Το αργό τέλος της μεταπολίτευσης και το ΑΠΘ

Αναδημοσίευση από το antapocrisis.gr

του Δημήτρη Μητρόπουλου

Το 2017, από το βήμα της ΔΕΘ, ο Μητσοτάκης δεσμεύεται ότι θα καταργήσει τις φοιτητικές παρατάξεις, ότι οι φοιτητικές εκλογές θα γίνονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο και ό,τι θα συγκροτηθεί ένα εθνικό συμβούλιο φοιτητών πέρα και έξω από κόμματα και παρατάξεις.

Η πανδημία δεν επέτρεψε για δύο χρονιές να γίνουν φοιτητικές εκλογές και στις πρώτες επόμενες φοιτητικές εκλογές η ΔΑΠ έχασε την πρωτιά από την ΠΚΣ (ΚΝΕ). Και αυτό δείχνει φυσικά μια δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση, όμως όσοι δεν βλέπουν τη συσχέτιση με το, από δεκαετία, σχέδιο της ΟΝΝΕΔ και της ΝΔ για κατάργηση του φοιτητικού συνδικαλισμού – και άρα και τη σταδιακή απαξίωση από τη ΔΑΠ, μάλλον κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα.

Τα δεδομένα δείχνουν το εξής. Το 2008 είχαν ψηφίσει 150.000 φοιτητές. Το 2022 ψήφισαν 50.000 φοιτητές. Δεν υπάρχει καμία άνοδος της αριστεράς, του φοιτητικού κινήματος κοκ.

Κάτι άλλο υπάρχει.

Το 2017 η ΝΔ ήθελε να προωθήσει μια ολοκληρωτική δεξιά παλινόρθωση, μετά την “αριστερή” παρένθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Η Καθημερινή και ο Α. Παπαχελάς έγραφαν ότι τώρα είναι η ευκαιρία, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτίλισε τις σημαίες της μεταπολίτευσης και της αριστερής “ηγεμονίας”, τον αντιιμπεριαλισμό-αντιαμερικανισμό, το συνδικαλισμό ως διεκδίκηση δικαιωμάτων, την αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών.

Επειδή λοιπόν θεώρησαν ότι “τώρα είναι η ώρα”, το βαθύ κράτος εντός της ΝΔ θέλησε να κηρύξει τον πόλεμο στα Εξάρχεια, στα αριστερά ή αντιεξουσιαστικά στέκια, στις αριστερές φοιτητικές παρατάξεις, νομίζοντας ότι θα βάλει έτσι εύκολα την πανεπιστημιακή αστυνομία μέσα στα τριτοβάθμια ιδρύματα. Όχι γιατί φοβάται το κίνημα ή την Αριστερά.

Ήδη η εμπορευματοποίηση και η ιδιωτικοποίηση στο ελληνικό πανεπιστήμιο έχουν κάνει άλματα, σε σχέση με 15-20 χρόνια πριν, και οι αντιστάσεις είναι μικρές. Πλέον, όλοι οι φοιτητές κάνουν μεταπτυχιακό και πλέον όλα τα μεταπτυχιακά έχουν δίδακτρα. Πλέον τα ιδρύματα είναι ένα μεγάλο πάρτι εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης.

Αφενός, στα πλαίσια του ρεβανσισμού και θέλοντας να ικανοποιήσει το πιο αντιδραστικό της ακροατήριο, θέλει να “τελειώνει” με ότι θυμίζει αντίσταση και αμφισβήτηση.

Αφετέρου γιατί ακόμα και τα, συνδικαλιστικά, πιο αποστειρωμένα πανεπιστήμια της Μ. Βρετανίας ή των ΗΠΑ δείχνουν ότι πάντα μπορεί να υπάρξει αντίσταση σε δίδακτρα ή περαιτέρω εμπορευματοποίηση. Αντιστάσεις επομένως θα υπάρξουν. Γιατί να μη δράσει προληπτικά το κράτος;

Το να απαντηθεί η δεξιά παλινόρθωση προφανώς περνάει μέσα από την αντίσταση, αυτές τις μέρες, ενάντια στην παρουσία της αστυνομίας στο ΑΠΘ και σε όλα τα ιδρύματα.

Όπως και η απόπειρα κατάργησης των φοιτητικών παρατάξεων πρέπει να βρει τοίχο από όλες τις υπόλοιπες παρατάξεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.

