Δύο άρθρα για τις συμβάσεις με την Ισραηλινή εταιρεία Elbit Systems

“Ό,τι είναι καλό για την General Motors, είναι καλό και για τις Ηνωμένες Πολιτείες”, υποστήριζε το μακρινό 1955, ο διευθύνων σύμβουλος της κορυφαίας αυτοκινητοβιομηχανίας, Τσάρλι Γουίλσον. H φράση του, μέσα στη φαινομενική υπερβολή της, αποκρυστάλλωνε τις σχέσεις αλληλεξάρτησης ανάμεσα στη βιομηχανία και την πολιτική στους διαδρόμους εξουσίας της Αμερικής. Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο, ο πρόεδρος Ντουάιτ Αϊζενχάουερ εξέφραζε ανοιχτά τους φόβους του για την ισχύ που συγκεντρωνόταν στα χέρια μια δράκας ανθρώπων μέσα στο περιβόητο στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα εξουσίας της Ουάσιγκτον. Αυτή η αγωνία ενός βετεράνου των μαχών στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και αποσυρμένου από την προεδρία πολιτικού, επαληθεύτηκε πάρα πολλές φορές με την επεμβατική, στρατιωτική και παρασκηνιακή, πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικουμένης, κυρίως στη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια.

Πιθανότατα ούτε ο Γουίλσον ούτε ο Αϊζενχάουερ θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στην εποχή μας, τόσο τα συμφέροντα μιας και μόνης εταιρείας όσο και το σύμπλεγμα στρατιωτικο-βιομηχανικής ισχύος θα μπορούσαν να καθορίζουν τα πολιτικά πράγματα, τις παρασκηνιακές συνθήκες και τις πολιτικές κατευθύνσεις σε μια άλλη χώρα που έχει παραδοσιακά δυνατούς δεσμούς με την Ουάσιγκτον. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι πλέον στο Ισραήλ, ό,τι είναι καλό για την Elbit Systems, είναι καλό και για το Τελ Αβίβ και σίγουρα το κράτος της Μέσης Ανατολής αποτελεί αυτή τη στιγμή τη μεγαλύτερη στρατιωτική μηχανή της Μεσογείου που όχι απλώς καταναλώνει μιλιταρισμό και οπλικά συστήματα, αλλά τα παράγει και τα εξάγει, αποτελώντας έτσι τον προπομπό εδώ και τουλάχιστον είκοσι χρόνια όσων οι υπόλοιπες χώρες της υφηλίου εφαρμόζουν και ακολουθούν στο πεδίο της λεγόμενης ασφάλειας στα σύνορα και εμπέδωσης της εσωτερικής τάξης.

Tο θαλάσσιο φρούριο στη Μεσόγειο

Η πρόσφατη πανηγυρική ανακοίνωση του ισραηλινού υπουργείου Εθνικής Άμυνας χαιρέτιζε τη διακρατική συμφωνία με την Ελλάδα για την ίδρυση, τη λειτουργία και τον τεχνολογικό εξοπλισμό και συντήρηση ενός ενισχυμένου κέντρου στρατιωτικής εκπαίδευσης στο αεροδρόμιο της Καλαμάτας με συνολική διάρκεια παραχώρησης των εγκαταστάσεων τα 22 χρόνια και αντίστοιχο συνολικό κόστος το 1,65 δισεκατομμύριο ευρώ. Ουσιαστικά η συμφωνία είναι διμερής ανάμεσα στην Αθήνα και την Elbit Systems και δεν επισφραγίζει απλώς τον γεωστρατηγικό προσανατολισμό της Ελλάδας και τις βαθιές πια σχέσεις συνεργασίας με το Τελ Αβίβ υπό την υψηλή επιστασία της Ουάσιγκτον. Η Elbit Systems αποκτά δεσπόζουσα θέση στα ζητήματα που σχετίζονται με την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της Ελλάδας, γεγονός που σε πρώτη φάση πρέπει να αξιολογηθεί και να συνδυαστεί ουσιωδώς με τη διαρκή και παρατεταμένη τραγωδία των μεταναστών και των προσφύγων στα νερά της Μεσογείου και με τις προϋπάρχουσες συμφωνίες και εργολαβίες που έχει υπογράψει και υλοποιήσει η ισραηλινή εταιρεία συστημάτων άμυνας και ασφάλειας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Από το 2018, η Elbit Systems είναι ο κύριος υπεργολάβος εκπαίδευσης πιλότων, κατασκευής και προμήθειας μη επανδρωμένων αεροσκαφών τύπου drone για τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Ασφάλεια στη Θάλασσα (EMSA) με συνολικό κόστος της καταρχάς τετραετούς αυτής προμήθειας και συνεργασίας τα 68 εκατομμύρια ευρώ και στόχο την εγκατάσταση ενός “εικονικού” όσο και πραγματικού τείχους ανάσχεσης της μετανάστευσης από την Αφρική προς την Ευρώπη διαμέσου της Μεσογείου. Εξέλιξη αυτής ακριβώς της σύμπραξης μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Elbit Systems είναι το Εθνικό Σύστημα Ολοκληρωμένης Θαλάσσιας Επιτήρησης (ΕΣΟΘΕ) που εκπονεί ως πρόγραμμα ηλεκτρονικής ασφάλειας και άμυνας στα ελληνικά πελάγη το υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής με τη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ. Στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου, η πρώτη φάση του διαγωνισμού είχε καταλήξει σε δέκα εταιρείες και επιχειρήσεις από τις οποίες θα πρόκυπτε ο τελικός ανάδοχος – ανάμεσα σε αυτές, είναι το κοινοπρακτικό σχήμα της Elbit Systems με τον όμιλο Μυτιληναίου.

