«Υποχρεωτικότητα» εμβολιασμού, και η εναλλακτική του λαϊκού κινήματος

 

To λαϊκό κίνημα μπροστά στην υγειονομική, οικονομική, και κοινωνική κρίση της πανδημίας

 

του Διονύση Περδίκη

 

 

1. Στη βάση των μέχρι σήμερα επιστημονικών δεδομένων για την ασφάλεια και αποτελεσματικότητα (προστασία από (σοβαρή) νόσο, μείωση μεταδοτικότητας) των διαθέσιμων εμβολίων εναντίων του COVID19, υποστηρίζουμε τον καθολικό εμβολιασμό, ως ένα από τα κύρια μέσα για την καταπολέμηση της πανδημίας.

Η καθολικότητα αυτή είναι κρίσιμο να συμπεριλάβει το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού, προκειμένου να μειωθεί ο κίνδυνος νέων – πιο επικίνδυνων ή μεταδοτικών – μεταλλάξεων και αναζωπυρώσεων της πανδημίας.

Επίσης, στα πλαίσια της καθολικότητας αυτής, μπορεί να δικαιολογηθεί και ένας βαθμός υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για συγκεκριμένες θέσεις εργασίας για λόγους προστασίας τόσο των εργαζομένων, όσο και του κοινού, χωρίς τιμωρητικές συνέπειες (απολύσεις, μειώσεις μισθών· αλλά πιθανόν με μετακινήσεις σε άλλες θέσεις εργασίας) για όσους εργαζομένους δεν έχουν ακόμη πειστεί και αρνούνται τον εμβολιασμό.

Τα διαθέσιμα εμβόλια, και τα κρατικά προγράμματα εμβολιασμού αποτελούν επιτεύγματα της ανθρώπινης επιστήμης και τεχνολογίας, και συμπεριλαμβάνονται στον αναπαραγωγικό ρόλο του αστικού κράτους. Το αστικό κράτος δρα με σκοπό την αναπαραγωγή της κοινωνίας (δημόσιες υποδομές, εκπαίδευση, υγεία και κοινωνική πρόνοια, ασφάλεια, κοκ), ως προϋπόθεση για την αναπαραγωγή και της κυριαρχίας και εκμετάλλευσης της αστικής τάξης, επί των υποτελών εργαζόμενων και λαϊκών τάξεων.

Εκτιμούμε, επομένως, ότι η πολεμική ενάντια στα προγράμματα εμβολιασμού στη βάση θεωριών περί «συνωμοσίας» κρατών και μεγάλου κεφαλαίου (ειδικά των πολυεθνικών του φαρμάκου) στερείται ορθολογικού πυρήνα, ανεξάρτητα από την κριτική που επιβάλλεται να γίνει για την εμπορευματοποίηση των εμβολίων και τις υπόλοιπες πλευρές της διαχείρισης της πανδημίας (βλ. παρακάτω).

 

 

2. Ωστόσο, η διαχείριση της πανδημίας από τα καπιταλιστικά κράτη, και μάλιστα της «ανεπτυγμένης» Δύσης, σε μια εποχή γενικευμένης οικονομικής κρίσης, μακροχρόνιας ύφεσης ή – στην καλύτερη περίπτωση – ασθενούς και ασταθούς ανάπτυξης, φέρνει στο προσκήνιο τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους. Στο σύγχρονο ιστορικό στάδιο, του διεθνοποιημένου κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού, το κράτος αυτό κυριαρχείται όλο και περισσότερο από το στενό συμφέρον των ισχυρότερων μονοπωλίων του κόσμου, εις βάρος και του ως άνω αναπαραγωγικού του ρόλου.

Κύριες πλευρές ή αποτελέσματα της διαχείρισης αυτής είναι:

• η πίεση στα υποβαθμισμένα λόγω χρόνιας υποχρηματοδότησης και νεοφιλελεύθερης διαχείρισης δημόσια συστήματα υγείας,
• η οικονομική καταστροφή εργατικών και μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων από τα κυλιόμενα μέτρα κοινωνικής απομόνωσης ή αποστασιοποίησης,
• σε αντιπαράθεση με προκλητικά μέτρα στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου, με αποκορύφωμα την εμπορευματοποίηση των εμβολίων προς χάριν των υπερκερδών των σχετιζόμενων μονοπωλίων,
• η αντιφατική, αδιαφανής και με (μικρο)πολιτικά κίνητρα ενημέρωση του κοινού, και
• τελικά, τα εκατομμύρια των νεκρών, η κατανομή των οποίων αναδεικνύει τις ταξικές και εθνικές αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου.