Όμως το ζήτημα του συνδικαλισμού και της οργανωσης του λαού πρέπει να το συζητήσουμε στην πραγματική του βάση.

Ο συνδικαλισμός ως διαμεσολάβηση δεν είναι πλέον αναγκαίος στο κράτος. Το παλιό τελειώνει σταδιακά – ή και γρήγορα.

Στον ιδιωτικό τομέα είναι ήδη υπό εξαφάνιση και αυτοί οι λίγοι τολμηροί που θα επιμένουν να παλεύουν συλλογικά, θα είναι υπό αυστηρή οριοθέτηση. Η τελευταία απεργία στην Cosco δείχνει τι θέλει να αποτρέψει το κράτος.

Στο δημόσιο δε θα διαμεσολαβεί ο κυβερνητικός συνδικαλισμός για τις θέσεις, τα επιδόματα, τα στελέχη. Θα διαμεσολαβεί απευθείας η επίσης κυβερνητική διοίκηση. Γιατί να βάζει στη μέση συνδικαλιστές;

Στους φοιτητές, που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει ΕΦΕΕ και “διαμεσολάβηση” εδώ και 25 χρόνια, αντί για πολιτική, κόμματα και αντιπαραθέσεις, γιατί να μην γίνονται εκλογές – πασαρέλα παραγόντων;

ΓΣΕΕ δεν υπάρχει εδώ και χρόνια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι χάνουν ένα μηνιάτικο το χρόνο από τον πληθωρισμό και η ΑΔΕΔΥ δε μπορεί να κάνει ούτε συνέντευξη τύπου.

Αυτές τις μέρες γίνονται εκλογές για την ΟΛΜΕ των καθηγητών και ο βασικός νικητής είναι η αποχή. Θα ψηφίσουν αρκετά λιγότεροι, από την τελευταία φορά, ίσως (και) επειδή, η παλιά συνδικαλιστική άδεια για τη μέρα των εκλογών έχει καταργηθεί. Η παλιά “συνεννόηση” ή και ανοχή μεταξύ διοίκησης και συνδικαλιστών δεν υπάρχει.

Ο νόμος Χατζηδάκη για το συνδικαλισμό, στην ουσία ορίζει ότι ένα σωματείο θα είναι απόλυτα ελεγχόμενο από το κράτος και αν ποτέ οι συνδικαλιστές σκεφτούν να οργανώσουν κάποια αντίσταση, θα βρεθούν αντιμέτωποι με πρόστιμα, χρέη, απολύσεις, καταστροφή της προσωπικής τους ζωής.

Άρα μαζική απαξίωση μέσω της αποχής και της νίκης της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας του ατομισμού. Αλήθεια πόσοι αριστεροί άνθρωποι πιστεύουν πλέον ότι θα βελτιώσουν την οικονομική τους κατάσταση μέσω της συνδικαλιστικής συλλογικής διεκδίκησης; Ταυτόχρονα, καταστολή και αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου για όσους επιμένουν.

Αντικειμενικά πλέον τίθεται ποια θα είναι η νέα βάση της οργάνωσης του συνδικαλισμού. Δεν τίθεται από μας, αλλά από το κράτος. Από μας θα έπρεπε να τεθεί στη βάση ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την αντίσταση, για να μπει φρένο στην κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικών αγαθών.

Πως θα στηθούν και μαζικοποιηθούν οι φοιτητικοί σύλλογοι αν δεν σκύψουν στο καθημερινό πρόβλημα του φοιτητή και αν δεν συγκροτήσουν ένα σύγχρονο (και όχι με ότι έλεγαν πριν 15 χρόνια από όπου πλέον τα περισσότερα έχουν περάσει), διεκδικητικό πρόγραμμα;

Τα σωματεία ποιο χαρακτήρα θα έχουν, τώρα που το κράτος αρνείται τη “συνεννόηση” μαζί τουςκαι τελειώνει ο ρόλος τους στη συνδιοίκηση και στις συναποφάσεις; Θα παλεύουν για την “εξαίρεση των συναδέλφων” ή χρειάζεται μια περισσότερο ενιαία βάση; Όσα έχουν αριστερή πλειοψηφία, θα συνεχίζουν να είναι παραγωγοί ανακοινώσεων επί παντός ή θα οργανώνουν στην πράξη τον κόσμο πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά;

Πολλά τα ερωτήματα. Οι απαντήσεις δε μπορεί να είναι “δεν θα περάσει”.

Ήδη έχει περάσει.