Το δέντρο (Ρωσία) και το δάσος (ΝΑΤΟ)

του Κώστα Γεωργόπουλου

Κατά το τέλους του Φλεβάρη, ο δυτικός κόσμος (οι κεντρικοί ιμπεριαλιστικοί πυλώνες καθώς και οι δυτικό-λάγνοι-πιθηκίζοντες δορυφόροι τους) απογειώθηκαν σε ένα κρεσέντο μοραλισμού και ευαισθησίας. Ακόμα και οι πιο ψύχραιμοι βρέθηκαν κάπως σαστισμένοι απέναντι στο ερώτημα του τι στάση κρατάμε μιας και ο πόλεμος είχε (φαινομενικά) ξεκινήσει από Ρωσικές μπότες να παρελαύνουν πέραν των συνόρων της χώρας τους και εντός των εδαφών μιας άλλης (επίσης φαινομενικά) ανεξάρτητης χώρας.

Συμπωματικά, μερικές μέρες πριν, κάποιος φίλος με είχε ρωτήσει το κατά πόσο πιστεύω ότι η Ρωσία θα εισβάλει στην Ουκρανία και είχα απαντήσει ότι θεωρώ πολύ πιθανό να το πράξει εφόσον βρεθεί χωρίς εναλλακτική. Αυτή είναι η γνώμη μου και τώρα. Επιπλέον, θεωρώ ότι η πράξη αυτή ήταν το μη χείρον για τη Ρωσία μιας και, για την ώρα τουλάχιστον, έχει βρεθεί σε δυσμενέστερη θέση σε σύγκριση με αυτήν προ εισβολής.

Ο ολετήρας που ονομάζεται ΗΠΑ, και ο μηχανισμός επιβολής των συμφερόντων του που ονομάζεται ΝΑΤΟ, έχει που σπρώχνει τα πράγματα στα άκρα, στην ευρύτερη περιοχή, αρκετές δεκαετίες πλέον και με επιταχυνόμενους ρυθμούς από το Μαϊντάν το ‘14 και δώθε. Στο Ντονμπάς ήταν που το Ουκρανικό κράτος ξεκίνησε να δολοφονεί Ουκρανούς πολίτες και ,εδώ και 8 χρόνια, πολιτοφυλακές του πληθυσμού της περιοχής βρίσκονταν σε σύγκρουση με 1) τον Ουκρανικό στρατό και 2) παραστρατιωτικές οργανώσεις με αναφορές στην ναζιστική ιδεολογία, όπως το Τάγμα Αζόφ. Αυτό ήταν ένα θερμό μέτωπο, το οποίο, δεν θα ήταν παράλογο να υποθέσουμε, ότι θα μπορούσε να φουντώσει ή και να δυναμιτίσει περαιτέρω τις δυναμικές στην περιοχή. Μιλάμε για μία Ουκρανική κρατική μηχανή η οποία εφαρμόζει ξεκάθαρη ρατσιστική πολιτική απέναντι στον Ρωσικό και ρωσόφωνο πληθυσμό της.

Επιπλέον, η Ουκρανία έχει μπει σε μια φανατισμένα αντι-Ρωσική τροχιά, η οποία δηλωνόταν ρητά και με αμεσότητα ποικιλοτρόπως. Επομένως, μόνο ανησυχία μπορούσε να προκαλέσει η δήλωση του προέδρου της ότι η χώρα του θα μπορούσε να φιλοξενήσει πυρηνικά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δρομολογούνταν ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ένα ΝΑΤΟ το οποίο έχει ήδη απορροφήσει Λιθουανία, Εστονία, Λετονία, Βουλγαρία, Σλοβενία, Σλοβακία, Ρουμανία, Μαυροβούνιο, Αλβανία και Β. Μακεδονία.

Πρέπει λοιπόν να είναι κάποιος ο ορισμός του αφελούς ανθρώπου ή απλά δόλιος για να θεωρεί ότι τα παραπάνω γίνονταν απλά και μόνο για την ασφάλεια της ίδιας της Ουκρανίας και για την εμπέδωση των δημοκρατικών αξιών παγκόσμια.