 

3. Η κατάσταση αυτή είναι πιο οξυμένη και έκδηλη σε χώρες στις οποίες η καπιταλιστική κρίση είναι πιο έντονη, όπως στην εξαρτημένη από τον ευρω-ατλαντικό ιμπεριαλισμό – και ουσιαστικά χρεωκοπημένη – Ελλάδα.

Η διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση της ΝΔ φέρει και ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά, τα οποία, άλλοτε αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας (βλ. τη στάση προς τον μεσαιωνικό σκοταδισμό της εκκλησίας, τις εκάστοτε δηλώσεις περί «τέλους της πανδημίας», τις πρόσφατες δηλώσεις ακόμη και από τον Πρωθυπουργό στη Βουλή για τους θανάτους εκτός ΜΕΘ, ή αυτές του Υπ. Επικρατείας Α. Σκέρτσου για την αναγκαιότητα και δυνατότητα εμβολιασμού των αστυνομικών ή τα περί «πολυτελούς συστήματος υγείας» κοκ), και άλλοτε αυτά της πολιτικής και ταξικής κυνικότητας (πχ η άρνηση ουσιαστικής ενίσχυσης του ΕΣΥ και η μείωση του προϋπολογισμού του – ειδικά της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας – εν μέσω πανδημίας, η απροκάλυπτη προστασία και ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα της υγείας, η άρνηση οποιασδήποτε σοβαρής δαπάνης για αναβάθμιση στα ΜΜΜ ή στην εκπαίδευση για αποφυγή συνωστισμού κοκ).

Ιδιαίτερη αναφορά χρήζει η πρόσφατη είδηση περί «ΜΕΘ – VIP». Στον βαθμό που ανταποκρίνεται – καθώς φαίνεται – στην αλήθεια, συνιστά ακραία έκφραση της παρακμής της πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας της χώρας μας, η οποία δε διστάζει να καταστρατηγήσει με εμφανή τρόπο μια από τις θεμελιώδεις αρχές μιας αστικής κοινωνίας, ειδικά ως προς τη μυστικοποίηση της αστικής δημοκρατίας μέσω του φαινομενικού διαχωρισμού της προσωπικότητας σε «πολίτη» και «ιδιώτη» (στην αγορά). Αναφερόμαστε στην τυπική ισότητα όλων των μελών της κοινωνίας ανεξάρτητα από την ταξική τους θέση. Θα ήταν, φυσικά, διαφορετικά τα πράγματα αν η ολιγαρχία έβρισκε διαθέσιμες ΜΕΘ στον ιδιωτικό τομέα, αξιοποιώντας τον συσσωρευμένο πλούτο της. Τουλάχιστον, σε μια τέτοια περίπτωση θα τηρούνταν τα προσχήματα. Όμως, η εγκληματική προστασία και ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα της υγείας στη χώρα μας, εν μέσω της πανδημίας, φτάνει σε τέτοια ύψη που επιβάλλει την αποκάλυψη του πραγματικού, ταξικού χαρακτήρα του κράτους, μέσω της διατήρησης «αποθέματος» ΜΕΘ του δημοσίου ΕΣΥ, ειδικά για τα μέλη της ολιγαρχίας. 

Την εικόνα αυτή ενισχύει η πρόσφατη αποκάλυψη ότι η κυβέρνηση είχε από τον Μάιο του 2021 γνώση των αποτελεσμάτων της μελέτης Λύτρα και Τσιόδρα. Η μελέτη επιβεβαιώνει τη σημαντικά αυξημένη θνητότητα  (α) διασωληνομένων εκτός ΜΕΘ, (β) σε νοσοκομεία εκτός Αθηνών, και (γ) στις χρονικές περιόδους αυξημένης πίεσης στο ΕΣΥ (άνω των 400 κατειλημμένων ΜΕΘ)· δηλ. θα μπορούσε να γλιτώσει περίπου το 38.5% των διασωληνομένων θυμάτων! Επιπλέον, περίπου 60% των νεκρών από κορωνοϊό δε διασωληνώθηκαν ποτέ, πεθαίνοντας είτε σε απλές νοσοκομειακές κλίνες, είτε στο σπίτι τους, ολοκληρώνοντας την εικόνα κατάρρευσης του ΕΣΥ. Πέραν των εξόφθαλμων ψεμάτων του Πρωθυπουργού στις δηλώσεις του στη Βουλή, γίνεται φανερό ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι πρόθυμη να πατήσει κυριολεκτικά επί χιλιάδων πτωμάτων στην προσπάθειά της να προωθήσει περαιτέρω την εμπορευματοποίηση της υγείας και την παράδοσή της στο μεγάλο κεφάλαιο, εν μέσω πανδημίας.

