Ξέρετε τι αισθάνομαι; Ότι από τη μια είναι οι απερχόμενοι ψευτοαριστεροί, οι δήθεν, που πάντα τέτοιοι ήταν και έλεγαν διάφορα παραμύθια για δημοκρατικούς σοσιαλισμούς και τα τοιαύτα και μας έκαναν τους τιμητές και που, όπως αποδείχθηκε, δεν πίστευαν τίποτα από όσα έλεγαν.
Και ότι από την άλλη είναι οι καθαρόαμοι πλουτοκράτες, οι ολιγάρχες, αυτοί που, πάππου προς πάππου, έμαθαν να διατάζουν, να εξευτελίζουν, που έρχονται διψασμένοι, αποφασισμένοι να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους έδωσαν οι απερχόμενοι δήθεν για να τσακίσουν ό,τι ελάχιστο έχει απομείνει από τις λαϊκές κατακτήσεις και, από πάνω, να θριαμβολογούν, να μας βρίζουν, να μαστιγώνουν καθετί λαϊκό, κάθε λαϊκή διεκδίκηση, να μας λένε ότι εμείς -και όχι αυτοί- φταίμε για την κατάντια μας.
Θα έρθει η ώρα όμως. Δεν θα είναι πάντα έτσι. Η ανθρωπότητα πάει μπροστά, έστω και με πισωγυρίσματα.