Επομένως, για να καταλάβουμε το πλαίσιο της πολυπρισματικής συμφωνίας της ελληνικής κυβέρνησης της ΝΔ με την Elbit Systems, οφείλουμε να ανατρέξουμε στην ιστορία, τις συνεργασίες, τις εργολαβίες και την αποστολή της ισραηλινής εταιρείας που έχει απλώσει τις επιχειρηματικές της δραστηριότητες σε όλες τις ηπείρους καθοδηγώντας ουσιαστικά την πολιτική εσωτερικής ασφάλειας, αντιμεταναστευτικής αναχαίτισης και στρατιωτικών ή αστυνομικών μέτρων και εξοπλιστικών προγραμμάτων από την Ωκεανία έως τη Λατινική Αμερική. Επίκεντρο της Elbit Systems για την παγκόσμια εξάπλωση της υπήρξαν πρώτα η Χάιφα στο Ισραήλ, τυπική έδρα της εταιρείας και εν συνεχεία και κυρίως η πολιτεία της Αριζόνα στην Αμερική και γενικά τα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών με το Μεξικό. Όλοι οι δρόμοι της Elbit Systems ξεκινούν, οδηγούν και επιστρέφουν κάπου μεταξύ της Δυτικής Όχθης και της Τουσόν σε όλες τις περιοχές – σύγχρονα φρούρια της υφηλίου.

Από τη Χάιφα στην έρημο της Αριζόνα

Το 2001, η οικονομία του Ισραήλ που έως τότε βασιζόταν στη “φούσκα” της τεχνολογίας λογισμικού, υπολογιστικών συστημάτων και υπηρεσιών στο διαδίκτυο, κατέρρευσε. Σύντομα, ανέκαμψε φτιάχνοντας νέα θεμέλια πάνω στη δυστυχία και τον πολυεπίπεδο ρατσιστικό αποκλεισμό των Παλαιστινίων και τον ουσιαστικό τερματισμό των όποιων διαπραγματευτικών προσπαθειών για την εξεύρεση ειρηνικής λύσης στη Μέση Ανατολή και την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Μια νέα “οικονομία του απαρτχάιντ” και της ασφάλειας εναντίον των πολιτικών και κοινωνικών παριών της Μέσης Ανατολής γεννήθηκε, ικανή να αποφέρει άμεσα έσοδα της τάξης των 4,7 δισεκατομμυρίων δολαρίων στα ταμεία της Elbit Systems. Η Elbit Systems σε συνεργασία με τη Magal πρωτοστάτησαν σε αυτόν τον μετασχηματισμό της ισραηλινής οικονομίας, αναλαμβάνοντας να χτίσουν, να εξοπλίσουν και να συντηρήσουν το περιβόητο “φράγμα ασφάλειας” που χωρίζει το Ισραήλ από τη Δυτική Όχθη, απομονώνει και φυλακίζει τη Λωρίδα της Γάζας και οριοθετεί τα σύνορα με τον Λίβανο και τη Συρία. Συνολικά και στα μέσα της δεκαετίας του 2000, είχε στοιχίσει περίπου 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια.