Συνολικά, στην κατάσταση αυτή, εκδηλώνεται  με τρόπο υλικό – δηλ. με κόστος σε χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, αλλά και με τρόπο συμβολικό, στον λόγο και συμπεριφορά της πολιτικής εξουσίας. – μνημείο γελοιότητας, κουτοπονηριάς και ταξικής κυνικότητας ταυτόχρονα – η ουσία του αντιδραστικού χαρακτήρα του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού γενικά, και του εξαρτημένου κράτους ειδικά.

 

 

4. Όλα τα παραπάνω έχουν εντείνει τη δυσπιστία, και την -καταρχήν αυθόρμητη και πολιτικά ανώριμη- εχθρική διάθεση μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στα κράτη και στις κυβερνήσεις, και ειδικότερα όσον αφορά τη διαχείριση της πανδημίας.

Το ρεύμα αυτό της δυσπιστίας απέναντι στο λόγο, στις πράξεις και στα κίνητρα των αρχών στρέφεται και ενάντια στον επιστημονικό και ορθολογικό λόγο, διότι το αστικό κράτος και το μονοπωλιακό κεφάλαιο έχουν ενσωματώσει εργαλειακά μεγάλο μέρος της επιστημονικής κοινότητας στη διαχείριση της πανδημίας, και στη συσχετιζόμενη κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου (ειδικά από τα εμβόλια). Είναι ενδεικτική η αξιοποίηση της επιστημονικής επιτροπής εμπειρογνωμόνων από την ελληνική κυβέρνηση, αλλά και οι εκάστοτε δηλώσεις μεμονωμένων επιστημόνων (πχ του Μαγιορκίνη για τη μετάδοση του ιού στις σχολικές αίθουσες, δηλώσεις για τη (μη) μετάδοση του ιού στις εκκλησίες κοκ).

 

 

5. Η αυθόρμητη αυτή τάση δημιουργίας ψευδούς συνείδησης ενισχύεται από δύο παράγοντες:

α. Την ενεργή του καλλιέργεια από κρατικούς και παρακρατικούς διαμορφωτές της κοινής γνώμης, κυρίως από τον ακροδεξιό πολιτικό χώρο, και με αξιοποίηση των κοινωνικών δικτύων (των ψηφιακών μονοπωλιακής ιδιοκτησίας, αλλά και τοπικών παραθρησκευτικών, εθνικιστικών, κοκ ομάδων).

Από την πλευρά του κράτους και της κυβέρνησης το ρεύμα αυτό αξιοποιείται για την προπαγανδιστική στήριξη της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας στη βάση του ιδεολογήματος της «ατομικής ευθύνης» (για εμβολιασμό, μέτρα προστασίας κοκ) των «ιδιωτών-πολιτών», έναντι της συλλογικής και οργανωμένης παρέμβασης (της αναπαραγωγικής λειτουργίας) του κράτους και άλλων κοινωνικών οργανώσεων.

Έτσι, αναπτύσσεται μια ψευδής κοινωνική αντίθεση μεταξύ πολιτών που δρουν με βάση αυτήν την «ατομική ευθύνη», και άλλων που δρουν «αντικοινωνικά», φαινομενικά ανεξάρτητα από την ταξική τους θέση. Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο, η ολιγαρχία του πλούτου, το κράτος, και η κυβέρνηση επιχειρούν να βγουν από το κάδρο των ευθυνών, να προστατευθούν από τη μετατροπή της υγειονομικής, οικονομικής, ευρύτερα κοινωνικής κρίσης σε πολιτική κρίση, διαιρώντας τα λαϊκά στρώματα, προσελκύοντας κομμάτια τους (πχ της μορφωμένης εργατικής και της νέας μικροαστικής τάξης), και στρέφοντάς τα ενάντια σε άλλα, που έχουν χτυπηθεί περισσότερο, ιδιαίτερα από την οικονομική πλευρά της κρίσης.

