Ζήτημα υπερεπείγον: κατάθεση άμεσου προγράμματος πάλης

 

του Θανάση Κανιάρη

 

Τι δείχνει η αρνητική εμπειρία της περιόδου 2010 – 2012

 

Επιτέλους. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους!

Μετά τις μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010 – 2012, που σταμάτησαν με τις εκλογές στις 6 Μάη του 2012 (γιατί άραγε;), και εν μέσω των δολοφονικών μνημονίων, ο αγωνιζόμενος λαός εγκατέλειψε τους δρόμους και τις πλατείες και αποσύρθηκε στην κατ’ οίκον ιδιώτευση. Λες και οι διπλές εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012 σηματοδότησαν την ήττα και την απογοήτευση των δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, που σε αυθόρμητη βάση δημιούργησαν το μεγαλειώδες αυτό κίνημα. ΄Η μήπως ήταν πράγματι ήττα;

Να ξεκινάει ένας μεγάλος αγώνας με κινητήρια δύναμη το αυθόρμητο δεν ήταν πρώτη φορά που συμβαίνει. Στις ταξικές αναμετρήσεις σε όλο τον κόσμο έχουμε δει πολλά αυθόρμητα ξεσπασματα. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν δεν γίνεται το επόμενο βήμα, όταν το αυθόρμητο κίνημα δεν αποκτά στοιχειώδη μορφή πολιτικής έκφρασης, ή όταν κυριαρχούν σ’ αυτό πολιτικές δυνάμεις, που δεν είναι διατεθημένες να έλθουν σε σύγκρουση με την αστική εξουσία και το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και μοιραία το οδηγούν σε συμβιβασμό και ήττα (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ).

Από την άποψη αυτή η περίοδος 2010 – 2012, είναι εξόχως διδακτική, για το πως ένα λαϊκό κίνημα που συντάραξε την Ελλάδα και έκανε την αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα να χάσουν τον ύπνο τους, οδηγήθηκε σε ήττα και ο αγωνιζόμενος λαός σε αποστράτευση.

Για την εξέλιξη αυτή, υπάρχουν ευθύνες. Μεγάλες ευθύνες και όχι μόνο στον δεδομένο ΣΥΡΙΖΑ που μας κατσικώθηκε από τότε στην πλάτη.

Η περίοδος που ακολούθησε ως σήμερα – με λίγες εξαιρέσεις – είναι βαμμένη, με το μαύρο χρώμα της ήττας. Αποστράτευση, ιδιώτευση, απογοήτευση, το εργατικό κίνημα να εμφανίζει στοιχεία διάλυσης και ένα τμήμα των πιο φτωχών στρωμάτων της εργατικής τάξης και των μικροαστώ, να αναζητά πολιτική έκφραση στη φασιστική δεξιά.

Οι εξαιρέσεις, στις οποίες αναφερθήκαμε, αφορούν το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη 2015 με το ανέλπιστο και εκπληκτικό 61,3% υπέρ του Οχι. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι σχεδόν όλοι προεξοφλούσαν την άνετη επικράτηση του ΝΑΙ, γεγονός που δείχνει ότι δεν είχαν εκτιμηθεί σωστά οι λαϊκές διαθέσεις.

Πέραν τούτου, υπάρχει το ξέσπασμα την περίοδο του κορονοϊου, με αφορμή την αστυνομική αυθαιρεσία στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης, που γρήγορα το μάζεψαν, οι κινητοποιήσεις στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η απεργία της 9ης Νοέμβρη 2022.

Αλλά όπως είπαμε ήταν μόνο ξεσπάσματα χωρίς συνέχεια.

Και φτάνουμε στο σήμερα.

Με αφορμή το φονικό των Τεμπών, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να ξυπνά από τον θανάσιμο λήθαργο που είχε βυθιστεί, αφυπνίζεται, και βγαίνει μαζικά στους δρόμους.

Δεκάδες χιλιάδες στην Αθήνα, το ίδιο και στη Θεσσαλονίκη, ενώ 10.000 λαού συμμετείχαν στη συγκέντρωση της Λάρισας.

Χαρμόσυνο γεγονός. Επιτέλους να γελάσει λίγο το χειλάκι μας.

