Υπάρχουν υπόγειες διεργασίες;

του Βασίλη Λιόση 

Αναρωτιόμαστε συχνά πώς είναι δυνατό ο κόσμος να μένει απαθής με ό,τι βιώνει. Η απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη και αποτελεί ένα πλέγμα σύνθετων παραγόντων. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που απογοήτευσε πολύ κόσμο, το μακρύ αντεπαναστατικό κύμα που ζούμε εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες μετά τη διάλυση των σοσιαλιστικών χωρών, η παρατεταμένη κρίση του κομμουνιστικού, λαϊκού και συνδικαλιστικού κινήματος, η ανηλεής προπαγάνδα των ΜΜΕ, η επιδοματική πολιτική της παρούσας κυβέρνησης που δημιουργεί αυταπάτες, οι νέες μορφές χειραγώγησης της συνείδησης κ.ά., ίσως δίνουν μία πρώτη απάντηση. 

Μήπως, όμως, μέσα στη γενική ακινησία και απάθεια λαμβάνουν χώρα διεργασίες που υπογραμμίζουν την ύπαρξη μιας κοινωνικής κινητικότητας που πιθανώς να φέρει ελπιδοφόρες εξελίξεις στο άμεσο ή μακροπρόθεσμο μέλλον; Στο παρελθόν η περίφημη γενιά του Γουέμπλει επί χουντικής επταετίας ήταν αυτή που δημιούργησε τον εξεγερμένο Νοέμβρη σε μία στιγμή που μάλλον λίγοι περίμεναν. Αργότερα κι όταν το κίνημα βρισκόταν σε κρίση και είχε τελειώσει μία πορεία μεταπολιτευτικής ανόδου πραγματοποιήθηκαν τεράστιες συγκεντρώσεις για την παγκοσμιοποίηση, το Ιράκ, τη Σερβία. Και αφού η οικονομική κρίση προέκυψε στην Ελλάδα το 2010 και με δεδομένη τη μικρή συνδικαλιστική πυκνότητα, οι απεργίες και οι διαδηλώσεις που έγιναν εν όψει και εν μέσω μνημονίων ήταν ανεπανάληπτες. Ποιος, ακόμη, περίμενε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ; Οι περισσότεροι αναμέναμε να δούμε ένα αποτέλεσμα οριακό και προς μεγάλη μας έκπληξη το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό υπέρ του ΟΧΙ και μάλιστα ακόμα συντριπτικότερο στις λαϊκές γειτονιές και στη νεολαία. 

Σήμερα έχουμε τέτοιες διεργασίες; Η απάντηση είναι πως μέσα στη φαινομενική απραξία υπάρχουν εξελίξεις. Η αντίδραση του κόσμου σε θέατρα και συναυλίες που αποδοκιμάζει την απόφαση για τον Λιγνάδη, τα συνθήματα κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη που παρόλο που είναι κενά περιεχομένου (Μητσοτάκη γ…) βγάζουν στην επιφάνεια μία συσσωρευμένη αγανάκτηση, το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών όπου οι αριστερές παρατάξεις σάρωσαν, η πολυπληθής νεολαία που μαζεύτηκε στη συναυλία του Λεξ, ενός καλλιτέχνη με πολιτικό στίχο κόντρα στο εξάμβλωμα της τραπ, ο ελληνικός λαός που όπως αποδεικνύεται από δημοσκοπήσεις δεν έχει καταπιεί αμάσητη την προπαγάνδα για την «κακόμοιρη» Ουκρανία, μας οδηγούν να αναφωνήσουμε ως άλλοι Γαλιλαίοι: Κι όμως κινείται! 

Το θέμα πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πώς το αυθόρμητο θα γίνει συνειδητό. Ποιος είναι αυτός που θα εμπνεύσει, θα συσπειρώσει , θα ξεσηκώσει, θα μπει μπροστά; Ποιος θα πάρει πρωτοβουλίες που θα συγκινήσουν και ενεργοποιήσουν τον λαϊκό παράγοντα; Θα χαθεί άλλη μία ευκαιρία για τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που επανειλημμένως την κλωτσάνε εδώ και 12 χρόνια; Θα δούμε και πάλι τη λογική του μικρομάγαζου και τον καρκίνο του σεχταρισμού; Σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει, κατά την ταπεινή μας άποψη να ληφθούν πρωτοβουλίες; 

α) Δημιουργία μετωπικών συνδικαλιστικών συσπειρώσεων στους εργασιακούς χώρους στη βάση συμφωνίας ενός ελάχιστου προγράμματος αντίστασης και προτάσεων. Αν οι συντονισμοί οδηγήσουν και σε ενιαία ψηφοδέλτια ακόμη καλύτερα. Αν όχι, ας υπάρχουν τουλάχιστον ο κινηματικός συντονισμός. 

β) Αντίστοιχα δημιουργία μετωπικών σχημάτων στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές, στον χώρο του πολιτισμού κ.λπ.. 

γ) Ανάληψη κεντρικών πρωτοβουλιών όπως για παράδειγμα η πρωτοβουλία που πάρθηκε την περίοδο της καραντίνας για να σπάσει η απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου. 

δ) Εκκίνηση μίας συζήτησης για τη δυνατότητα διαμόρφωσης ενός κοινού εκλογικού προγράμματος των ριζοσπαστικών δυνάμεων που θα είναι συσπειρωτικό αλλά και ρηξικέλευθο. 

ε) Συντεταγμένη συζήτηση για την ανασύνταξη του κομμουνιστικού κινήματος. Μια συζήτηση που θα βάλει κάτω συγκεκριμένη θεματολογία, θα έχει πρωτότυπες σκέψεις και χρονικό ορίζοντα, αφήνοντας ή προσπαθώντας να αφήσει πίσω παθογένειες που έχουν στοιχίσει πολύ ακριβά στο κομμουνιστικό κίνημα.  

Δεν ξέρουμε αν ένα εγχείρημα όπως αυτό που προτείνεται παραπάνω έχει πιθανότητες υλοποίησης και επιτυχίας. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι αξίζει και πρέπει να το παλέψουμε!