β. Την αδυναμία του εργατικού και λαϊκού κινήματος να επιβάλει μια άλλη, φιλολαϊκή διαχείριση της πανδημίας, και να απλώσει ένα δίχτυ λαϊκής αλληλεγγύης εκεί που η αναπαραγωγική λειτουργία του κράτους αποδεικνύεται ελλιπής, δηλ. στις περιπτώσεις που δεν καλύπτονται βασικές λαϊκές ανάγκες (φτώχεια, πείνα, έλλειψη ιατρο-φαρμακευτικής περίθαλψης, φροντίδα ηλικιωμένων και αρρώστων, κοκ). Ας θυμηθούμε τη σχέση μεταξύ της ανάπτυξης της Εθνικής Αλληλεγγύης, και της ανάπτυξης του ΕΑΜ (και φυσικά, του τότε ΚΚΕ…), για να αντιληφθούμε ότι η λαϊκή αλληλεγγύη και η ανάπτυξη και ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής δράσης του λαϊκού κινήματος βρίσκονται σε σχέση αλληλοτροφοδότησης. Η απουσία και των δύο, ειδικά σε περιόδους κρίσεων, αφήνει τον χώρο ελεύθερο για την κυριαρχία της αστικής ιδεολογίας και ηθικής της …«ατομικής ευθύνης»…

 

 

6. Στα πλαίσια αυτά μπορεί να γίνει κατανοητή η πρόσφατη εξέλιξη της καταστροφικής αυτής κυβερνητικής διαχείρισης της πανδημίας, με την «υποχρεωτικότητα» εμβολιασμού των άνω των 60 ετών συμπολιτών μας, με ποινή 100 Ευρώ ανά μήνα μη συμμόρφωσης. Εναντιωνόμαστε στο μέτρο αυτό για τους παρακάτω λόγους:

α. Το κράτος που με τη διαχείρισή του αυτή έχει ενισχύσει τον ανορθολογισμό, τη δυσπιστία απέναντι στον επιστημονικό λόγο, και κάθε είδους ατομικίστικες, αντικοινωνικές συμπεριφορές, δεν νομιμοποιείται να καταστέλλει κατά τέτοιον τρόπο ένα -δυστυχώς- μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, θυματοποιώντας το πολλαπλά, αφού η όποια καταστολή ακολουθεί τη φτώχεια, την ανεργία, την καταστροφή των μικρομεσαίων, την έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας, κοκ.

β. Το μέτρο αντιφάσκει με τις θεμελιώδεις αρχές της αστικής δημοκρατίας, και ειδικότερα είναι αντισυνταγματικό, καθώς οδηγεί σε έμμεσο εξαναγκασμό σε ιατρικές πράξεις υπερβαίνοντας το συνταγματικά επιτρεπόμενο περιορισμό ατομικών δικαιωμάτων για την προστασία της δημόσιας υγείας. Είναι δε προσχηματικό και ταξικά μεροληπτικό, αφού ουσιαστικά επιβάλλει υποχρεωτικότητα μόνο στα φτωχότερα στρώματα, και σε όσους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καταβάλλουν το μηνιαίο πρόστιμο μη εμβολιασμού (βλ. και τη σχετική ανακοίνωση του Δικτύου για την Υπεράσπιση των Δημοκρατικών Ελευθεριών).

γ. Θα είναι πιθανότατα αναποτελεσματικό ως προς τον διακηρυγμένο του στόχο, το να σωθούν οι ζωές που απειλούνται περισσότερο και να μειωθεί η πίεση προς το ΕΣΥ, ενώ δεν μπορεί να συμβάλει καθόλου στη μείωση της διασποράς του κορωνοϊού.

δ. Θα ενισχύσει την ψευδή κοινωνική αντίθεση μεταξύ τμημάτων του ελληνικού λαού που διατηρούν διαφορετική στάση απέναντι στην πανδημία και στον εμβολιασμό, και πιθανόν να ριζοσπαστικοποιήσει περαιτέρω το ρεύμα της ανορθολογικής άρνησης του εμβολιασμού ή και της πανδημίας γενικότερα, έμμεσα «δικαιώνοντας» πλευρές της σχετικής συνωμοσιολογίας. Κάτι τέτοιο ευνοεί την κυβέρνηση που ψάχνει αποδιοπομπαίο τράγο για την αποτυχία της, και το (φιλο)μονοπωλιακό κεφάλαιο τα συμφέροντα του οποίου εξυπηρετεί, αλλά θα έχει αρνητικές συνέπειες τόσο για τη δημόσια υγεία, όσο και για την κοινωνία γενικότερα, και το λαϊκό κίνημα ειδικότερα.