Το 2006, η ‘’επιτυχία’’ της Elbit Systems να διεκπεραιώσει το “φράγμα ασφάλειας” και να κερδοσκοπήσει σε τέτοια υψηλά επίπεδα, κίνησε το ενδιαφέρον της αμερικανικής Boeing που είχε αναλάβει τότε το έργο της επέκτασης των λεγόμενων εικονικών φρακτών στα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών πρώτα και κύρια με το Μεξικό και σε δεύτερη φάση με τον Καναδά, προκειμένου να αντιμετωπιστεί και να κατασταλεί με όρους στρατιωτικής παρέμβασης, γενικής ηλεκτρονικής κατασκοπίας και παρακολούθησης, τεχνολογικής υπεροχής και ρατσιστικού αποκλεισμού η μετανάστευση από την Κεντρική Αμερική. Το τότε αρχικό συμβόλαιο ανάμεσα στην Boeing, την Elbit Systems και την ομοσπονδιακή Υπηρεσία Τελωνείων και Ασφάλειας Συνόρων [Customs and Borders Protection (CBP)] είχε προσδοκώμενο προϋπολογισμό επίσης 2,5 δισεκατομμύρια δολάρια και στην αμερικανική Γερουσία έτυχε διακομματικής υποστήριξης και υπερψήφισης από τους Ρεπουμπλικάνους και τους Δημοκρατικούς. Ανάμεσα στους γερουσιαστές που επιδοκίμασαν τη συμφωνία, ήταν και ο νυν πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, η πολιτική παρουσία του οποίου στα δημόσια πράγματα σε σχέση με την αντιμεταναστευτική ατζέντα του κατεστημένου της Ουάσιγκτον και την Elbit Systems θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια.

Από το 2008 έως και πέρυσι τον Νοέμβριο, παραμονές των προεδρικών εκλογών, η αρχική τριμερής συνεργασία έχει εμπλουτιστεί οργανωτικά και διοικητικά με την ειδική Δύναμη Επιβολής του Νόμου Τελωνείων και Μετανάστευσης (ICE) και συνολικά 105.000 επιμέρους συμβόλαια και εργολαβίες που αφορούν το σύνολο των τειχών, των φρακτών, των πύργων επιτήρησης, των περιπολικών μέσων σε στεριά και αέρα, των ηλεκτρονικών και ψηφιακών αρχείων, τον εξοπλισμό μάχης και το προσωπικό της συνοριοφυλακής η οποία έχει αναλάβει την αποστολή αναχαίτισης και σύλληψης των μεταναστών στα αμερικανο-μεξικανικά σύνορα και στις πολιτείες του Τέξας και της Αριζόνα. Το συνολικό κόστος σε αυτήν την εκστρατεία ασφάλειας και αντιμεταναστευτικής καταστολής που σύμφωνα με την ICE από το 2012, “έφερε την πρώτη γραμμή του μετώπου από το Αφγανιστάν στην πατρίδα για να επικρατήσει ολοκληρωτικά η Αμερική στον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας” ανέρχεται στα 55 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η Elbit Systems κατέχει σημαντική μερίδα από αυτήν την εξωφρενικά μεγάλη, σπάταλη και ρατσιστική πίτα ακραίας αντιμεταναστευτικής πολιτικής και οικονομίας. Μπορεί ο βασικός κατασκευαστής τειχών και φρακτών στα σύνορα με το Μεξικό να είναι η διεφθαρμένη και σε αρκετές περιπτώσεις παντελώς ανίκανη να παραδώσει έργα στις συμφωνημένες ημερομηνίες Fisher Sand and Gravel, η Elbit Systems όμως παρέχει υπηρεσίες και εργασίες συντήρησης των πύργων, τοποθετεί τα συστήματα παρακολούθησης και καταγραφής με κάμερες και τερματικά, πουλάει τον βασικό φορητό εξοπλισμό για τη σύλληψη και τη φυλάκιση των μεταναστών στον οποίον περιλαμβάνονται μη επανδρωμένα αεροσκάφη τύπου drone, φορητές συσκευές ανίχνευσης, όπλα και οχήματα στο λεγόμενο “εικονικό τείχος της Αμερικής” (virtual wall of the U.S.), ενώ εκπαιδεύει και στρατολογεί και το προσωπικό για τη συλλογή και την επεξεργασία βιομετρικών στοιχείων και δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Σε αυτό το σημείο, οι δραστηριότητες της Elbit Systems διασταυρώνονται με εκείνες της Palantir και της ΙΒΜ οι οποίες με τη σειρά τους έχουν αναλάβει τις κύριες υπεργολαβίες συλλογής, αποθήκευσης και επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα των μεταναστών.

