του Βασίλη Λιόση
Μεγάλος σάλος έχει δημιουργηθεί με τη νέα φανέλα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Με μία προσεκτική ματιά φανερώνεται η σβάστικα στα χρώματα της ελληνικής σημαίας. Τυχαίο; Όχι και τόσο αν σκεφτούμε ότι πρόεδρος της ΕΠΟ είναι ο Μπαλτάκος που υπήρξε κρυφός συνομιλητής του Κασιδιάρη και αν λάβουμε υπόψη μία σειρά γεγονότων που είναι τόσο πυκνή που μας οδηγεί στο γνωστό συμπέρασμα: σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση.
Πριν από τέσσερα χρόνια η γνωστή αλυσίδα παιχνιδιών Τζάμπο αποφάσισε να τυπώσει σακούλες με τη μορφή του Χίτλερ σε γραμματόσημο. Η σακούλα αποσύρθηκε κατόπιν θύελλας αντιδράσεων. Είναι σαφές ότι αν δεν υπήρχε γενική κατακραυγή η σακούλα θα κυκλοφορούσε για καιρό.
Πριν από λίγο καιρό ο Έλον Μασκ ανάρτησε ένα tweet με τη φωτογραφία ενός ναζί στρατιώτη να κουβαλά στην πλάτη του ένα ταχυδρομικό περιστέρι. Το ερώτημα είναι αμείλικτο: η μόνη φωτογραφία που βρήκε ο Μασκ με ταχυδρομικό περιστέρι ήταν με τον ναζί στρατιώτη;
Επίσης, στο κοντινό παρελθόν η Ελλάδα όπως και όλη η ΕΕ καταψήφισε στον ΟΗΕ ένα σχέδιο ψηφίσματος της Ρωσίας που αφορούσε την καταπολέμηση της εξύμνησης του ναζισμού. Να σημειωθεί ότι η ΕΕ θεωρεί πως στις ολοκληρωτικές ιδεολογίες συμπεριλαμβάνονται τόσο ο ναζισμός όσο και ο κομμουνισμός και πως υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που απαγορεύουν την ύπαρξη των κομμουνιστικών κομμάτων.
Ας θυμηθούμε ακόμη πως μερικούς μήνες πριν κλήθηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο οι ναζί του Αζόφ τους οποίους και χειροκροτούσαν οι άθλιοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Αν δεν ήξεραν έχουν ευθύνη. Όφειλαν να ξέρουν. Αν ήξεραν ακόμη χειρότερα. Αλλά ποιος πιστεύει ότι δεν ήξεραν;
Η επιλογή να στελεχωθεί η ΝΔ με τον σκληρό φιλοχουντικό πυρήνα του ΛΑΟΣ (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης) δεν είναι μία προσπάθεια απλώς και μόνο να κερδηθεί το ακροδεξιό ακροατήριο, όπως αφελώς λέγεται. Πρόκειται για μία στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης να σκληρύνει η πολιτική ατζέντα, να γίνει ακόμη πιο επιθετικός ο λόγος και η πρακτική του συντηρητικού μπλοκ.
Έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια ο νεοναζισμός έχει διεισδύσει στις κερκίδες των γηπέδων, σε γυμναστήρια, σε σχολεία αλλά και στα κοινοβούλια των ευρωπαϊκών κρατών είτε ως αντιπολιτευόμενα κόμματα είτε συμμετέχοντα σε κυβερνητικά σχήματα. Επίσης, βρίσκεται σε εξέλιξη μία επιχείρηση αναθεώρησης της ιστορίας όπου λειαίνονται οι γωνίες, εξαγνίζεται φανερά ή συγκεκαλυμμένα ο ναζισμός, εξισώνεται ο ναζισμός με τον κομμουνισμό με τον δεύτερο να συκοφαντείται. Και βεβαίως πώς να ξεχάσουμε την επιχείρηση εξαγνισμού της Χρυσής Αυγής (βλ. χαρακτηριστικά τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», τον Μπάμπη Παπαδημητρίου που μίλησε για την ανάγκη ύπαρξης μιας σοβαρής Χρυσής Αυγής, τον δημοσιογράφο-πλυντήριο Σταύρο Θεοδωράκη που πήρε συνέντευξη από τον Μιχαλολιάκο κ.ά.).
Δεν χρειάζεται πλέον να αναρωτιόμαστε. Ο ναζισμός έχει επιλεγεί ως εναλλακτική για το παρόν και το μέλλον. Είτε ως μακρύ χέρι του συστήματος που θα κάνει τις βρομοδουλειές είτε ως πολιτική δύναμη κυβερνητικής εξουσίας. Από ποιον; Από το μεγάλο κεφάλαιο, όπως είχε γίνει και στην περίοδο του μεσοπολέμου τον 20ο αιώνα. Μόνο που τώρα εμφανίζεται πιο ύπουλα. Είναι «εκσυγχρονισμένος» και συχνά συγκαλυμμένος.
Ο συναγερμός χτυπά. Για την ακρίβεια ουρλιάζει. Δεν χωράνε αυταπάτες. Το παρελθόν διδάσκει. Απαιτείται η συγκρότηση ενός ενιαίου μετώπου που θα αποκαλύψει και θα συγκρουστεί με τον πολιτικό βρικόλακα. Οποιαδήποτε ολιγωρία στοιχίζει!