Δεν είναι λοιπόν διόλου παράλογο οι κυρίαρχες ελίτ της Ρωσίας, τις οποίες φαίνεται να εκπροσωπεί η διακυβέρνηση Πούτιν, και οι οποίες ταυτίζονται με αυτονομία/προστατευτισμό και όχι ελεύθερη αγορά/υποδούλωση, να εκλάβουν ως υπαρξιακή πλέον απειλή τις εξελίξεις στην Ουκρανία και να δώσουν συνέχεια με τα όπλα. Σημειωτέων ότι αυτό έχει επιφέρει αναταράξεις και στο εσωτερικό της Ρωσίας μιας και οι ελίτ αυτές δεν είναι οι μόνες. Υπάρχουν για παράδειγμα πρόσωπα σε καίριες θέσεις, όπως η κεντρική τραπεζίτης, με αναφορές σε ξένα οικονομικά κέντρα, επομένως μόνο ομοιογενής δεν είναι η κυρίαρχη τάξη της χώρας.

Για την ώρα, η Ρωσία ασφυκτιά και προσπαθεί να καλλιεργήσει εναλλακτικές μέσω της σύσφιξης/ενδυνάμωσης των οικονομικών δεσμών με μη μαντρωμένα στη δυτική σφαίρα επιρροής κράτη, καθώς και μέσω της πρωτοβουλίας για μετατροπή του εθνικού της νομίσματος σε αποθεματικό για διεθνείς εμπορικές συναλλαγές.

Από την άλλη, οι ΗΠΑ έχουν βγει κερδισμένες. Πρωταρχικά, παίρνουν, μέσα από τα χέρια της Ρωσίας, σχεδόν εργολαβία την προμήθεια φυσικού αερίου στην Ευρώπη, η οποία έχει δεσμευθεί μέχρι το 2030 να απεξαρτηθεί πλήρως από το ρωσικό. Το ότι θα εξαρτάται από το βορειοαμερικανικό φαίνεται να μην την ενοχλεί. Επιπλέον, ακυρώθηκε ο Nord Stream 2. Συνάμα, αναβιώνει το φάντασμα της απειλής εξ’ Ανατολάς, δίνοντας ουσία στην ύπαρξη του στρατιωτικού τους σχηματισμού, δηλαδή του ΝΑΤΟ. Μαζί με όλα αυτά, καλλιεργούν ένα καθολικό κλίμα αντι-ρωσικού μίσους σε ολόκληρες επικράτειες με πληθυσμούς πρόθυμους να θυσιαστούν για τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Τέλος, κατάφεραν να βάλουν και τη Γερμανία στο παιχνίδι αυτό, σπρώχνοντας την σε ριζοσπαστική στρατιωτικοποίηση μέσω της ιλιγγιώδους αύξησης του αμυντικού της προϋπολογισμού!

Και εμείς; Εμείς τι στάση πρέπει να κρατήσουμε απέναντι σε όλα αυτά;

Προσωπικά θεωρώ σώφρονα μια στάση η οποία συνεπικουρεί στην αποδυνάμωση του κτήνους που μπορεί εν δυνάμει να μας καταπιεί όλους. Δηλαδή, σε μια στάση περιορισμού της επέκτασης του ΝΑΤΟ η οποία σαν επακόλουθο έχει τη δημιουργία κατά τόπους κολάσεων ανά τον πλανήτη, από το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία, μέχρι μελλοντικούς εφιάλτες, όπως αυτός που ετοιμάζεται στην Κίνα. Η διεκδίκηση πρέπει να έχει ως στόχο των φορέα της επιθετικής και επεκτατικής πολιτικής και όχι αυτόν ο οποίος βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο.

Μία στάση, δηλαδή, η οποία διεκδικεί την αποαποικιοποίηση της Ουκρανίας, έτσι ώστε να μην αποτελεί έναν θύλακα αποσταθεροποίησης στην περιοχή. Στο σχήμα αυτό, άλλωστε, χωράει και η δική μας χώρα, η οποία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο νατοϊκό στρατόπεδο. Το πρόταγμα θα πρέπει να είναι η απεξάρτηση και αποδέσμευση της Ουκρανίας από οποιονδήποτε στρατιωτικό και πολιτικό οργανισμό, ο οποίος την επιβουλεύεται, και αυτή τη στιγμή το υποκείμενο αυτό είναι οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, με όχημα μια ουκρανική κυβέρνηση μαριονέτα, και όχι η Ρωσία, η οποία θα αποδεχόταν τη δημιουργία ενός κράτους ‘buffer-state’ το οποίο, κατά το παράδειγμα της Φινλανδίας, θα λειτουργεί ως ουδέτερη ζώνη μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.