 

 

7. Ο Σύλλογός μας, από τους πρώτους μήνες της πανδημίας, τοποθετήθηκε με ανακοίνωσή (21/04/2020) του ενάντια στο ψευτοδίλημμα μεταξύ «ατομικής ελευθερίας» και «δημόσιας υγείας», τονίζοντας ότι ο λαός δεν μπορεί να έχει καμία εμπιστοσύνη στη σημερινή κυβέρνηση και γενικότερα στο σύστημα εξουσίας της χώρας μας, και κάλεσε όλες τις δυνάμεις του λαϊκού κινήματος σε μαζική, ενωτική κινητοποίηση. Η κατάληξη της τότε ανακοίνωσής μας ταιριάζει απόλυτα και στη σημερινή συγκυρία:

«Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη, και δεν μπορούμε να εναποθέσουμε χωρίς έλεγχο στην κυβέρνηση, στην αστυνομία και στους εργοδότες τη διαχείριση της παρούσας υγειονομικής και οικονομικής κρίσης. Οι μέχρι τώρα πράξεις και παραλείψεις τους έχουν στοιχίσει ήδη σε θανάτους, απολύσεις, φτώχεια που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Καλούμε όλες τις οργανώσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος να είναι σε επαγρύπνηση και σε στενή επαφή με τα μέλη τους, να οργανώσουν την αλληλεγγύη ανάμεσα στο λαό στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές, ιδιαίτερα προς αυτούς που περισσότερο το έχουν ανάγκη, αλλά και να προσαρμόσουν τη δράση τους με δημιουργικό τρόπο στις πρωτόγνωρες συνθήκες που επιβάλλει η προστασία της δημόσιας υγείας, ώστε να διασφαλιστεί η υγεία, η δουλειά, και τα δικαιώματα της καθεμίας και του καθενός από μας.

Αντίστοιχα, οι πολιτικές οργανώσεις που παρεμβαίνουν στο κίνημα από ριζοσπαστική σκοπιά πρέπει άμεσα να αναλάβουν πρωτοβουλίες, ώστε να επιτευχθεί η κοινή δράση στην παραπάνω κατεύθυνση, και να αντιμετωπιστούν οι ιδιαίτερες δυσκολίες της σημερινής, εξαιρετικά κρίσιμης, ιστορικής συγκυρίας.

Ο λαός θα σώσει τον λαό, με οργάνωση και κινητοποίηση,

διαφυλάσσοντας τη δημόσια υγεία!»

Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα, αποδεικνύεται στην πράξη ότι μόνο ο ενωμένος λαός μπορεί να σώσει τον λαό, με οργάνωση και αγώνα, συμπεριλαμβανομένων μερικών ακόμη χιλιάδων ζωών στους μήνες που ακολουθούν.

Αυτό ισχύει και για το ζήτημα του εμβολιασμού και το φαινόμενο της άρνησης στη βάση είτε του δισταγμού και του φόβου, είτε ανορθολογικών, αντιεπιστημονικών απόψεων. Στους κόλπους ενός λαϊκού κινήματος που θα διεκδικεί μαχητικά την ανατροπή της σημερινής κατάστασης, θα καλλιεργούνται η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη που αποτελούν το καλύτερο φάρμακο στον ατομικισμό και στις μεταφυσικές δοξασίες, γενικότερα στη διείσδυση στοιχείων της αστικής ιδεολογίας στα λαϊκά στρώματα. Ειδικότερα, οι οργανώσεις του κινήματος (συνδικαλιστικές, επαγγελματικοί και φοιτητικοί σύλλογοι, λαϊκές επιτροπές σε επίπεδο γειτονιάς και δήμου, κοκ), μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες πραγματικά επιστημονικής -αν και εκλαϊκευμένης- ενημέρωσης και συζήτησης για τα ζητήματα της πανδημίας και του εμβολιασμού, στους χώρους εργασίας, και εκπαίδευσης, αλλά και στις γειτονιές, επιστρατεύοντας τους επιστήμονες εκείνους που τιμούν τον κοινωνικό τους ρόλο στο πλευρό του λαού.

