Οι ΗΠΑ δεν “σέρνονται”, ή για την πραγματική φύση των καταστάσεων
του Αντώνη Μπαλασόπουλου
αναδημοσίευση από το facebook
[…]
Μετά το ηχηρό ράπισμα του Ιράν στο Ισραήλ και την αποτυχία του δεύτερου να ανταπεξέλθει (η οποία δεν κρύβεται από τη λογοκρισία που επιβάλλουν στις εικόνες από τις ζώνες κρούσεις τα ΜΜΕ της χώρας, τράβηξαν οι Παλαιστίνιοι αρκετά βίντεο), είναι φυσιολογικό να επανέρχεται στη συζήτηση μια κεντρική ιδέα, ότι δηλαδή το Ισραήλ θα “επιχειρήσει να σύρει τις ΗΠΑ στη σύγκρουση”.
Η ιδέα αυτή είναι βεβαίως διεθνής κι όχι μόνο ελληνική, και κυκλοφορεί ευρύτατα σε κύκλους επικριτικούς προς στην κυβέρνηση Μπάιντεν στις ίδιες τις ΗΠΑ. Κατά την άποψή μου όμως είναι πέρα για πέρα λανθασμένη επί της αρχής.
Είναι λανθασμένη επειδή, αντί να περιμένουν “να συρθούν” στον πόλεμο, οι ΗΠΑ συμμετέχουν σε αυτόν εξ αρχής: τον χρηματοδοτούν με διαρκή εξοπλισμό στο Ισραήλ, τον διαφυλάσσουν με διαρκή διπλωματική του κάλυψη στον ΟΗΕ και απέναντι στην υποτελή ΕΕ και τα υποτελή κράτη της Μ. Ανατολής, τον προστατεύουν από την εσωτερική αντίδραση στις ΗΠΑ και τη διεθνή κατακραυγή με μια προσεχτικά ενορχηστρωμένη μπουρδολογία περί “προσπαθειών εκεχειρίας” που πλέον μοιάζει να έχει εξαντλήσει τα περιθώρια αφέλειας των παραληπτών της, ακόμη και στις ΗΠΑ (κέρδισε όμως έναν χρόνο σχετικά–αν εξαιρέσουμε τα πανεπιστήμια το καλοκαίρι–σφαγής).
Η φράση λοιπόν είναι εσφαλμένη και παραπλανητική γι αυτόν τον λόγο: οι ΗΠΑ δεν θα “συρθούν” πουθενά γιατί οι ίδιες ενορχηστρώνουν όσα συμβαίνουν. Αλλά είναι εσφαλμένη και παραπλανητική και για έναν δεύτερο λόγο.
Εφόσον δέχεται κανείς τη θέση ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν το Ισραήλ και όχι το ανάποδο (δεν είναι υποχρεωμένος κανείς, η αλήθεια μιας θέσης τεκμαίρεται από τα γεγονότα ούτως ή άλλως), τότε θα πρέπει να δεχτεί ότι στη Μέση Ανατολή, οι ΗΠΑ διεξάγουν έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπου, όπως ακριβώς κάνουν στην Ουκρανία. Θα πρέπει δηλαδή να αντιληφθεί ότι δεν μιλάμε για δύο ετερογενείς συγκρούσεις, αλλά για κρίκους μίας και μόνο αλυσίδας, και ταυτόχρονα, για μία και μόνο πολεμική τακτική εκ μέρους των ΗΠΑ.
