του Θανάση Κανιάρη
Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να χαρακτηρίσει κάποιος την κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας, σε ό,τι αφορά τα εργατικά “ατυχήματα”, τον φόρο αίματος που πληρώνει η εργατική τάξη στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που παρουσίασε η Ομοσπονδία Συλλόγων Εργαζομένων Τεχνικών Επιχειρήσεων Ελλάδας, τα εργατικά “ατυχήματα” το 2023 έσπασαν κάθε ρεκόρ, καθώς καταγράφηκαν 182 νεκροί, ενώ 282 εργαζόμενοι τραυματίστηκαν σοβαρά.
Αντίστοιχα το 2022 είχαν καταγραφεί 104 θάνατοι, ενώ 140 εργαζόμενοι υπέστησαν σοβαρό τραυματισμό.
Ανάμεσα στα δύο χρόνια, παρατηρείται μια αύξηση των θανάτων κατά 75% και των σοβαρά τραυματισμένων κατά 101,4%!!!
Και ενώ η εργατική τάξη θρήνησε πέρυσι περισσότερους από 460 νεκρούς και σακατεμένους εργάτες, η τάξη των κεφαλαιοκρατών, έτριβε τα χέρια της από ικανοποίηση.
Το 2023 ήταν μία πολύ καλή χρονιά, καθώς τα καθαρά κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών αναμένεται να ξεπεράσουν τα αντίστοιχα κέρδη του 2022, τα οποία είχαν ανέλθει σε 10,2 δισ. Ευρώ και με την επίδοση αυτή άφησαν στη δεύτερη θέση τη “χρυσή” χρονιά του 2011 όταν είχαν ξεπεράσει τα 9,5 δισ. Ευρώ.
Σύμφωνα με τα στοιχεία 9μήνου, 45 μεγαλύτερες εμποροβιομηχανικές εταιρείες και τράπεζες που δημοσιοποίησαν ισολογισμούς, εμφάνισαν ενοποιημένα καθαρά κέρδη μετά από τους φόρους ύψους 6,4 δισ. Ευρώ, από τα οποία τα 3,07 δισ. αντιστοιχούν στς 6 μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες.
Τα τραπεζικά μάλιστα κέρδη του 2023 ως πηγή έχουν τα έσοδα από τα επιτόκια και τις προμήθειες, ενώ το 2022 τα περισσότερα κέρδη προήλθαν από την πώληση συμμετοχών και από έσοδα αντιστάθμισης κινδύνου ομολόγων.
Έχουμε δηλαδή μια επίσημη ομολογία, ότι το 2023 ήταν η χρονιά όπου η τραπεζική τοκογλυφία απογειώθηκε, καθώς οι τραπεζίτες, ακολουθώντας τις αυξήσεις των βασικών επιτοκίων της ΕΚΤ, αύξησαν ισόποσα τα επιτόκια χορηγήσεων, ενώ διατήρησαν αμετάβλητα τα επιτόκια καταθέσεων.
Από τα στοιχεία αυτά προκύπτει ανάγλυφα η εικόνα μιας χώρας,χωρισμένης στα δύο.
Στον ένα πόλο, αυτό των εργαζομένων, συσσωρεύονται όλα τα δεινά των ασκούμενων πολιτικών των τελευταίων 13 ετών: οι άθλιοι μισθοί, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η εργοδοτική τρομοκρατία και, τέλος, ο θάνατος και οι σακατεμένοι εργάτες.
Στον άλλο πόλο, η τάξη των κεφαλαιοκρατών ευδαιμονεί, καθώς συσσωρεύει κέρδη επί κερδών, τα οποία κατά κανόνα δεν επενδύονται παραγωγικά, αλλά τοποθετούνται σε κερδοσκοπικές πράξεις, είτε καταλήγουν σε κάποιους τραπεζικούς λογαριασμούς του εξωτερικού.
Τόση εμπιστοσύνη έχουν οι Έλληνες κεφαλαιούχοι στη χώρα, όπου παράγουν τα κέρδη τους.
Κάτι που θα πρέπει να επισημανθεί είναι ότι δεν έχουμε να κάνουμε με εργατικά ατυχήματα, αλλά με προδιαγεγραμμένα εγκλήματα.
Έφτασαν στο σημείο να θέσουν εκτός των υπηρεσιών του υπουργείου Εργασίας την Επιθεώρηση Εργασίας και να την εμφανίσουν σαν “ανεξάρτητη” αρχή. Το αποτέλεσμα είναι η τελευταία να αποψιλωθεί από προσωπικό, να σταματήσουν οι όποιοι έλεγχοι για την ασφάλεια και την προστασία των εργαζομένων και να γιγαντωθεί η εργοδοτική αυθαιρεσία.
Από την παράθεση των στοιχείων αυτών προκύπτει ευκρινώς – πιο καθαρά δεν γίνεται – το ταξικό περιεχόμενο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, για την οποία τόσο θόρυβο κάνουν τα κυβερνητικά προπαγανδιστικά επιτελεία.
Το καπιταλιστικό κέρδος παράγεται από την ζωντανή εργασία και βρίσκεται σε ανταγωνιστική σχέση με τον μισθό εργασίας. Η αγορά σήμερα κινείται με μισθούς των 500 – 600 και 800 ευρώ, στο δε θέμα των μισθών η Ελλάδα φιγουράρει τα τελευταία χρόνια στις τελευταίες θέσεις της ΕΕ/27. Είναι στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης η πολιτική των χαμηλών μισθών.
Αν στους άθλιους μισθούς προσθέσουμε την εργοδοτική βαρβαρότητα και αυθαιρεσία που επικρατεί στους τόπους δουλειάς, έχουμε μια καθαρή εικόνα για τις πηγές παραγωγής των υπερκερδών.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι το εργατικό αίμα αποκτά αυξημένη βαρύτητα στα στοιχεία παραγωγής του καπιταλιστικού κέρδους.
