θυμίζει όλο και περισσότερο. Και ίσως αυτό το τελευταίο να εξηγεί πολλά για την κατά μέτωπο επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη εναντίον της ίδιας της πρόσφατης ιστορίας της χώρας.

 

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα antapocrisis.gr