Υπάρχει ελπίδα;

του Βασίλη Λιόση

Όλο και πιο συχνά οι άνθρωποι ζώντας σε έναν κοινωνικό υπόνομο και αντικρίζοντας μία παρατεταμένη παρακμή, αποφαίνονται με περίσσιο πεσιμισμό: Δεν υπάρχει ελπίδα. Οι αφορμές πολλές. Η άνοδος των νεοναζί, η σαπίλα των καναλιών, ο κόσμος που δεν αντιδρά στην καταπίεση και την ανέχεια και τόσα άλλα.

Να, όμως, που μέσα στον ζόφο αναδύονται νησίδες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Η περίπτωση Σαϊντού, του Αφρικανού μαθητή που ήρθε μόνος του στην Ελλάδα διεκδικώντας το δικαίωμα στη ζωή, είναι μία τέτοια νησίδα και είναι τέτοια για δυο λόγους. Ο πρώτος σχετίζεται με την ψυχική δύναμη ενός παιδιού που αφού διένυσε χιλιάδες χιλιόμετρα, έμαθε ελληνικά κι έγινε ένας αριστούχος μαθητής. Ο δεύτερος συνδέεται με όλη την αγάπη που τον περιέβαλλαν οι συμμαθητές του, οι καθηγητές του, οι απλοί άνθρωποι για να μην απελαθεί. Κόντρα στις ρατσιστικές τσιρίδες που εκπορεύονται συχνά από επίσημα χείλη.

Ναι! Υπάρχει και η άλλη, η σκοτεινή πραγματικότητα, αυτή της αγέλης που συγκεντρώθηκε έξω από το σπίτι της μητέρας που συνελήφθηκε κατηγορούμενη για τη δολοφονία των παιδιών της. Αυτόκλητοι εισαγγελείς και τιμωροί ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν, αναπαράγοντας αυτή την ίδια πράξη για την οποία αποφάσισαν να γίνουν κατήγοροι.

Αλλά γιατί να κρατήσουμε αυτή την εικόνα; Ας κρατήσουμε την εικόνα των νέων παιδιών που αγκαλιάζουν συγκινημένοι τον Σαϊντού, όχι για να ξεχάσουμε την αποκρουστική δεύτερη, αλλά γιατί πραγματικά υπάρχει ελπίδα. Ακόμη και μέσα στα βαλτόνερα μπορούν να φυτρώσουν λουλούδια. Αυτά τα λουλούδια οφείλουμε να τα φροντίσουμε και να τα προστατεύουμε από όλους εκείνους τους μισάνθρωπους που σκοπό έχουν μόνο να τα κόβουν.