Η βασική όμως εργολαβία της Elbit Systems στην Αμερική αφορά τον εξοπλισμό των πύργων παρακολούθησης και την προμήθεια μη επανδρωμένων αεροσκαφών κατά μήκος του τείχους στα αμερικανο-μεξικανικά σύνορα κυρίως στην πολιτεία της Αριζόνα όπου το πρώτο συμβόλαιο εγκατάστασης συσκευών και μηχανημάτων παρακολούθησης ενεργοποιήθηκε το 2014 με κόστος 145 εκατομμύρια δολάρια. Μεταφέροντας σχεδόν αυτούσια τα πρωτότυπα σχέδια κατασκευών της από το τείχος στη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας και τα σύνορα του Ισραήλ με τη Συρία, η Elbit Systems έχει ανεγείρει, εξοπλίσει ή συντηρήσει ως υπεργολάβος της Boeing, 55 μεγάλους πύργους παρακολούθησης στη Νότια Αριζόνα και ακόμη 368 μικρότεροι είτε βρίσκονται στο στάδιο της κατασκευής είτε σχεδιάζονται σε μια νοητή και ενιαία γραμμή από το Σαν Ντιέγο μέχρι την κοιλάδα του ποταμού Ρίο Γκράντε. Οι πύργοι διαθέτουν συστήματα παρακολούθησης, επιτήρησης και καταγραφής αποτελούμενα από κοινές κάμερες, θερμικές κάμερες, κάμερες νυχτερινής όρασης, λογισμικό καταγραφής και αναγνώρισης προσώπου και ραντάρ εντοπισμού ανθρώπινων κινήσεων ή “στόχων” που η εμβέλεια τους εκτείνεται έως και τα είκοσι χιλιόμετρα από τη βάση του πύργου παρακολούθησης και προς τις δύο πλευρές των συνόρων. Με άλλα λόγια, ένας πύργος επιτήρησης της Elbit Systems μπορεί να σαρώσει μια περιοχή σε μια διάμετρο σαράντα χιλιομέτρων. Όλες οι εικόνες και τα δεδομένα που καταγράφονται από τις κάμερες, αποθηκεύονται στα τερματικά της CBP και της συνοριοφυλακής στο Γιάχο της Αριζόνα, σε ένα κέντρο συλλογής και επεξεργασίας δεδομένων που ίδρυσε και επιβλέπει η Palantir.

Περικυκλώνοντας την Αμερική (και τον υπόλοιπο κόσμο)

Το 2019, το σχετικό συμβόλαιο μεταξύ της αμερικανικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης και της Elbit Systems για τη συντήρηση των πύργων παρακολούθησης εγκρινόταν από το Κογκρέσο με συντριπτική δικομματική πλειοψηφία και αρχικό προϋπολογισμό στα 100 εκατομμύρια δολάρια. Χαιρετίζοντας την απόφαση, ο τότε γενικός διευθυντής της εταιρείας στην Αμερική και επικεφαλής του Τμήματος για τη Συνοριακή Ασφάλεια, Μπόμπι Μπράουν τόνιζε ότι “φιλοδοξία της Elbit Systems είναι να περικυκλώσει την Αμερική με ένα εικονικό και αποδοτικό τείχος ασφαλείας από τα σύνορα με τον Καναδά έως τα σύνορα με το Μεξικό και από τα λιμάνια του Ειρηνικού έως τα αεροδρόμια της Ανατολικής Ακτής. Σε κάθε λιμάνι, σε κάθε αεροδρόμιο, το τείχος ασφαλείας της Elbit Systems θα είναι εκεί. Έχουμε τόσα πολλά να κάνουμε και θα τα κάνουμε”. Οι Αμερικανοί δεν μένουν απλώς στα λόγια. Το πιο πρόσφατο συμβόλαιο που υπέγραψε η Elbit Systems με την αμερικανική κυβέρνηση είναι εκείνο για την προμήθεια διοπτρών νυχτερινής όρασης για τους πεζοναύτες, ύψους περίπου 41 εκατομμυρίων δολαρίων. Αξίζει να σημειωθεί ότι τον ίδιο τύπο διοπτρών θα πουλήσει η Elbit Systems και στο Βερολίνο που αγοράζει πια στρατιωτικού τύπου εξοπλισμό για τη γερμανική ομοσπονδιακή αστυνομία, η οποία αποκτά στοιχεία εκπαίδευσης και υλικά οπλισμού που προσομοιάζουν με ταχείς ρυθμούς σε τακτικό στρατό και πεζικό.

