του Ορφέα Γεωργίου
Ιστορική μέρα για την Ελλάδα, χαρακτήρισε την 20η Αυγούστου ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοινώνοντας και επίσημα την έξοδο της χώρας από την Ενισχυμένη Ευρωπαϊκή Εποπτεία. Στην αποτίμηση του για την περίοδο έσπευσε να υπερασπιστεί όλες τις δουλικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα την τελευταία δωδεκαετία. Ο πόνος και η δυστυχία που πρόσφεραν απλόχερα στην πατρίδα μας οι μνημονιακές πολιτικές παρουσιάζονται σαν το αναγκαίο κακό, με ισχύ φυσικού νόμου.
Αφού τα “κακά παιδιά”, έτρωγαν περισσότερο απ’ όσο μπορούσαν, έπρεπε να πληρώσουν, να τιμωρηθούν· έτσι και έγινε. Οι όποιες αντιδράσεις εκδηλώθηκαν, η αντίσταση του ελληνικού λαού, αποτέλεσαν απλά παραφωνίες του αναπόφευκτου της εξαθλίωσης. Το τέλος της εποπτείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη σφραγίδα που επικυρώνει την εξάρτηση της χώρας. Τη νίκη της πλουτοκρατίας και την περαιτέρω πρόσδεση της χώρας στα ευρωατλαντικά δεσμά, με όρους πλήρους υποταγής. Υποταγής που εκδηλώνεται και στην στάση μπροστά στην σύρραξη στην Ουκρανία. Τα αφηγήματα εναλλακτικής προοπτικής, η πάλη για Εθνική Ανεξαρτησία, έχουν υποχωρήσει. Απουσία πραγματικής αντιπολίτευσης, η πλουτοκρατία, δώδεκα χρόνια μετά, νιώθει περισσότερο σίγουρη από ποτέ για τα κλειδιά της εξουσίας και φροντίζει προληπτικά να το κάνει σαφές. Τι μας λέει λοιπόν λίγο – πολύ ο πρωθυπουργός; “Καλά πάθατε, και ζείτε πιο φτωχά”, επικυρώνοντας ιδεολογικά τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού.
Απέναντι στο γιγάντιο συστημικό TINA (There Ιs Νo Alternative), πρέπει να υψωθεί τείχος υπεράσπισης των κατακτήσεων του ελληνικού λαού. Πίσω από τη χιουμουριστική ή μη αναπόληση των ωραίων χρόνων του ΠΑΣΟΚ και της περιόδου της μεταπολίτευσης, βρίσκεται η άνοδος της ταξικής πάλης. Οι νίκες του ελληνικού λαού ήταν προϊόν τόσο πραγματικών λαϊκών διεκδικήσεων, όσο και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων. Η ΕΣΣΔ, η πατρίδα των εργατών όλου του κόσμου, έσπρωχνε το βιοτικό επίπεδο προς τα πάνω με καταφανή αποτελέσματα και στην Ελλάδα. Το βιοτικό επίπεδο στη μεταπολίτευση ήταν καλύτερο γιατί λιγότερα χρήματα κατέληγαν στις τσέπες των ολιγαρχών του πλούτου και περισσότερα σε αυτές του εργαζόμενου λαού. Όσοι υπερασπίζονται το ξενόφερτο αφήγημα των Ελλήνων που τρώγανε από τα έτοιμα, θα έπρεπε μάλλον να βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Αυτοί είναι που βόλεψαν και βολεύτηκαν, που δημιούργησαν κομματικούς στρατούς παρατρεχάμενων με αντάλλαγμα κάποιες ψήφους.
Ότι και να λένε τα συστημικά παπαγαλάκια, φυσικά και υπάρχει εναλλακτική στο σήμερα. Όταν οι κυβερνώντες νιώσουν ξανά ότι απειλείται η εξουσία τους, η στρόφιγγα των χρημάτων θα ανοίξει. Βασική προϋπόθεση είναι η όξυνση της ταξικής πάλης, να κλείσουμε τα αυτιά στα κελεύσματα για κοινωνική ηρεμία. Όσο η δική μας φτώχια είναι ο δικός τους πλούτος, η κοινωνική ηρεμία σημαίνει μεγαλύτερους τραπεζικούς λογαριασμούς για κάποιους, και μεγαλύτερους λογαριασμούς ενέργειας για κάποιους άλλους. Φυσικά και υπάρχει εναλλακτική, η εναλλακτική των λαών που αποφασίζουν να σηκώσουν ανάστημα. Ακόμα και μετά από μια ήττα που μοιάζει ολοκληρωτική.