Είναι πολύ φυσιολογικό και δικαιολογημένο ο φανατισμός και η θηριωδία του στρατού του Ισραήλ, τα τρομερά του εγκλήματα, να αποσπούν την προσοχή απ’ το ποιος βρίσκεται πίσω του, να θαμπώνουν τον proxy χαρακτήρα αυτού του πολέμου για τις ΗΠΑ. Αλλά αφενός αυτό βολεύει καταπληκτικά τις ίδιες τις ΗΠΑ, που μπορούν να παίζουν ένα ωραιότατο θέατρο δήθεν μη συμμετοχής ενώ εξοπλίζουν καθημερινά το χέρι όσων σκοτώνουν αμάχους, παιδιά, γιατρούς, κλπ, και αφετέρου είναι λίγο βιαστικό. Μέχρι να ξεκινήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα δυτικά ΜΜΕ ήταν γεμάτα εκτεταμένα ρεπορτάζ για τον φασισμό και νεοναζισμό στη χώρα ως ενδημικό φαινόμενο. Τα ρεπορτάζ αυτά ξεχάστηκαν όταν ξεκίνησε ο πόλεμος και αντικαταστάθηκαν από ευθεία ηρωοποίηση του Αζόφ, του Αϊντάρ, κλπ, που φτάνει ως τις μέρες μας, για παράδειγμα στην πρόσκληση στο ελληνικό κοινοβούλιο “μαχητή από τη Μαριούπολη” του τάγματος Αζόφ και στο καθολικό χειροκρότημα στην καναδική βουλή του μέλους των SS Χούνκα.
Θέλω λοιπόν να πω, τα εγκλήματα των Ισραηλινών είναι απολύτως αναμφισβήτητα, αλλά αυτό δεν καθιστά το τι έκαναν τα φασιστικά τάγματα των Ουκρανών στο Ντομπάς από το 2014 “νορμάλ”, έτσι; Επί της ουσίας, η κτηνωδία των proxy με τα οποία οι ΗΠΑ κάνουν πόλεμο δεν έχει μεγάλη διαφορά στο σκέλος του πόσο εγκληματικά καθάρματα είναι και οι μεν και οι δε. Η διαφορά έχει να κάνει μάλλον με το πόσο πιο ανυπεράσπιστοι είναι οι Παλαιστίνιοι σε σχέση με τους Ρωσόφωνους του Ντομπάς. Αυτή η διαφορά, καθόλου αμελητέα, κάνει και τη διαφορά ανάμεσα στην συμπαράσταση στους Παλαιστινίους, που είναι αξιόλογη, και σ’ αυτή στους ρωσόφωνους του Ντομπάς που ήταν, πλην ελαχίστων και τιμητικών εξαιρέσεων, ΔΙΕΘΝΩΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ.
Αλλά ας καταλήξω στον λόγο για τον οποίο τα αναπτύσσω όλα αυτά: ο λόγος είναι ότι, αν ισχύει η ευθεία αναλογία μεταξύ πολέμου στην Ουκρανία και πολέμου στη Μέση Ανατολή που προτείνω (δηλ. Ουκρανία και Ισραήλ ως proxy εναντίον Ρωσίας, Λιβύης, Συρίας και Ιράν και ΗΠΑ από πίσω, με τον φασιστικό εθνικισμό ως όχημα και ιδεολογικό κινητήρα), τότε θα πρέπει να ισχύει για τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή ό,τι ισχύει και σε αυτόν στην Ουκρανία: ήτοι, εμείς μεν πληρώνουμε, αλλά σκοτώνεστε ΕΣΕΙΣ. Οι Ουκρανοί στην Ευρώπη, οι Ισραηλινοί στη Μέση Ανατολή.
Αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που δεν θεωρώ ότι θα “συρθούν” οι ΗΠΑ σε κάποιον πόλεμο. Πιθανολογώ ότι οι Ισραηλινοί ίσως να μην το έχουν καταλάβει ακόμη. Όπως οι Ουκρανοί τον πρώτο καιρό, και ακόμη περισσότερο λόγω προϊστορίας, έχουν λόγους να θεωρούν ότι είναι τα “αγαπημένα παιδιά” της αυτοκρατορίας. Μόνο που η αυτοκρατορία δεν έχει αγαπημένα παιδιά. Η σχέση μας με ένα σφυρί δεν είναι συναισθηματική. Είναι εργαλειακή.
Θα δείξουν όμως οι ίδιες οι εξελίξεις όπως πάντα αν κάτι λένε όλα αυτά ή τα έβγαλα από το μυαλό μου.