Προσοχή όμως, ο κόσμος αυτός που βγήκε στους δρόμους από οργή και αγανάκτηση, λόγω του προδιεγερμαμένου εγκλήματος, δεν θα πάει μακριά, αν δεν κατατεθεί ΑΜΕΣΟ  ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΛΗΣ με συγκεκριμένους στόχους, που να δείχνει την προοπτική και τη διέξοδο από την τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα λαϊκά στρώματα.

Αυτό δείχνει και η αρνητική πείρα της περιόδου 2010 – 2012.

Το μεν ΚΚΕ αρνήθηκε να καταθέσει συγκεκριμένο – σύμφωνα με τη λενινιστική αντίληψη “συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης” – πρόγραμμα πάλης και περιορίστηκε σε άκαιρα, εκτός τόπου, συνθήματα υπερ της λαϊκής εξουσίας “χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά”.

Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερα, κατέθεσε πρόγραμμα πάλης, το οποίο προσέκρουσε στη σεχταριστική λογική της “Αντικαπιταλιστικής ανατροπής”, η οποία αρνείται τον εξαρτημένο χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, τη στιγμή που στη χώρα είχε εκδηλωθεί οικονομική ιμπεριαλιστική επέμβαση. Τι άλλο ήταν τα μνημόνια;

Οι μικροαστοί του ΣΥΡΙΖΑ με κεντρικό σύνθημα “Κατάργηση της λιτότητας και των μνημονίων με την Ελλάδα μέσα στην ΕΕ και το Ευρώ” το οποίο ήταν αντιφατικό και έδειχνε ότι το πράγμα πήγαινε για συμβιβασμό, κατάφεραν να κυριαρχήσουν με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η μη κατάθεση σήμερα ΑΜΕΣΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΠΆΛΗΣ θα έχει τραγικές συνέπειες και θα αποτελέσει τον προπομπό της νέας διαφαινόμενης ήττας, παρά το γεγονός ότι υπάρχει η εμπειρία του 2010 – 2012.

Από την άποψη αυτή, το άρθρο του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας Γ.Οικονομάκη στον Ριζοσπάστη (10/02/2023) προκαλεί, αν μη τι άλλο, ανησυχία.

Κατά τον κύριο καθηγητή, επειδή υπάρχει αστική εξουσία, δεν μπορούμε να θέσουμε θέμα κρατικοποίησης ζωτικής σημασίας επιχειρήσεων, αλλά ούτε και να παλέψουμε για άλλες μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώνουν τη ζωή του λαού. Οτι και αν κάνουμε ως κίνημα, καταλήγει στην ενσωμάτωση στον καπιταλισμό.

Τραγικά συμπεράσματα.

Δεν  του είπε κανείς ότι το αίτημα της κρατικοποίησης της επιχείρησης νερού στη Βολιβία, την οποία εκμεταλλευόταν η γαλλική Suez, δημιούργησε ένα τεράστιο κίνημα που οδήγησε σε  μεγάλες πολιτικές ανατροπές.

Αλλά και αυτό το παράδειγμα να μην υπήρχε, θα πρέπει να του υπενθυμίσουμε, ότι στον καπιταλισμό δεν υπάρχει μόνο η αστική τάξη και το αστικό κράτος, με συνέπεια, ότι και αν γίνεται να είναι προδιαγεγραμένο σε…ενσωμάτωση. Λες και πρόκειται για προφητεία.

Στον καπιταλισμό, ειδικά στον καπιταλισμό, η ταξική πάλη συνεχίζεται, άρα και η ανάπτυξη, η οποία είναι η συνισταμένη της πάλης των αντιθέτων δυνάμεων, γι’ αυτό και έχει αντιφατικό χαρακτήρα.

Άρα, όποιος θεωρεί εκ των προτέρων προδιεγερμαμένο και ενσωματώσιμο κάθε αίτημα των από κάτω, οδηγείται στην άρνηση της ταξικής πάλης και στον θρίαμβο της ειμαρμένης.

Πρόκειται για ακραία επικίνδυνες λογικές που προεξοφλούν και προαναγγέλουν την επερχόμενη ήττα.

Δεύτερη φορά το ίδιο λάθος;

Δεν ξέρω αν θα υπάρξει τρίτη.

 

*Πήραμε την εικόνα από σχετικό ρεπορτάζ του Ημεροδρόμου