του Κώστα Κατσαρέα
Η νέα ελληνοαμερικανική συμφωνία μετατρέπει επ’ αόριστον πλέον την ελληνική επικράτεια σε ένα απέραντο ορμητήριο του αμερικανο-νατοϊκού άξονα, αποδεικνύοντας με τρόπο εναργή ότι η εθνική στρατηγική ταυτίζεται με την υποτέλεια, την άνευ όρων ουσιαστικά συναίνεση στον θάνατο και την προσφυγιά, με αντάλλαγμα ένα «ξεροκόμματο» για την ελληνική ολιγαρχία.
Η χώρα μας έχει δυστυχώς καταστεί αιχμή του δόρατος της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής στην Ανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια με το εγχώριο πολιτικό προσωπικό του ευρωατλαντικού τόξου να έχει εσωτερικεύσει πλήρως τον ρόλο του “delivery boy” των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Η ψευδεπίγραφη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση εντός του ευρωατλαντικού τόξου μάλλον με διαγκωνισμό φιλοαμερικανισμού μοιάζει παρά με ανάπτυξη ανταγωνιστικών αντιλήψεων περί του εθνικού συμφέροντος. Όσον αφορά την -χλιαρή σε σχέση με παλαιότερα- στάση του ΚΚΕ, εύκολα καταλαβαίνει κανείς πως οι αντιαμερικανικές κορώνες και τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα συνιστούν «κενό γράμμα», δεδομένου ότι δεν αντανακλώνται ούτε στην τοποθέτηση του κόμματος σχετικά με το ουκρανικό ούτε και σε συγκεκριμένες προγραμματικές προτάσεις ρήξης με τον ιμπεριαλισμό.
Η κατ’ όνομα αμυντική συμφωνία, έχει έναν πρόδηλα επιθετικό χαρακτήρα, αφού εγγράφεται στην προσπάθεια διάσωσης της αμερικανικής ηγεμονίας δια της γεωγραφικής διεύρυνσης των πεδίων κερδοφορίας και των ζωνών επιρροής. Μια προσπάθεια που, κατά κύριο λόγο, στηρίζεται στο σχέδιο προέλασης του ΝΑΤΟ στην Ευρασία. Την οσφυοκαμψία των κυβερνώντων αποκαλύπτει η επιλογή να κυρωθεί η συμφωνία λίγες ημέρες πριν από ταξίδι του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Δεν υπάρχει πρόθεση ούτε καν για μια έστω προσχηματική διαπραγμάτευση με τον αμερικανικό παράγοντα, κι έτσι η υποτέλεια βαφτίζεται γεωπολιτικό πλεονέκτημα και η θεσμική κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας πατριωτισμός.
Παρόλ’ αυτά, τόσο η συγκυρία όσο και η ιστορική εμπειρία επιβεβαιώνουν πως η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στο ελληνικό έδαφος, πόσω μάλλον η συστηματική ενίσχυσή της, όχι μόνο δεν εγγυώνται την εθνική ασφάλεια, αλλά εκθέτουν τον ελληνικό λαό σε πολλαπλούς κινδύνους, προεξάρχοντος του τουρκικού εθνικισμού. Η ευελιξία της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής σε συνδυασμό με τις «ίσες» αποστάσεις που τηρεί η νατοϊκή ηγεσία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν επιτρέψει στο τουρκικό αντιδραστικό καθεστώς να απειλεί απροκάλυπτα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Επιπλέον, με τον πόλεμο στην Ουκρανία να προβλέπεται μακρύς, είναι ξεκάθαρο πως οι επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή κι ο ρόλος που πρόθυμα η ελληνική ολιγαρχία αναλαμβάνει αποβαίνουν σε βάρος των συμφερόντων του ελληνικού λαού. Προβάλλει ως εκ τούτου επιτακτικά η ανάγκη συγκρότησης ενός ρωμαλέου αντιιμπεριαλιστικού κινήματος, οι αγώνες του οποίου θα εκβάλουν στην ανάδειξη μιας αντινατοϊκης λαϊκής κυβέρνησης, η οποία θα χαράξει ανεξάρτητα φιλειρηνική εξωτερική πολιτική στη βάση του αντιφασισμού, της διεθνιστικής συνεργασίας και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών, συνεισφέροντας στην οριστική ήττα της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής.
- Ξήλωμα των αμερικανο-νατοϊκών βάσεων. ΟΧΙ στα πυρηνικά.
- Ακύρωση της «Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας Ελλάδας-ΗΠΑ»
- Καμιά συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο
εξωτερικό - Αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ
- Αναχαίτιση της επιχειρούμενης επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ευρασία