 

8. Ο λαός μας μπορεί να παραδειγματιστεί από το φωτεινό παράδειγμα του κουβανικού λαού, που μέσα από στερήσεις λόγω του ιμπεριαλιστικού εμπάργκο, αντιμετωπίζει την πανδημία:

• με σημαντικά λιγότερα θύματα αναλογικά με τον πληθυσμό της,
• με καθολικό εμβολιασμό (στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως), με εμβόλια που σχεδιάστηκαν, δοκιμάστηκαν και παρήχθησαν από το επιστημονικό δυναμικό και τη δημόσια βιομηχανία της χώρας,
• με ελάχιστες και κατά τόπους μόνο απαγορεύσεις και μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης, κατά το αρχικό διάστημα της πανδημίας,
• ακολουθώντας τις επιστημονικές οδηγίες για απομόνωση και ιχνηλάτηση των κρουσμάτων,
• και επιδεικνύοντας και τη γνωστή διεθνιστική αλληλεγγύη των κουβανών γιατρών, ακόμη και προς χώρες της πλούσιας και «ανεπτυγμένης» Δύσης, όπως η Ιταλία…

Σημειώνουμε ότι η Κούβα είναι μια νησιωτική χώρα, με πληθυσμό παρόμοιο με της Ελλάδας, και με εξάρτηση από τον τουρισμό, λόγω του εμπάργκο…

 

 

9. Απαιτείται, άμεσα, να ενταθεί ο μαζικός, ενωτικός αγώνας για:

• Επιτάχυνση των εμβολιασμών, χωρίς εξαναγκασμό αλλά με την πειθώ. Συγκρότηση πρωτοβάθμιου συστήματος υγείας τώρα, ώστε να λειτουργήσει ο οικογενειακός γιατρός, καταρχήν αρμόδιος να πείσει και να εξετάσει εξατομικευμένα. Όχι σε αναστολές, απολύσεις, γενική υποχρεωτικότητα και εκβιασμούς.
• Ενίσχυση του ΕΣΥ γενικά, αλλά και ειδικότερα με ΜΕΘ, επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, δημιουργία νοσοκομείων και ειδικών χώρων υποδοχής κρουσμάτων κορωνοϊού.
• Διαφανή, πραγματικά επιστημονική, ανεξάρτητη από την κυβέρνηση, ενημέρωση για την πανδημία και τον εμβολιασμό. Ούτε Ευρώ στα ΜΜΕ των ολιγαρχών. Εναντιωνόμαστε σε κάθε δραστηριότητα του μονοπωλιακού κεφαλαίου στον χώρο των μαζικών μέσων ενημέρωσης.
• Ένα αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγείας για όλους. Αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την υγεία. Όχι στις νέες μεταρρυθμίσεις του ΕΣΥ που οδηγούν στην εμπορευματοποίηση της υγείας.
• Ενίσχυση/Εκσυγχρονισμός των υποδομών και προσλήψεις σε ΜΜΜ και εκπαίδευση.
• Στήριξη των πληττόμενων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων απέναντι στην παρατεταμένη κρίση. Την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία! Στάση πληρωμών και διαγραφή του δημοσίου χρέους. Ανατροπή της μνημονιακής νομοθεσίας και των πολιτικών λιτότητας των τελευταίων χρόνων.

 

10. Ιδού «πεδίον δόξης λαμπρόν» για εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στο λαϊκό κίνημα και επιθυμούν τη συμπόρευση για την ανατροπή της σημερινής πολύπλευρής κοινωνικής κρίσης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων· για να μετατραπεί η κρίση αυτή στην πολιτική κρίση που τόσο απεύχονται και προσπαθούν να αποφύγουν η κυβέρνηση και το σύστημα εξουσίας της φιλο-ιμπεριαλιστικής ολιγαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου στη χώρα μας.

Οι ζυμώσεις στις τάξεις του λαού αναπτύσσονται στο έδαφος της κατάρρευσης του ΕΣΥ, και της ευρύτερης οικονομικής (ξεχωρίζει η ακρίβεια των τελευταίων μηνών) και κοινωνικής κρίσης. Ενίοτε το αυθόρμητο στοιχείο τείνει να ξεπερνά τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, όπως στην περίπτωση της ιδέας για συγκρότηση συλλόγου «συγγενών αποθανόντων θυμάτων εκτός ΜΕΘ»

Σε κάθε περίπτωση είναι διακριτές οι ευθύνες των πολιτικών οργανώσεων. Ξεχωρίζει ανάμεσά τους η ευθύνη του ΚΚΕ, ως η ισχυρότερη – μακράν της δεύτερης- πολιτική δύναμη στο λαϊκό κίνημα, αλλά και στη βάση του πρόσφατου καλέσματός του για «συμπόρευση», και την υιοθέτηση του συνθήματος «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό» (βλ. και τη σχετική ανακοίνωση του Συλλόγου μας). Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα…

 

 

*Πήραμε την κεντρική εικόνα από παλιότερο άρθρο του Π. Σωτήρη από Το Βήμα.