Ζήτω ο Οπορτουνισμός!

του Ορφέα Γεωργίου

Η κομμουνιστική αριστερά της χώρας μας έχει ένα πρωτοφανές χαρακτηριστικό, αποτελείται μόνο από οπορτουνιστές.

Φυσικά, πάντα στα πλαίσια της κομμουνιστικής αριστεράς, μεταξύ των διάφορων ρευμάτων, ομάδων ή κομμάτων υπήρχε οξεία ιδεολογική αντιπαράθεση, που συνοδευόταν από βαρείς χαρακτηρισμούς. Ωστόσο, στη δική μας περίπτωση, δεν μιλάμε για ουσιαστική ιδεολογική διαπάλη αλλά τις περισσότερες φορές για απλή ανταλλαγή κραυγών μεταξύ κωφών. Όλοι χαρακτηρίζουν τους υπόλοιπους ως οπορτουνιστές για να ξεμπερδέψουν με την ουσιαστική αντιπαράθεση. Η θεμιτή πάντα διαφωνία, αξιοποιείται ώστε να περιχαρακωθεί περαιτέρω η εκάστοτε γκρούπα, πάντα ετεροπροσδιοριζόμενη σε σχέση με τις υπόλοιπες.

Είπε δε τότε ο Τριαδικός Θεός· “εμπρός ας καταβώμεν εκεί και ας επιφέρωμεν σύγχυσιν εις την γλώσσαν των, ώστε να μην εννοή ο ένας την γλώσσαν του άλλου”. Ετσι και έγινε (Γένεσις. 11,7).

Ενδεικτικά, το ΚΚΕ χαρακτηρίζει ως οπορτουνιστές όσους δεν είναι ΚΚΕ, αξιοποιώντας τα σύμβολα και τη μαζικότητα του, ως επιχειρήματα της αυταπόδεικτης αλήθειας του. Συνήθης πρακτική του αποτελεί η παράθεση όλων των διαφορετικών ρευμάτων και θέσεων ως μιας ενιαίας αντι-ΚΚΕ άποψης. Ενδεικτικό είναι το πρόσφατο τσουβάλιασμα των θέσεων του συλλόγου μας για την ΕΣΣΔ, χωρίς να υπάρχει καν παραπομπή σε αυτές, ώστε ο καλόπιστος αναγνώστης να μπορέσει να καταλάβει αν όσα διαπιστώνονται ισχύουν ή όχι.

Το ΝΑΡ, γυρνώντας συνήθως αρκετά χρόνια πίσω, βρίσκει τη δικαίωση του στο φάντασμα της κυβέρνησης Τζαννετάκη, ώστε, με βάση αυτήν, να βγάλει συμπεράσματα περί του οπορτουνισμού των υπολοίπων. Ο Μαοϊκός χώρος ανακαλύπτει παντού οπορτουνιστές ρεβιζιονιστές με βάση ακόμα παλιότερες διαφωνίες του κινήματος. Οι υπόλοιπες ομάδες κομμουνιστών, όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα, δεν ξεφεύγουν από τον παραπάνω κανόνα, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να συνεχιστεί η παράθεσή τους. Οι διαπιστώσεις αυτές άλλωστε δεν γράφονται ώστε να κουνήσουμε με τη σειρά μας το δάχτυλο. Στο βαθμό που του αναλογεί, μέρος του προβλήματος αποτελεί και ο σύλλογος «Γ.Κορδάτος».

Το κομμουνιστικό κίνημα διεθνώς, ως αποτέλεσμα της ήττας του προηγούμενου αιώνα, βιώνει μια βαθιά πολυεπίπεδη κρίση. Η κρίση αυτή φυσικά αφορά και τη χώρα μας. Η αδυναμία των κομμουνιστικών κομμάτων να απαντήσουν πειστικά στα μεγάλα ερωτήματα και να αρθρώσουν προγραμματικό λόγο, τους οδηγεί στην παραπάνω περιγραφόμενη περιχαράκωση. Το ερώτημα, για όσους τουλάχιστον αναγνωρίζουν ότι δεν βαίνουν όλα καλώς, στέκει αμείλικτο. Θα τολμήσουμε να κάνουμε τα αναγκαία βήματα ξεπεράσματος της κρίσης αυτής;

Σε ότι αφορά τον σύλλογο μας, έχουμε προτείνει ένα ενδεικτικό γενναίο σχέδιο, ξεπεράσματος αυτής της κατάστασης, που συμπυκνώνεται στις παρακάτω βασικές θέσεις:

Αυτοδιάλυση και οργανωτική ενοποίηση, ενιαία παρέμβαση, διεξαγωγή συλλογικής επιστημονικής και θεωρητικής έρευνας μέσα από τη ανάδειξη ενός κεντρικού φορέα μαρξιστικής έρευνας στη χώρα μας.

Αν η κατηγορία περί οπορτουνισμού χρησιμοποιείται όπως σήμερα, φοβικά, για την περιχαράκωση της σέχτας που φοβάται μη χάσει την αυτοτέλεια της, αν προκύπτουν πολιτικές και προσωπικές διαφωνίες, εξαιτίας των διάφορων ομαδοποιήσεων, αν λειτουργεί αποτρεπτικά στην ανασυγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος, ε τότε δεν μένει παρά να φωνάξουμε: ¨Ζήτω ο Οπορτουνισμός!¨. Πρέπει να προχωρήσουμε.