Ο «ρεαλισμός» του θανάτου

του Βασίλη Λιόση

Πάντα υπάρχει προβληματισμός για το τι σημαίνει ρεαλιστικό και τι όχι. Από τα μικρά προβλήματα της καθημερινότητας μέχρι και τα μεγάλα κοινωνικά ερωτήματα. Η πανδημία φέρνει, το θέλουμε ή όχι, το ζήτημα του ρεαλισμού επί τάπητος. Και ρωτάμε:

1. Είναι ρεαλιστικό το ποσό του προϋπολογισμού που αφορά τη δημόσια υγεία να μειώνεται εν μέσω πανδημίας; (μοναδική χώρα στην ΕΕ)
2. Είναι ρεαλιστικό ενώ οι θάνατοι αυξάνονται απότομα να μην επιτάσσονται οι ιδιωτικές κλινικές; (η Ελλάδα παρουσιάζει τον μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης θανάτων)
3. Είναι ρεαλιστικό να μην μπορεί ή να μην θέλει η κυβέρνηση να εισάγει το ρωσικό ή όποιο άλλο εμβόλιο εκτός Ε.Ε.; (το κέρδος είναι γνωστό πως δεν υπολογίζει την ανθρώπινη ζωή)
4. Είναι ρεαλιστικό να δηλώνει ο πρωθυπουργός ότι αν φέρει το ρωσικό εμβόλιο θα χάσει τον πρωθυπουργικό του θώκο; (αποδεικνύεται ότι το θράσος δεν γνωρίζει όρια)
5. Είναι ρεαλιστικό οι γιατροί από φιλότιμο να φτιάχνουν αυτοσχέδιες ΜΕΘ και τα κυβερνητικά στελέχη να λένε «τι να τις κάνουμε τις ΜΕΘ όταν παρέλθει η πανδημία»; (την ίδια ώρα απολύεται γιατρός λόγω της συνδικαλιστικής του δράσης)
6. Είναι ρεαλιστικό να μην διενεργείται ο απαιτούμενος αριθμός τεστ που θα περιόριζε τη μετάδοση της νόσου; (ούτε που τους πέρασε από το μυαλό να το κάνουν οργανωμένα, μαζικά και από την αρχή της πανδημίας)
7. Είναι ρεαλιστικό να αγορεύει ο Μητσοτάκης και να λέει πως είμαστε κάτω από τον μέσο όρο των θανάτων και να χειροκροτείται ενθουσιωδώς από τους βουλευτές του; (πού έχουμε ξαναδεί ανθρώπους να χειροκροτούνε για θανάτους;)
8. Είναι ρεαλιστικό με αύξηση των κρουσμάτων, των θανάτων και των διασωληνωμένων να ανοίγει η αγορά ενώ είχε κλείσει με υποπολλαπλάσια κρούσματα και θανάτους; (η απλή λογική έχει εκτελεστεί στα 10 μέτρα)

Τα ερωτήματα είναι εντελώς ενδεικτικά και μπορούν να τεθούν τόσα και άλλα τόσα. Εν τέλει καταλήγουμε στο εξής: αν όλα τα παραπάνω είναι ρεαλιστικά, τότε ας δεχτούμε και τους 8.000 νεκρούς στην Ελλάδα και τους σχεδόν 3.000.000 νεκρούς σε όλο τον κόσμο ως ένα ρεαλιστικό και φυσιολογικό γεγονός. Κι έτσι έμπλεοι ευτυχίας να καταλήξουμε πως δεν υπάρχει ταξικότητα στην πολιτική, πως δεν υπάρχουν συμφέροντα των φαρμακευτικών κολοσσών, πως ο δημόσιος τομέας υγείας είναι άχρηστος και πως τα πάντα πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν.

Η αναλγησία, τα αδιάκοπα ψέματα, η πολιτική που ευνοεί τα μεγάλα συμφέροντα και καταρρακώνει τον λαό  ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ! Θάνατοι που θα μπορούσαν να αποφευχθούν δεν είναι ρεαλιστικό φαινόμενο. Είναι δολοφονία και μάλιστα όχι από αμέλεια.