του Βασίλη Λιόση
Το τέλος της ιστορίας, είναι γεγονός. Φτάνει πια με τις ξύλινες γλώσσες. Η ανισότητα των ανθρώπων είναι φυσικό γεγονός. Οι εργατικοί αγώνες και η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ξεπερασμένα. Τίποτα πιο παλαιομοδίτικο από τις απεργίες. Για το χρέος της Ελλάδας φταίνε οι μισθοί και οι συντάξεις και γιατί όλοι μαζί τα φάγαμε.
Με όλα αυτά δεν μας πιπιλίζουν το μυαλό εδώ και χρόνια; Δεν μας καλούν να αναλογιστούμε το καλό της πατρίδας (όπως φυσικά αυτοί το εννοούνε) και να κάνουμε θυσίες; Δεν μας λένε ότι όλοι μας αποτελούμε μια οικογένεια αλλά τα κέρδη δεν τα μοιράζονται ποτέ; Δεν προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τα δικαιώματα των εργαζομένων;
Ε, λοιπόν, όλα αυτά μπορεί να υπάρξουν στιγμές που να γκρεμιστούν σαν αμμώδης πύργος στην παραλία. Και εν προκειμένω το κύμα που διέλυσε αυτό τον πύργο ήταν οι κινητοποιήσεις των εργατών της e-food, η απεργία τους και η εκτεταμένη, συγκινητική και πρωτοφανής συμπαράσταση του κόσμου. Τα παιδιά με τις κόκκινες στολές και τα παπάκια κέρδισαν. Ανάγκασαν τους ιδιοκτήτες της e-food να αποδεχτούν τα αιτήματα των εργαζομένων απεργών και να μετατρέψουν τις τρίμηνες συμβάσεις σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.
Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή. Οι αγώνες δεν είναι εκ προοιμίου ηττημένοι. Υπάρχει σωρεία παραδειγμάτων που αποδεικνύουν ότι οι αγώνες είναι νικηφόροι όταν υπάρχει ενότητα και αλληλεγγύη. Τα παιδιά με τα παπάκια δείχνουν τον δρόμο. Ας τον βαδίσουμε.
Πήραμε την εικόνα από σχετικό ρεπορτάζ του Ημεροδρόμου
