…αλλά και γύρω από την ανάκλησή της
του Δημήτρη Καραλή
Μετά τη μεγαλειώδη διαδήλωση της Τετάρτης, σημειώθηκε ένα αρκετά ανησυχητικό περιστατικό. Η διοίκηση του Κέντρου Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων του Μεγάλου Πεύκου, επεφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη σε έναν φαντάρο – καταδρομέα που έκανε εκεί τη θητεία του. Ήταν η τιμωρία του, επειδή τόλμησε να συμμετάσχει στην πορεία εορτασμού των 48 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Αξίζει να σημειωθεί πως εδώ και χρόνια οι στρατευμένοι καταδρομείς συμμετείχαν στις εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο ανενόχλητοι, ενώ δεν παραβιάζεται με αυτόν τον τρόπο ο στρατιωτικός κανονισμός. Γιατί λοιπόν να επιβληθεί αυτή η τιμωρία και γιατί τώρα;
Η αυταρχικοποίηση της δημόσιας ζωής και του δημόσιου διαλόγου τα τελευταία χρόνια, ιδίως από την έναρξη της περιόδου της πανδημίας, είναι κάτι που διέπει λίγο πολύ όλους τους κοινωνικούς χώρους (σχολεία , πανεπιστήμια, χώροι δουλειάς κ.α.). Δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση ο στρατός, που στα πλαίσια του αστικού κράτους, έχει έναν πολύ συγκεκριμένο ιδεολογικό ρόλο “διαπαιδαγώγησης” για τους φαντάρους, ειδικότερα στις Ειδικές Δυνάμεις, ενώ η πλειοψηφία των ανώτερων στελεχών του αποτελεί – στη σημερινή πραγματικότητα – ένα μάλον ιδεολογικά φορτισμένο σώμα, αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που λέμε κοινώς “βαθύ κράτος”. Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της πραγματικότητας, είναι αναπόφευκτο θεσμοί, όπως αυτοί που διέπουν τον ελληνικό στρατό, να δείχνουν όλο και πιο ξεκάθαρα τον τρέχοντα σκοτεινό και αντιδραστικό τους χαρακτήρα.
Τι μας έμαθαν λοιπόν αυτή τη φορά οι “καραβαναδες” του ΚΕΕΔ Μεγάλου Πεύκου; Ότι είναι… ασυμβίβαστο να υπηρετεί κάποιος τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα να τιμά τους λαϊκούς αγώνες του παρελθόντος και να διεκδικεί στο σήμερα “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία” καθώς και “Εθνική Ανεξαρτησία – Έξω οι ΗΠΑ – ΝΑΤΟ”. Ίσως αυτή η τελευταία διάσταση της επετείου, να είναι και η πλέον ενοχλητική όσο αφορά τους στρατιωτικούς και την κυβέρνηση, με τις ευλογίες της οποίας έγιναν όσα έγιναν…
Ωστόσο, παρά την απόπειρα αυτή που σκοπό είχε να “φιμώσει” πολιτικά τον συγκεκριμένο φαντάρο, αλλά ήταν μήνυμα και προς πάσα κατεύθυνση στο στράτευμα, προς όποιον ενδεχομένως να έχει ανάλογη πολιτική δράση, οι σφοδρές αντιδράσεις που προκλήθηκαν, η αλληλεγγύη μεταξύ των φαντάρων και η οργάνωσή τους μέσα σε φορείς, κατάφεραν να αναιρεθεί η ποινή και να σταλεί ένα ηχηρό μήνυμα πως οι φαντάροι, ως παιδιά του λαού, και να σκέφτονται μπορούν, και πολιτική τοποθέτηση μπορούν να έχουν, και να διεκδικούν ανθρώπινη θητεία αλλά και γενικότερα μια ζωή αξιοβίωτη.
Κάθε απόπειρα ποινικοποίησης της πολιτικής δράσης πρέπει να λαμβάνει την ίδια ηχηρή, οργανωμένη απάντηση και να πέφτει στο κενό. Έτσι νικιέται στο σύνολό της η επιβολή αυταρχικοποίησης, είτε πρόκειται για κάποιο συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο είτε για το σύνολο της δημόσιας ζωής.