Παράλληλα, η μάλλον μυστικοπαθής εταιρεία αρνείται να φωτίσει καίρια σημεία της παγκόσμιας δράσης της, και σε αυτές συμπεριλαμβάνονται και οι “σκιές” στις ανακοινώσεις για το εκπαιδευτικό κέντρο στην Καλαμάτα. Το πλέον κραυγαλέο παράδειγμα αυτής της επιλεκτικής σιωπής και απόκρυψης πληροφοριών είναι η πρόσφατη συμφωνία για την πώληση εξοπλισμού και αεροσκαφών τύπου drone Hermes900 “σε ένα κράτος της Ασίας” έναντι 300 εκατομμυρίων δολαρίων και “για λόγους ασφαλείας”. Οι περισσότεροι ακτιβιστές για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στην Άπω Ανατολή θεωρούν ότι τα αεροσκάφη αυτά προορίζονται για το Νέο Δελχί όπου η ακροδεξιά κυβέρνηση Μόντι έχει στρατιωτικοποιήσει και “φυλακίσει” το Κασμίρ με μεθόδους, υποδομές και εξοπλιστικά προγράμματα κατευθείαν προερχόμενα από το οπλοστάσιο της Elbit Systems. Όμως υπάρχουν βάσιμες υποψίες πως η στρατιωτική χούντα της Μυανμάρ έχει στραφεί στην ισραηλινή εταιρεία, αναζητώντας “τελευταίας λέξης” εργαλεία και εξοπλισμό με σκοπό να καταπνίξει το μαζικό λαϊκό κίνημα για την ελευθερία και τη δημοκρατία στη χώρα.

Ο Μπάιντεν και οι δωρεές των εργολάβων του εικονικού τείχους

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, πιθανότατα δεν θα εκπλαγεί κανείς αν κοιτάξει τις χορηγίες που έδωσαν οι πλέον προβεβλημένοι και γνωστοί εργολάβοι του αντιμεταναστευτικού τείχους στα αμερικανικά κόμματα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για τον Λευκό Οίκο την περασμένη χρονιά. Η Elbit Systems, η Palantir, η IBM, η General Dynamics (που παρεμπιπτόντως έχει καταθέσει και αυτή αυτόνομη πρόταση στο ελληνικό υπουργείο Ναυτιλίας για το ΕΣΟΘΕ), η L3Harris και ακόμη οκτώ εταιρείες στήριξαν την προεκλογική εκστρατεία του Τζο Μπάιντεν και των Δημοκρατικών, σύμφωνα με τα διαθέσιμα δημόσια στοιχεία, με 5.364.994 δολάρια, ενώ προς τον Ντόναλντ Τραμπ και τους Ρεπουμπλικάνους κατευθύνθηκαν, πάλι σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα διαθέσιμες ανακοινώσεις, μόλις 1.730.435 δολάρια. Είναι καταφανές το παράδοξο ότι οι εταιρείες αντιμεταναστευτικής ασφάλειας προτίμησαν να υποστηρίξουν οικονομικά τον Μπάιντεν και όχι τον Τραμπ, αν και ο τελευταίος εκτόξευσε τη συνολική κερδοφορία τους στα 22,4 δισεκατομμύρια δολάρια μόνο κατά τα δύο τελευταία έτη της προεδρίας του και για τα επόμενα δέκα χρόνια. Το μυστήριο αυτής της επιλογής λύνεται αν συνυπολογιστεί το γεγονός ότι ο νυν υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας των Δημοκρατικών, ο κουβανικής καταγωγής Αλεχάντρο Μαργιόκας υπήρξε για χρόνια δικηγόρος ορισμένων από τις μεγαλύτερες εταιρείες παροχής υπηρεσιών άμυνας και ασφάλειας, όπως της Northron Grunman, κερδίζοντας μόνο το 2018, περίπου 3,3 εκατομμύρια δολάρια ως νομικός τους σύμβουλος. Συνολικά και πάντα με τη διαμεσολάβηση του Μαγιόρκας, οι εταιρείες-εργολάβοι της αντιμεταναστευτικής πολιτικής έχουν διαθέσει προς το Δημοκρατικό Κόμμα περίπου 22 εκατομμύρια δολάρια, ως χορηγίες, δωρεές και προεκλογικές ενισχύσεις για το σύνολο των εκλογικών αναμετρήσεων που έγιναν μέσα στο 2020.

