του Βασίλη Λιόση
Το περιστατικό με τον ρατσιστή στην Αλεξανδρούπολη που εγκλώβισε σε μία κλούβα 25 μετανάστες και τους ονόμαζε «τεμάχια» καλώντας τους πολίτες σε γενικευμένο πογκρόμ είναι εμετικό μεν, ερμηνεύσιμο δε.
Σε καιρούς κρίσης, όταν η κρίση πρέπει να φορτωθεί στις πλάτες των αδύναμων, πρέπει να κατασκευαστούν πλασματικοί εχθροί που στη συλλογική συνείδηση θα προβάλλουν ως πραγματικοί εχθροί.
Η «τέχνη» είναι παλιά: οι λευκοί αφού κατακρεούργησαν τους Ινδιάνους και τους μαύρους, καλλιέργησαν τον ρατσισμό εναντίον τους. Οι ναζί κατασκεύασαν ουκ ολίγους εχθρούς: τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τους τσιγγάνους κ.ά.
Ο (φαντασιακός) εχθρός φταίει για όλα τα δεινά. Είναι «βρωμιάρης», «απολίτιστος», «αλλόθρησκος», «κλέβει», «δολοφονεί», «βιάζει», «επιβουλεύεται το μέλλον της χώρας». Εσχάτως είναι και «εμπρηστής». Οι ελληνικές κυβερνήσεις, οι εκπρόσωποι του σκοταδισμού και οι υποτιθέμενοι δημοσιογράφοι φρόντισαν ουκ ολίγες φορές να «χαϊδέψουν» τις πιο καθυστερημένες πολιτικά συνειδήσεις και να κάνουν ηγεμονικό το ιδεολογικό τους σχήμα.
Επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη την περίοδο 1990-1993, πραγματοποιούνται κρατικά ρατσιστικά πογκρόμ κατά των Αλβανών στην Ομόνοια και των Ποντίων στις λαϊκές αγορές.
Το 2011 ο Θάνος Πλεύρης δηλώνει δημόσια πως “η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν υπάρχουν απώλειες και για να γίνω κατανοητός, αν δεν υπάρχουν νεκροί!”.
Το 2012, ο Αντώνης Σαμαράς δήλωνε πως «πρέπει να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας (σ.σ. από τους ξένους)».
Σήμερα, αυτός ο εκσυγχρονισμένος φασίστας, ο Βελόπουλος, έχει αποφανθεί πως τις φωτιές τις βάζουν οι μετανάστες, αφού έχει φροντίσει μέσω των εκπομπών του να κάνει άπειρα κηρύγματα μίσους.
Όλοι αυτοί που κατά τα άλλα δηλώνουν ευσεβείς χριστιανοί και σταυροκοπιούνται σε κάθε ευκαιρία πιάνοντας πρώτη θέση στο στασίδι παρουσία καμερών (έτσι και υπάρχει κόλαση και παράδεισος είναι αυτονόητο που θα πάνε), ξέρουν πολύ καλά τι λένε και τι κάνουν. Διοχετεύουν τον μισανθρωπισμό με σκοπό την πρόκληση αγελαίας συμπεριφοράς από τον κόσμο που, αντί να βλέπει τον πραγματικό εχθρό που του τσακίζει κάθε μέρα τη ζωή, θα τον βλέπει στο πρόσωπο του κατατρεγμένου.
* Πήραμε την εικόνα από σχετικό άρθρο της Εφ. τ. Συν.