Αγώνες, κινητοποιήσεις και δικαστικές διαμάχες

Η εξάπλωση, η επιρροή και οι προμήθειες της Elbit Systems δε συντελούνται μέσα σε κλίμα συναίνεσης και επιδοκιμασίας, όσο κι αν η εταιρεία προσπαθεί να εξωραΐσει την πραγματικότητα στις επίσημες ανακοινώσεις της. Τον προηγούμενο μήνα, Παλαιστίνιοι εξόριστοι και βουλευτές των Πρασίνων της Αυστραλίας αντέδρασαν στις συζητήσεις και τις διαπραγματεύσεις που ξεκίνησε η ισραηλινή εταιρεία με την κυβέρνηση της χώρας καταλαμβάνοντας για λίγη ώρα και συμβολικά την αίθουσα των σχετικών συνεδριάσεων. Το κίνημα για την απελευθέρωση και την αναγνώριση της Παλαιστίνης έχει διαδηλώσει και διαμαρτυρηθεί σε διάφορες εγκαταστάσεις, εργοστάσια και παραρτήματα της Elbit Systems ανά τον κόσμο, πιο πρόσφατα στην Αυστρία και τη Βρετανία, με αίτημα να κλείσει η εταιρεία και να απαγγελθούν διεθνείς κατηγορίες στα στελέχη της για συνέργεια στην τέλεση εγκλημάτων πολέμου στην Παλαιστίνη και τη Λωρίδα της Γάζας.

Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και εναντίωσης των Παλαιστινίων και των Βρετανών υποστηρικτών τους έχουν προξενήσει μια επικοινωνιακή και πολιτική καταιγίδα από πλευράς Elbit Systems που προσπαθεί να διασώσει το επιχειρηματικό της προφίλ φθάνοντας έως και τις δικαστικές αίθουσες όπου απαιτεί διώξεις και καταδίκες για τους ακτιβιστές ενεργοποιώντας την τακτική των λεγόμενων slapp (μηνύσεις ή αγωγές εναντίον πολιτικά δραστήριων υποκειμένων με στόχο την οικονομική εξόντωση, τη φίμωση και την κοινωνική τους περιθωριοποίηση). Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η δίωξη που ασκήθηκε στον συνιδρυτή της Palestinian Action, Ρίτσαρντ Μπάρναντ. Ο Μπάρναντ κατηγορείται από την περασμένη Τρίτη 20 Απριλίου για συνωμοσία με στόχο τον εκβιασμό επειδή καλεί σε συντονισμένες δράσεις εναντίον της ισραηλινής εταιρείας προκειμένου να κλείσουν τα γραφεία και τα εργοστάσια της στη Βρετανία. Στις μεθόδους πάλης περιλαμβάνεται και η ομαδική απεργία πείνας έξω από τα γραφεία διοίκησης της Elbit Systems στο Κίνγκσγουεϊ του Λονδίνου, ενέργεια που η εταιρεία αντιλαμβάνεται ως ποινικό έγκλημα με στόχο την εκβίαση και τη συκοφάντηση των στελεχών της και απαιτεί φορτικά την τιμωρία των ακτιβιστών απεργών πείνας.

Εν κατακλείδι, η Elbit Systems ανήκει στον κλειστό κύκλο των εταιρειών της βιομηχανίας της ασφάλειας οι οποίες αποκομίζουν μυθώδη κέρδη και παγκόσμια πολιτική επιρροή από την καλλιέργεια του μαζικού φόβου στον δυτικό κόσμο για τον “άλλον”, τον παρία, τον “περιττό πληθυσμό”, τον “απόβλητο άνθρωπο” που διαβιεί σε καθεστώς μόνιμου αποκλεισμού, θεσμικής και πραγματικής περικύκλωσης, σωματικής και ψυχολογικής εξουθένωσης, είτε είναι μετανάστης, είτε άνεργος, είτε υποαπασχολούμενος, είτε εθνικά, θρησκευτικά και φυλετικά καταδιωκόμενος και εκτός των τειχών στις κοινωνίες-φρούρια της Ευρώπης και της Αμερικής. Η παρουσία της εταιρείας στην Ελλάδα μόνο κακά προμηνύματα κομίζει και για τις διεθνείς σχέσεις και για την εσωτερική κοινωνική κατάσταση που παραμένει εξαιρετικά ρευστή και έκρυθμη πάνω στις συνέπειες και της υγειονομικής κρίσης της Covid-19. 

Αναδημοσίευση από το Κοσμοδρόμιο